Wildan Gunawan (20) is eerstejaars communication and multimedia design. Daarnaast sport hij fanatiek. Zaalvoetbal bij de Indonesische studentenvereniging bijvoorbeeld. ‘Het is fijn om onder elkaar te kunnen zijn.’

‘Ik woon in Hoogvliet, bij mijn ouders nog. Prima hoor. Het is gezellig en altijd goed eten. Maar over een paar jaar wil ik wel op mezelf gaan wonen. Winkelen en uitgaan en zo doe ik altijd in Rotterdam. Dat is toch wel echt de grote stad. En sinds dit jaar studeer ik ook in Rotterdam, aan de hogeschool.

‘Om door te groeien dus en net wat creatiever bezig te zijn. En vooral om leuke dingen te kunnen doen.’

‘Hiervoor deed ik mbo-4 systeembeheerder. Daarna heb ik een maand gewerkt als systeembeheerder. Op zich harstikke leuk en IT is ook echt hot. Maar toch wilde ik dat niet mijn hele leven gaan doen. Ik wil meer en verder studeren. Daar ben ik echt voor gaan researchen door aan collega’s te vragen wat zij precies doen en doen en hoe ze dat vinden. Programmeren of UX- of UI-designing. Dat laatste sprak me heel erg aan, daarom ben ik nu hier op de hogeschool communication and multimedia design gaan studeren. Om door te groeien dus en net wat creatiever bezig te zijn. En vooral om leuke dingen te kunnen doen. Dat vind ik sowieso belangrijk in het leven. Je moet echt doen wat je leuk vindt anders hou je het niet vol.

‘Naast mijn studie ben ik heel veel aan het sporten. Fitness, vier keer in de week, en ook elke week zaalvoetbal bij PPI Rotterdam. Dat is een vereniging van Indonesische studenten, van de Hogeschool Rotterdam en de Erasmus Universiteit samen. Ik ben in Nederland geboren maar mijn ouders komen wel echt uit Indonesië. Ze zijn daar geboren en naar Nederland gekomen om te studeren – en gebleven dus. Thuis praten we Nederlands en Indonesisch door elkaar, een beetje een mix. Tijdens de vakantie zijn we regelmatig teruggewenst. Naar Bandung, op het eiland Java, waar mijn ouders vroeger woonden. Echt supermooi om te zien en weer alle familie te ontmoeten.

‘Als ik hier op de hogeschool docenten met u aanspreek, zeggen ze altijd: Zeg alsjeblieft je tegen me, anders voel ik me zo oud.’

‘Vakantie is daar altijd leuk maar toch zou ik er niet willen wonen. Het leven is echt wel heel anders dan bij ons. Cultuur en geloof hebben een belangrijke plek in het leven, echt wel anders dan hier in Nederland. Mijn ouders zijn daar niet zo streng in maar toch ben ik wel echt opgevoed met de Indonesische normen en waarden. Zoals oudere mensen altijd met “u” aanspreken. Dat gaat over respect. Op zich natuurlijk prima, maar als ik hier op de hogeschool docenten met u aanspreek, zeggen ze altijd “zeg alsjeblieft je tegen me, anders voel ik me zo oud”. Dat is echt wel een verschil. Sowieso is beleefd zijn, echt Indonesisch. Soms zelfs té beleefd. Als ik het ergens niet mee eens ben of ik vind iets niet zo mooi of leuk, dan zeg ik gewoon toch ja, om aardig te zijn. Nederlanders zouden dat niet zo snel doen. Als er een Nederlandse vriend mee komt naar mijn ouders, is het ook altijd een beetje ingewikkeld. Niet dat het een probleem is hoor, maar je merkt toch dat het aftasten is. “Zal ik je moeder een hand geven, of juist niet?”, vroeg een Nederlandse vriend een keer. Dat is wel echt anders dan in Nederlandse gezinnen denk ik.

‘Ook hier op de hogeschool trek ik toch veel naar Indonesische studenten toe. Dat gaat eigenlijk vanzelf.’

‘Ik voel me ook meer Indonesisch dan Nederlands eigenlijk. Daarom heb ik ook wel veel Indonesische vrienden. Kinderen van vrienden van mijn ouders bijvoorbeeld. Je hebt toch dezelfde achtergrond en je begrijpt elkaar. Met islamitische mensen ga ik ook veel om; daar is ook veel overlap in normen en waarden. Ook hier op de hogeschool trek ik toch veel naar Indonesische studenten toe. Dat gaat eigenlijk vanzelf. Daarom ben ook lid geworden van die vereniging. Ze doen veel aan sport: voetbal dus, maar ze hebben ook een volleybalteam en een badmintonteam. Ze organiseren ook evenementen, laatst een voetbaltoernooi in Groningen. En het leuke is dat er zowel hbo- als universitaire studenten lid zijn. Dat verbreedt je wereld. Verder vind ik dat de hogeschool wel echt een inclusieve school is. Iedereen kan zichzelf zijn en we horen er allemaal bij. Niemand wordt buitengesloten omdat hij of zij anders is. Daar doen ze wel echt hun best voor en dat vind ik heel belangrijk.’

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram