Het dodelijke schietincident in het Erasmus MC had ook impact op studenten en medewerkers op de locaties van de Hogeschool Rotterdam. Profielen sprak vrijdagochtend onder andere met de collega’s die in het paviljoen van locatie Museumpark patiënten opvingen die daarheen waren gevlucht.

Vanuit het trappenhuis op de vijfde verdieping van locatie Rochussenstraat wijst de gastvrouw van het Instituut voor Gezondheidszorg naar buiten. ‘Daar stonden allemaal politieauto’s en van die grijze arrestatiewagens. En alles was afgesloten. En daar, bij het ziekenhuis, zag ik allemaal dokters buiten staan.’ De gastvrouw werkt bij het frontoffice op de locatie en vindt het fijn om even te delen wat ze gistermiddag op de hogeschoollocatie meemaakte na het schietincident op het Erasmus MC, maar wil haar naam liever niet in dit artikel.

‘Het was vreselijk’, vertelt de gastvrouw. ‘Het begon met een brandweerwagen die met gierende banden langsreed, en daarna roken we een zware brandlucht. Omdat de dader hier naar binnen zou kunnen komen, gingen de deuren dicht. Er was een beetje paniek onder de studenten. Maar toen ik op een bord had geschreven dat tentamens niet doorgingen, zag je ook studenten buiten staan juichen. Het was een zeer beladen middag.’

‘Ik zag dat mensen uit het ziekenhuis werden geëvacueerd’

‘We hadden twee tussenuren en wilden even naar buiten’, vertelt verpleegkundestudent Julia die op vrijdagochtend met studiegenoot Amber weer zit te studeren op de begane grond van de locatie. ‘Op dat moment zag je ook dat er mensen uit het ziekenhuis werden geëvacueerd.’ Pas toen ze ’s avonds thuis was hoorde ze de details van wat er gebeurd was. ‘En vandaag hoor je iedereen erover praten.’

Amber vertelt dat ze de dochter van de vermoorde docent ‘een beetje’ kent. Ze is geschrokken van het nieuws maar niet per se banger geworden. ‘Het was blijkbaar een gerichte actie; ik heb niet het idee dat mij zoiets zomaar zou kunnen gebeuren.’ Ook Julia kan het enigszins relativeren: ‘Als je bijvoorbeeld op vakantie gaat, zou je ook doodgeschoten kunnen worden.’

‘Superheftig’

Docent Mahmut Erdem van bouwkunde vertelt dat het schietincident ook op locatie Academieplein impact had. De sirenes en helikopters waren nogal hoorbaar, daarom deed de docent de ramen in zijn klas dicht. ‘In de klas hadden we totaal niet in de gaten wat er aan de hand was. Toen we de klas uitliepen, hoorden we via de luidsprekers dat we het pand niet mochten verlaten. Zelf ben ik de klas niet uitgegaan totdat ik had begrepen wat er precies aan de hand was. Ik vind het superheftig voor slachtoffers, nabestaanden en betrokkenen.’  

Door dezelfde deur vluchtten op een gegeven moment ook patiënten, artsen en verplegend personeel naar binnen.

Op locatie Museumpark had onder andere receptioniste Marie-Claire de Pool een intense middag. In het paviljoen werd de deur dichtgehouden voor mensen die van binnen naar buiten wilden. Door dezelfde deur vluchtten op een gegeven moment ook patiënten, artsen en verplegend personeel naar binnen.

De Pool: ‘Mensen met infusen, ouderen met rollators: ze konden niet naar huis. Omdat ze bijvoorbeeld niet bij hun auto konden die in de parkeergarage van het afgesloten ziekenhuis stond. Ze waren ook bang om weer de straat op te gaan. Sommigen vertelden mij dat ze in shock waren. In elk geval had het veel impact. Zoals bij een oude vrouw die eerder in coma had gelegen en nu voor controle voor het eerst weer in het ziekenhuis was. En toen kwamen er ineens agenten die riepen dat de mensen naar buiten moesten.’

‘Hij vroeg of ik zijn moeder wilde bellen’

De receptionist laat merken geraakt te zijn door een jonge student van het Erasmus MC die ook in shock binnenkwam. ‘Ik vertelde hem dat hij hier rustig kon gaan zitten. Hij vroeg of ik zijn moeder wilde bellen. Later in de middag kwam hij met zijn fiets, en samen met zijn zus, langs om mij te bedanken. Echt lief van hem.’

‘Ik heb ook veel gepraat met die ouderen, heb ze tot rust proberen te brengen’

De Pool kreeg als receptionist ook veel telefoontjes van studenten en ouders met vragen of lessen en diplomeringen nog doorgingen. De Pool: ‘Of de vraag of het veilig was om naar de hogeschool te komen. En later ben ik taxi’s gaan bellen voor vooral de ouderen die niet zelfstandig naar huis konden. Ik heb ook veel gepraat met die ouderen, heb ze tot rust proberen te brengen en ze naar de kantine gewezen waar ze onder andere soep konden krijgen. Toen ze weggingen wilden ze mij allemaal omhelzen voor de steun. Vanochtend heeft Sabeth (Sabeth van Wijnbergen, haar manager) mij ook bedankt en een knuffel gegeven.’

Ook veiligheidsmanager Jeroen van den Brink is trots op mensen zoals Marie-Claire. ‘Zo iemand doet fantastisch werk. Dit maakt het menselijk. Net als de meneer die met een glas wijn in de hand (hij was op de locatie bij een diplomering, red.) met een van de patiënten in gesprek was.’

Bureaustoelen op wieltjes gebruiken als rolstoelen

Op een gegeven moment moest een aantal ouderen die slecht ter been waren worden ‘verplaatst’ van het paviljoen naar de uitgang aan de Museumpark-kant waar ze bijvoorbeeld door een taxi werden opgehaald. Rolstoelen zijn er niet op de locatie Museumpark dus plukte Angela Vroegindeweij enkele bureaustoelen op wieltjes uit de kantoren van het instituut Instituut voor Lerarenopleidingen. De manager bedrijfsvoering van de Rotterdam Academy besloot, net als een aantal andere hogeschoolmedewerkers- en studenten, te gaan helpen. Toen een arts voor een van de patiënten in het paviljoen een bed nodig had, dacht Vroegindeweij aan de kolfruimte op de locatie. Medewerkers van de facilitaire dienst verhuisden dat provisorische bed vervolgens van de elfde verdieping naar het paviljoen.

‘Het was echt een soort noodhospitaal. Echt bizar.’

Het voorste deel van het paviljoen was in de loop van de middag ingericht als een soort dependance van het ziekenhuis. Het maakte indruk op Timon van Egmond, voorman van de huismeesters op locatie Museumpark. ‘Een hoofdarts vroeg of er een ruimte ingericht kon worden voor de meest kwetsbare patiënten. Hij is de mensen gaan controleren. Om aan te geven of iemand al gecontroleerd was, gebruikte hij stukken rood-wit afzetlint, die kregen de mensen om hun bovenarm. Het was echt een soort noodhospitaal. Echt bizar. Op een gegeven moment werd er een noodlocatie ingericht in De Machinist en konden patiënten met bussen daar naartoe. De hoofdarts die de groep meest kwetsbare patiënten in de gaten hield zei: “Dat gaan we niet doen, we hebben het hier goed op orde”. Dat was fijn om te horen. Ik ben echt trots op het team en ook op de anderen die hebben geholpen.’

‘Mooi hoe iedereen samenwerkte’

Vroegindeweij van de Rotterdam Academy beaamt dat laatste. ‘Ik hoop zoiets nooit meer mee te maken maar het is ook mooi om te zien hoe iedereen samenwerkte. De facilitaire dienst, mensen van het Erasmus MC, de catering, de instituten et cetera. Het ging ik heel erg natuurlijk.’

Dat wil niet zeggen dat het nu afgelopen is. Vroegindeweij: ‘Mijn mensen van de Rotterdam Academy zijn erg geschrokken. Bijvoorbeeld de studenten van management in de zorg die daar werken; de opleiding heeft extra aandacht voor hen.’

Tekst: Jos van Nierop
Foto: Redactie Profielen

Volg ons op Instagram