Blog Sterre: De finish is in zicht maar voelt onbereikbaar
Blog van SterreGepubliceerd: 4 days ago
| 
|
Serge Feldmann was van 2011 tot 2024 studentendecaan op de HR en is nu senior beleidsadviseur studentenwelzijn. Hij blogt om de wereld een klein beetje te helpen veranderen. Zijn eerdere blogs lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
Prikkelende titel, niet? Zo ontstaan bij mij bijna alle blogs: ik heb eerst een titel in mijn hoofd terwijl tegelijk het verhaal dat eruit rolt rijpt in mijn brein. Vervolgens kan ik het vaak in een keer lineair op papier zetten. Dit verhaal was er ook direct toen me recent dit zinnetje werd gezegd.
Op een van de spaarzame zonnige, droge dagen deze zomer ben ik op de racefiets een lekker rondje aan het rijden als ik aankom bij een van de stopplaatsen die ik vaker aandoe. Tijd voor een pauze en wat lekkers met een flinke unit Spa rood. Ik ben mijn slot vergeten maar heb mijn racefiets in het zicht staan zodat ik – zelfs op mijn racefietsschoenen – een eventuele dief met een paar stappen kan overtuigen dat het een heel slecht idee is om zich mijn fiets toe te eigenen (dat alles natuurlijk in slow motion terwijl mijn superheldencape zich onder mijn fietskleding vandaan ontvouwt).
Mijn bidons zijn al leeg en als mijn bestelling wordt gebracht, vraag ik degene die het brengt: ‘Zou je wellicht deze bidon kunnen vullen met water?’ ‘Dat kunt u zelf in de WC doen’, antwoord hij zakelijk. ‘Dat begrijp ik, ik heb alleen mijn fiets niet op slot staan, dus…’. ‘Prima hoor, maar zodra ik hem aanraak, kost het je geld’, onderbreekt hij me. Ik ben sprakeloos, en dat gebeurt niet zo snel.
Er is veel uit Amerika overgewaaid deze kant op, en dit is daar een voorbeeld van. Dat idee van: ‘Als ik ook maar een ademhaling, een beweging of een gedachte aan jou spendeer, wil ik dat verrekend zien.’
Kijk maar om je heen: ondanks nog hogere, haast onvoorstelbare winsten, horen we van banken en supermarkten dat de prijsverhoging écht nodig en ook fair is, ‘want we maken meer kosten’. Die moeten ‘natuurlijk’ tot de laatste decimaal achter de komma worden doorberekend. En heel dichtbij – op de Hogeschool – speelt het ook. Ik hoor regelmatig zinnetjes als: ‘Maar hoe wordt dit intern verrekend?’, ‘Op welke kostenplaats zetten we dit?’, en de ergste: ‘Dat is boven mijn salarisschaal’ (dus ik doe dit niet).
Noem me een dromer, maar ik ben die doorgeslagen kapitalistische verrekencultuur behoorlijk zat. Mag het weer een beetje menselijk, vriendelijk en non-profit? Als we zo doorgaan voorzie ik een toekomst waarin ik eerst een eigen bijdrage van de student moet vragen alvorens deze met me in gesprek kan. Ik schrijf al mijn blogs in eigen tijd en ik krijg er niets voor. Het is uit liefde en idealisme. En laat dat precies het tegengif zijn dat nodig is om deze tendens te keren.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Mooi blog, Serge. Ik droom met je mee.
Aan de andere kant is er een pragmatisch deel van mijn brein dat ook weet dat iemand de bonen moet tellen, maar ergens heeft die taak te veel belang gekregen in het beslissingsproces. We moeten alles kunnen meten en verantwoorden, menselijkheid en vriendelijkheid laten zich lastig meewegen.
Ironisch genoeg zijn ze wel een essentiële bijdrage van de uitkomsten, in jouw situatie zou dat de laatste keer zijn dat ik daar iets bestel. Menselijkheid en vriendelijkheid zijn niet alleen essentieel voor ons bestaan, ze zijn ook nog eens goede business. Hoe win-win kan je het hebben?
Ik ben het eens met je verhaal v.w.b. de verrekencultuur, maar het geld rekenen voor water is echt niet overgekomen uit Amerika, dat is nl. een typisch Hollands gebruik.
Op al de plaatsen waar ik in Amerika ben geweest is nog nooit geld gerekend voor water en wordt water standaard kosteloos geserveerd en aangevuld op verzoek, zeker bij het eten. Daarnaast vind je op straat vaak waterfonteinen waar je uit kan tappen, iets wat ik hier ook zelden zie. In alle Nederlandse etablissementen waar ik tot nog toe ben geweest heb ik sporadisch een gratis glaasje water gekregen, meestal is de reactie “we serveren alleen spa blauw”. Ook kannen met kraanwater worden toegevoegd aan de rekening. Er is een hoop aan te merken op Amerika, maar dit is er niet één van.
En ik zou daar ook niet meer komen, zelfs als water tappen uit de wc nou eenmaal de voorwaarde was had hij dat ook even voor je kunnen doen maar iemand even uit de brand helpen is voor veel mensen kennelijk geen optie. Hufters wil be hufters.
@Madeleine: dank voor je reactie. Mijn punt is niet dat het water geld zou moeten kosten. Ik schrijf over het gegeven dat men niet even wilde helpen zonder dat er iets tegenover moest staan. Dat alles omgezet wordt in bussinessopportunity. En die neiging, die denkwijze is wat ik bekritiseer.
@Serge: helder, en terecht imo dat je dat bekritiseert. Maar dat dit is overgewaaid ben ik niet eens. Maar let’s agree to disagree :))
Dat mag inderdaad gelukkig @Madeleine 🙂
@Madeleine Misschien vergis ik me maar is horeca tegenwoordig niet verplicht om kosteloos kraanwater te schenken als mensen daarom vragen? Niet dat iedereen zich daar aan zal houden maar ik heb zelf nog geen slechte ervaringen met het vragen om kraanwater.