The Plastic Soup Challenge (TPSC) is een keuzevak op de Hogeschool Rotterdam. Farida Maai (22), derdejaars watermanagement, ging de uitdaging aan en won met haar project een Toekomstmakers Award. Ze focuste zich gedurende dit project op het vervuilde water in de Coolhaven en maakte zich acht weken lang hard voor een plasticvrijere leefomgeving. 

Waarom heb je voor dit keuzevak gekozen? 

‘Ik vond watervervuiling altijd al een interessant onderwerp en toen iemand van het keuzevak een introductie kwam geven tijdens een van mijn lessen was ik helemaal overgehaald. Als kind hoorde ik weleens de term plastic soep voorbijkomen, toen begon mijn interesse te groeien.’

Hoe zou je jezelf omschrijven als student? 

‘Het klinkt tegenstrijdig, maar ik ben zowel rommelig als geordend. Op het gebied van plannen ben ik erg rommelig, maar als het gaat om de uitvoering van het project en het aansturen van groepsleden ben ik geordend. Ik ben altijd met honderd dingen tegelijkertijd bezig, misschien is het de onderliggende ADHD. Als ik ergens voor ga, ga ik er honderd procent voor. Ik zou mezelf als perfectionistisch omschrijven. 

Van docenten krijg ik vaak te horen dat ik de touwtjes wat meer los mag laten. Ik denk dat het ook met mijn leeftijd te maken heeft. Ik ben 22 jaar en een stuk ouder dan de rest van mijn klasgenoten, dus ik neig er vaak naar om alle verantwoordelijkheid op me te nemen.

Naast school werk ik als assistent-manager bij de Lidl, dus ik ben het wel gewend om mensen aan te sturen en de verantwoordelijkheid op me te nemen. In groepsprojecten word ik dan ook altijd als groepsleider aangewezen. 

Mijn werkhouding was niet altijd zo. Ik haalde mijn havodiploma in het coronajaar, dus ik heb ook geen examens gedaan. Ik merkte dat ik die plotselinge stap van havo naar hbo wel erg lastig vond. Nadat ik niet genoeg punten haalde op mijn vorige opleiding besloot ik dat het tijd was om school serieuzer te nemen.’

Hoe heb je met die ‘rommelige werkhouding’ deze acht weken gehaald én ook nog eens een award gewonnen? 

‘Persoonlijk vind ik het niet het moeilijkste vak; het gaat meer om het doen dan het denken. Ik ben zelf meer van het doen dan van het denken, dus zulke dingen gaan mij wel makkelijk af. Je krijgt een keer per week les, dus dat vond ik prima te doen. Ik werkte met twee andere klasgenoten aan dit project, maar ben als enige genomineerd. De nominatie zag ik totaal niet aankomen, maar ik was er natuurlijk wel heel blij mee.’

Wat was jouw rol in het project? 

‘Al het plastic afval in het water is natuurlijk een erg groot probleem. Mijn groepje en ik hebben toen een opruimactie gevoerd en plastic uit het water gevist. Mijn taak was om sigarettenpeuken uit het water te vissen. De rest van de groep richtte zich op snoep- en drugsverpakkingen.

Ongeveer de helft van het verzamelde afval bestond uit sigarettenpeuken. Dat was wel even een eye-opener. Het erge is dat het weggooien van sigaretten vaak onbewust gebeurt, maar uiteindelijk een grote nadelige impact heeft. Klimaatverandering, invloed en gedrag van de mens heb ik altijd interessant gevonden. Op werkgebied zou ik daar later zeker wat mee willen doen.’

Wil je iets meegeven aan je medestudenten? 

‘Treed eens buiten je comfortzone. Ik had niet verwacht dat ik dit keuzevak zó leuk zou vinden. Je leert jezelf beter kennen als je eens wat anders doet. Maar wees je vooral bewust van je acties. Weet dat als je een snoepverpakking uit de automaat op straat gooit, het jarenlang zal blijven liggen. Door de wind, auto’s of volle prullenbakken belandt afval snel in het water. Als een prullenbak al vol is, moet je dus niet nog gaan proppen.’ 

Tekst: Halima Tamimi
Beeld: Lennaert Ruinen

Lees ook: