Een vraag aan Wilders en Schoof: wanneer ben ik volledig geïntegreerd?
Gepubliceerd: 17 December 2024 • Leestijd: 3 minuten en 20 seconden • Nieuws‘Meer of minder Marokkanen? Minder, minder, minder!’ Met tranen in mijn ogen en een halve boterham in mijn hand keek ik het Jeugdjournaal. Minder van mij? Minder van mijn ouders, broer, zusje, familie, vrienden? Op dat moment dacht ik: Wilders en heel Nederland willen mij hier niet hebben.
Ik kan me nog herinneren hoe bang ik was om teruggestuurd te worden naar Marokko. Een irrationele gedachte, aangezien ik geboren en getogen ben in Nederland. Maar goed, een kind van 12 kan zulke dingen niet in context plaatsen en relativeren. Het enige wat ik wist, was: ik ben een Marokkaan en mij willen ze weg hebben.
Hoe ik me voelde? Minder
Ik voelde me minder, werd door mijn omgeving de wijde wereld ingestuurd met de overtuiging dat elke autochtone Nederlander 1-0 voor stond. Dat wij – Nederlandse Marokkanen met een islamitische achtergrond – altijd extra ons best zullen moeten doen om geaccepteerd te worden.
Dat is iets waar ik in de loop van de jaren mee heb leren leven. Of ik me ooit ergens 100 procent geaccepteerd heb gevoeld? Nee. In Marokko niet en in Nederland niet. Want beide landen zijn niet echt mijn ‘thuis’. In Marokko word ik scheef aangekeken als ik Nederlands spreek en in Nederland wanneer ik Marokkaans-Arabisch spreek.
‘Dezelfde teleurstelling, ontmoediging en verdriet overspoelden me.’
Ondanks de ontmoedigende overtuiging dat ik 1-0 achter stond, heb ik me hier niet door laten weerhouden. Met trots kan ik zeggen dat ik nooit een schooljaar over heb moeten doen, mijn propedeuse in het eerste jaar behaald heb, mijn minor succesvol heb afgerond en nu – zonder studievertraging – in mijn laatste jaar zit, met een master op het oog. De waardering die ik hiervoor ervaar in mijn omgeving, is mijn drijfveer om door te zetten.
Maar het moment dat ik de tv aanzette en Schoofs woorden aanhoorde, werd ik teruggezogen naar het moment dat ik Wilders op het Jeugdjournaal zag. Dezelfde teleurstelling, ontmoediging en verdriet overspoelden me.
Integratieprobleem
‘Nederland heeft een integratieprobleem’, sprak onze nieuwe minister-president Schoof. Hiermee duidde hij op het gedrag van de jongeren met een migratieachtergrond, die de Maccabi-supporters aanvielen. Daarbij liet hij links liggen dat de Maccabi-supporters haatdragende dingen riepen en deden.
De overbelichting van het negatieve is een voorbeeld dat voor de overtuiging zorgt dat we altijd 1-0 achter staan. Sinds kort loop ik stage op de Hogeschool Rotterdam en wat mij meteen opviel, was dat studenten met een islamitische achtergrond hier goed vertegenwoordigd zijn. Hoe zouden zij zich voelen over de uitspraken van Schoof, vroeg ik me af.
Invloed op jonge generatie
Ik sprak Youssra, pas afgestudeerd aan de pabo en nog steeds voorzitter van de islamitische studentenvereniging van de Hogeschool Rotterdam, Qalam. Momenteel geeft zij les op een islamitische basisschool en merkt ze op hoe de negatieve berichtgeving over moslims opnieuw de jonge generatie beïnvloedt.
Laatst keek ze samen met haar klas in de pauze naar het Jeugdjournaal, vertelt ze. In die uitzending kwam er een fragment naar voren over Wilders’ plannen, zoals het sluiten van moskeeën. ‘Ik merkte dat sommige leerlingen daar gefrustreerd op reageerden en vragen stelden als: “Waarom moet het weer over ons gaan?”, verzucht Youssra.
‘Als je een hele groep wegzet als “probleem” ben je simpelweg aan het stigmatiseren.’
‘Het is erg jammer om te bedenken dat we leven in een maatschappij die ons (moslims, red.) wegzet als probleem. We dragen al jaren actief bij aan de maatschappij door hard te studeren en te werken. Als je een hele groep wegzet als “probleem” ben je simpelweg aan het stigmatiseren. De twee woorden die ik wil gebruiken: kwetsend en onterecht.’
‘Allesbehalve eerlijk’
Student Sevde (social work) is net zo teleurgesteld: ‘Het is toch wel jammer om te zien dat je harde werk niet wordt erkend. Niet alleen ik, maar zoveel studenten met een migrantenachtergrond doen hun best. Het is dus allesbehalve eerlijk om zo’n uitspraak te doen.’
‘Door de jaren heen hebben we een dikke huid gekregen en hebben we leren leven met zulke uitspraken’, besluit Youssra. ‘Maar dat hoort niet normaal te zijn. De minister-president hoort er voor alle Nederlanders te zijn en daar geen onderscheid in te maken.’ De andere bestuursleden van de studentenvereniging delen die mening, vertelt ze, ze hebben het erover gehad. Ze is wel blij, merkt ze op, dat deze generatie moslims beter geschoold is en dus ook meer voor zichzelf op kan komen.
Ik voel me ook gewaardeerd
Wat Wilders en Schoof gemeen hebben? Ze scheren allebei bevolkingsgroepen over een kam, zonder de gevolgen daarvan op jong en oud in te zien. Of ik me nog steeds net zo minder voel? Zeker niet, want ik zie vaker wel dan niet dat ook ík, als hardwerkende student, gewaardeerd word in ons land.
Helaas wordt mijn integratie alleen nog niet helemaal opgemerkt in Den Haag.
Tekst: Halima Tamimi
Beeld: Demian Janssen
Mooi stuk, maar ook verdrietig dat politici zo zelf een integratieprobleem creëren en haat opstoken.
Ach, zo hoort elke Nederlander dat al heel lang.. big deal.. het enige verschil is, de een is veroordeeld, de ander krijgt een baan als Nationaal Coordinator Racisme en Discriminatie bestrijding.
En qua integratie.. We hebben heel veel groepen die niet geïntegreerd zijn, over niemand ‘mag’ dat gezegd worden, behalve 1 groep, namelijk de dominante. Dat heeft verder niets met geloof, afkomst of kleur te maken, maar met stereotype gedrag. Als jij geïntegreerd bent, hoe jij je dat toch niet aan te trekken?
@Jasper, wat een onzin weer. De meeste Nederlanders horen dit soort uitspraken nooit over henzelf. Niemand stelt dat de in Nederland geboren witte Nederlander in mindere getale aanwezig moet zijn, dat wordt bij uitstek gezegd over andere delen van onze bevolking.
En qua integratie, hoe wordt bepaald of iemand “geïntegreerd” is? Een in Nederlander geboren Nederlander van Marokkaanse afkomst hoeft niet te integreren want die is als geboren Nederlander per definitie genaturaliseerd. Door te stellen dat zo’n persoon een integratie-status heeft ben je direct onderscheid aan het maken.
Dit is precies het onderscheid waar de schrijver naar verwijst. Of de trigger nu geloof, cultuur of huidskleur is, deze mensen moeten zich constant opnieuw bewijzen tegenover personen als Wilders en de mensen die op hem hebben gestemd.
Kan je je voorstellen hoe vermoeiend dat moet zijn? Ik niet namelijk, want als witte Nederlander heb ik hier nooit last van. Niemand vraagt zich af of ik “geïntegreerd” ben. Opmerkingen van Wilders en zijn Schoofhondje glijden probleemloos van mij af, maar het is niet veel moeite om het probleem voor anderen te erkennen.
Maar goed, beste Jasper, als het allemaal niet zo’n big deal is en je je het niet aan hoeft te trekken, waarom klaag je dan over hoe slecht jij het hebt, en hoe onheus je bejegend bent in je leven, iedere keer als iemand een onderwerp omtrent diversiteit en integratie aankaart? Als jij geïntegreerd bent, hoef je je dat toch niet aan te trekken?
A wise man once said, never discuss philosophy or politics in a disco environment..
Halima, wat een prachtig, gebalanceerd artikel heb je geschreven! Het sluit in mijn ogen ook naadloos aan op het artikel van Richelle.
Ik denk dat jij ongeveer dezelfde leeftijd hebt als mijn oudste dochter. Toen zij in groep 8 zat kwam ze helemaal verdrietig thuis want ze hadden met de hele klas naar datzelfde Jeugdjournaal gekeken en met de meester een klasssegesprek gehouden over ‘minder, minder, minder Marokkanen’. De hele klas was collectief in shock – gelukkig maar, zou ik zeggen.
En samen met mijn dochter was ík als moeder verdrietig om háár verdriet én het verdriet van haar moslimklasgenootjes. Waarom moesten zij ‘weg’?! Het waren gewoon leuke jongens en meiden, die ik zelf ook een beetje had mogen leren kennen door het klassikaal oefenen van de eind-musical en bijvoorbeeld bij uitjes naar het buitenzwembad een dorp verderop…
Later kwam mijn dochter nogmaals verdrietig thuis. Dat zat namelijk zo: er was zoals elk jaar een Groep Acht Actie voor een goed doel opgezet. Iedereen zou langs de deuren gaan en vragen of ze de statiegeld-flessen mochten inleveren voor het goede doel dat ze zelf hadden uitgekozen. Echter, de achtstegroepers met een moslimachtergrond haalden veel minder geld op voor het goede doel, terwijl ze méér hun best deden! Au!
En al ben ik het met S.Heikamp eens dat ik nooit écht zal weten hoe het voelt om altijd maar zó ‘weggezet’ te worden – dit spoort me wél aan tot extra goed luisteren, voelen en nadenken! Want het verdriet dat ik voel over deze hele situatie is rauw en oprecht. En omdat verdriet (uiteraard) een universele emotie is, geeft het me wel degelijk recht van spreken!
De huidige politieke situatie stemt me somber – zo hoor ik zojuist op de radio dat premier Schoof ervanuitgaat dat er geen ‘belemmeringen’ meer zulllen zijn nu de Ministerraad heeft ingestemd met de Asielplannen van minister Faber…
Woensdagavond 18 december was ik even aanwezig op het plein voor Rotterdam CS, waar tientallen daklozen zouden gaan overnachten vanwege het schrappen van de bed-brood-bad-regeling (ik heb ze een aantal yogamatjes aangeboden om op te slapen). Is dát nou een vredige kerstgedachte, dat er in Rotterdam honderden (en wellicht zelfs duizenden) mensen op straat moeten leven?!
Voor het oog van de wereld… een tent van het Rode Kruis voor ONS Rotterdam CS! Ik schaamde me net zo erg als in 2022, toen het Internationale Rode Kruis werd ingezet voor het overvolle opvangcentrum van Ter Apel! (En helaas is nu juist de spreidingswet gesneuveld… maar hoe je het ook wendt of keert, it’s a bloody shame!!!)
Ik pieker er veel over, maar dan verzinken mijn piekergedachten al snel in een soort negatieve spiraal… Artikelen zoals die van jou en Richelle ervaar ik daarom als zo’n groen, lichtgevend bordje UIT! Dus uit de grond van mijn hart: dank jullie wel hiervoor, dappere dames!!! Jullie zijn in deze beiden LICHTENDE VOORBEELDEN voor mij want jullie bieden me een uitweg, uít mijn gepieker, uít mijn treurige cirkelredeneringen, naar SOLIDARITEIT naar VRIJHEID om te mogen ZIJN wie je bent.
Want in mijn beleving is het zo lieve, dappere, intelligente, fijngevoelige, hardwerkende Halima, dat als JIJ je als student binnen de Hogeschool Rotterdam niet vrij kunt voelen om te zijn wie je bent, IK dat dus eigenlijk ook niet kan…vanwege al die ‘ongemakkelijkheden’ waar Richelle op doelt.
En als JIJ niet jezelf kan zijn dan ís er eigenlijk geen studentenwelzijn…. (eigenlijk gewoon helemaal geen welzijn)…dan vormen we als studenten en medewerkers van de Hogeschool Rotterdam géén ‘vitale gemeenschap’ en kunnen we dus ook geen ‘vitaliteit’ brengen buiten de muren van onze schoolgebouwen. En dat terwijl ‘Vitale Gemeenschap’ één van de vier zogenoemde ‘Maatschappelijke Opgaven’ is zoals geformuleerd in onze Strategische Agenda!
En dat terwijl Rotterdam snákt naar bovenstaande ‘vitale waarden’…
(solidariteit gepaard aan vrijheid om te mogen zijn wie je bent).
Mijn hart huilt!