Met bijna een halve eeuw werkervaring op haar naam is Else Heschlé de recordhouder ‘in dienst zijn bij de Hogeschool Rotterdam’. Haar avontuur begon in 1976 en eindigt deze week omdat de inwoonster van Spijkenisse van haar pensioen gaat genieten. ‘Ik ga vooral het fijne contact met collega’s erg missen.’

Wanneer Else in de rij staat voor een bakkie koffie in de Willem, wordt ze op haar schouder getikt door een docente van de opleiding leisure and event management. ‘Zeker wel bijzonder hè, die laatste dagen?’, klinkt het belangstellend. De bijna-pensionado knikt vriendelijk.

‘Ik vind dat zo leuk’, vertelt ze even later aan een tafeltje in de kantine van ‘haar’ Willem de Kooning Academy. ‘De laatste tijd komen er steeds meer collega’s naar mij toe. Het leeft wel dat ik hier wegga. Ik ben er ook trots op dat niemand langer hier heeft gewerkt dan ik. Dat is toch wel bijzonder.’

‘Ik ben er ook trots op dat niemand langer hier heeft gewerkt dan ik.’

Bijna vijftig jaar is ze in dienst, maar nu is het mooi geweest, legt ze uit. De reden van het stoppen: omdat het kan. ‘Ik word zevenenzestig en dus mag ik met pensioen’, vertelt ze met een glimlach. ‘Ik heb er ook zin in. Lekker mijn hobby’s als diamond painting, haken, breien en borduren oppakken. Daarnaast zorg ik ook voor mijn moeder, die op haar vierennegentigste nog op zichzelf woont. Daar heb ik nu mooi meer tijd voor.’

1976: nog even een typediploma halen

Else komt eigenlijk per toeval op de hogeschool terecht. Het is in de jaren zeventig nog geen geheel zoals nu; er zijn losse hbo-scholen, die later samengaan in de Hogeschool Rotterdan. In Delft wordt voor de lerarenopleiding Zuidwest-Nederland een datatypiste gezocht en de vader van Else, die bij het arbeidsbureau werkt, denkt meteen aan zijn eigen dochter. ‘Ik had een mavodiploma en was net een half jaartje aan de slag geweest als kapster. Maar doordat ik kapperseczeem kreeg, moest ik daarmee stoppen.’

‘Ik solliciteerde op vrijdag en op maandag kon ik al beginnen. Het enige wat ik nog moest halen, was een typediploma. In die tijd was een computer natuurlijk heel iets anders dan nu. Er stond er een en die was megagroot. Uiteindelijk heb ik dat twee jaar gedaan tot er een vacature kwam op de afdeling salarisadministratie.’

‘Echt van alles gedaan’

Midden jaren tachtig heeft Else een pauze van de arbeidsmarkt als ze bevalt van haar eerste dochter. Niet veel later vindt de fusie tussen een aantal scholen plaats en als ze weer aan de slag gaat is dat op het Schouwburgplein bij de ‘nieuwe’ Hogeschool Rotterdam en Omstreken. ‘Ik heb sindsdien echt van alles gedaan’, zegt ze met trots. ‘Zo was ik onder meer medewerkster onderwijsadministratie, telefoniste, receptioniste, conciërge, medewerkster readershop en stage en afstuderen. De laatste twee jaar geef ik administratieve ondersteuning in het Education Station, dat training geeft aan docenten in het kader van professionalisering.’

‘Ik kan slecht nee zeggen, maar dat is soms wel nodig.’

In die tientallen jaren heeft ze natuurlijk veel zien veranderen. ‘Alles werd steeds groter en internationaler’, legt ze uit. ‘Daar had ik soms wel moeite mee, omdat ik juist van dat kleinschalige van de beginjaren hou. Daarnaast hoor je steeds vaker Engels om je heen, dat is ook wel wennen. Maar tijden veranderen en ik ben zelf ook een ander mens geworden door de jaren. Zo heb ik geleerd om assertiever te zijn, want dat vond ik vroeger lastig. Ik kan slecht nee zeggen, bijvoorbeeld, maar dat is soms wel nodig.’

‘Sommigen noemden me zelfs mama’

Else heeft nooit overwogen om haar arbeidsgeluk bij een andere baas te zoeken. ‘Doordat ik zoveel verschillende functies heb gehad, voelt het helemaal niet als 48 jaar bij dezelfde werkgever. Op deze school heb je zoveel mogelijkheden, dat ik steeds weer een nieuwe uitdaging vond.’

Een van de hoogtepunten in een halve eeuw Hogeschool Rotterdam vindt plaats in 2013 als Else wordt uitgenodigd voor een studentenreis naar Kaapstad. ‘Aanvankelijk zou de trip naar Japan gaan, maar door de tsunami ging dat niet door. Toen een aantal studenten vanwege de andere bestemming afzegde, kwamen er een paar plaatsten vrij en werd ik door de docenten en medewerkers van de leisure-afdeling, waar ik toen werkte, voorgedragen om mee te gaan. Dat was echt zo’n geweldige ervaring, zeker omdat de studenten dezelfde leeftijd als mijn jongste dochter hadden en ik dus goed met ze klikte. Sommigen noemden me zelfs mama in die tijd, dat is toch leuk?’

Langskomen met koekjes

De komende tijd zal het wennen worden voor Else, zonder haar vaste dagelijkse gang naar de Hogeschool Rotterdam. ‘Ik ga vooral het fijne contact met collega’s erg missen’, zegt ze eerlijk. ‘Ik neem heel vaak koekjes mee voor de andere medewerkers en docenten en zij hebben me al gevraagd of ik een keer per maand langs wil blijven komen om koekjes te brengen, dus dat gaan we zeker doen.’

‘Omdat alles altijd verandert en niets stilstaat, moet je nooit ergens verbaasd over zijn. Alles kan hier.’

Met alle creatieve hobby’s en de zorg voor haar moeder in het vooruitzicht, is Else niet bang voor het zwarte gat. Daarnaast heeft ze nog een mooie droom voor de toekomst. ‘Ik wil als mijn moeder er niet meer is terug naar Limburg, waar ik geboren ben. Mijn vader kwam uit Delft en mijn moeder uit Kerkrade; toen we hierheen waren verhuisd hadden we een stacaravan daar op een camping. Daar gingen we ieder weekend heen en dat voelde als vakantie. Ik kom in die streek altijd helemaal tot rust.’

Als afzwaaiend pensionado die het een halve eeuw volhield op de Hogeschool Rotterdam heeft ze nog wel een tip voor mensen die daar in de toekomst gaan werken. ‘Omdat alles altijd verandert en niets stilstaat, moet je nooit ergens verbaasd over zijn. Alles kan hier.’

Tekst: John den Braber
Foto‘s: Darice de Cuba

Volg ons op Instagram