Eerlijk? Liefst was ik zanger geworden in een toffe band. Ik kan alleen net niet goed genoeg zingen. Ondanks lessen en vele uren oefening. En iets heel erg graag willen, betekent niet dat het daardoor ook altijd kan of lukt. Een harde dobber, en een lastige boodschap. Maar wel reëel. Vaak durft men dit gesprek echter niet aan te gaan met studenten.

Ze is nu acht jaar bezig met haar studie. Met veel pijn en moeite is ze gekomen tot de bachelorproef maar lukt het haar al drie jaar op rij niet die laatste horde te nemen. Dat is volkomen begrijpelijk gezien de chronische functiebeperking die eerder is vastgesteld. Tegelijk is de koek op voor wat we nog kunnen en mogen doen aan aanpassingen. In bijna ieder gesprek – en dat waren er best veel – vloeiden de tranen rijkelijk wanneer we in gesprek waren over wat dit bij haar allemaal teweegbrengt.

In mijn gesprekken sta ik stil bij alternatieven en regelingen die we kunnen inzetten voor een eventuele stop of andere beter passende studie. Maar linksom, rechtsom, onderdoor of achterlangs: ze wil er niet niets van weten. Ze moet en zal deze studie afmaken. Wat zich aftekent is een steeds grotere mate van druk en stress, uitmondend in depressie.

Iets heel graag willen, betekent niet dat het ook lukt, of dat je er recht op zou hebben. En deze overtuiging is niet waar alleen studenten soms blijk van geven. Ook specifieke belangen- of begeleidingsorganisaties komen soms als ware activisten opeisen dat er een compleet ander programma en een hele batterij aan voorzieningen in stelling worden gebracht om student X de gedroomde studie door te krijgen.

Bij de Studiekeuzecheckgesprekken (topwoord voor galgje), bleek uit ons eigen onderzoek, heeft een groot deel van de studiebegeleiders er bijvoorbeeld moeite mee om een student een negatief studieadvies te geven. Want: ‘Wie ben ik om iemand zijn droom af te nemen?’ En in dit inclusieve tijdperk is men enkel meer voorzichtig geworden. Want als we vanuit onze professionaliteit, rol en taak de geschiktheid van een student betwijfelen, lopen we dan risico beticht te worden van exclusie?

Het is precies andersom wat mij betreft. Door niet tijdig en goed onderbouwd eerlijk te zijn in onze professionele observaties en zorg in een dergelijke situatie, vergroten we juist de problemen van de student op langere termijn. En dat heeft pas echt grote impact op het zelfbeeld, vertrouwen en mentaal welzijn. Nog los van verlies aan tijd en de financiële kant van de zaak.

Kortom: soms ligt iets niet binnen je mogelijkheden. Dat geldt voor mij, jou, iedereen. En dat is een moeilijke boodschap, het betekent soms afscheid nemen van een droom. Maar het is eigenlijk nog pijnlijker een illusie in stand te houden.

Volg ons op Instagram