Is het raar om als Profielen je eigen columnist te interviewen? Misschien, maar ‘onze’ Ernest van der Kwast (31) werd het afgelopen jaar wereldberoemd in Nederland met zijn roman Mama Tandoori. Zijn nieuwe boek Giovanna’s Navel laat de ware Ernest zien. ‘Ik ben geen clown.’

Net als in 2020 was corona ook het afgelopen jaar vaak de talk of the town op de Hogeschool Rotterdam. Maar de twee de meestgelezen artikelen in onze top-10 gingen daar juist niet over.

Diana Philippo is manager Begraven en Cremeren bij de gemeente Rotterdam. Het is waarschijnlijk de meest doodse benaming binnen het ambtenarenapparaat, maar saai is de functie van Diana allerminst.

Marcel Slockers was 27 jaar toen hij als huisarts begon in nieuwbouwwijk De Esch. Een hechting hier, een oorontsteking daar. Misschien nog een prostaatonderzoekje, maar dan heb je het wel gehad. Toen hem werd gevraagd of hij één keer per week ook daklozen wilde zien, zei hij meteen ja. Hij hield zijn spreekuur in Havenzicht, een oud schoolgebouw waar zwervende Rotterdammers de nacht doorbrachten in de leslokalen. Hij zag wat hij niet zag in De Esch, en 31 jaar later ziet hij het nog steeds. Zo lang is Marcel Slockers al straatdokter.

Hopper in Rotterdam is een begrip. Dat komt door de sfeer, de geur van brood, de hemelse meisjes achter de bar. Maar vooral door de koffie. Je kunt iedere week uit ten minste zes verschillende koffiebonen kiezen. Ze worden gemalen op de Nino On-Demand Espresso Grinder. ‘Een beest’, zegt eigenaar Karel Rietveld. Conische maalschijven, een luchtgekoelde laagtoerentalmotor. Maar de belangrijkste feature is dat er geen gemalen koffie achterblijft. ‘Er is geen retentie’, zegt de barista. ‘De uitloop is direct verbonden met de maalkamer.’ Karel vertelt over het lot van gemalen koffie die achterblijft in een donkere tunnel van een koffiemolen. ‘In vijftien minuten halveren de aroma’s.’ Een tragische gebeurtenis, maar niet in Hopper.

Cyra Soleil gaat in joggingbroek en Uggs naar haar werk. Wat niemand weet, is dat ze geen ondergoed draagt. Er mogen geen striemen op haar huid komen. Ze is danseres. Burlesque, gogo, paaldansen. ‘Ik prikkel de zintuigen’, zegt Cyra als ik haar op een glas wijn van 25 euro heb getrakteerd. Ze drinkt ervan met een rietje. ‘Zie mij als een amuse van een heel spannende avond.’

Het was een uitgestorven beroep. Tweehonderd jaar lang maakte niemand in Nederland handgemaakte messen. Totdat instrumentenmaker Frans van den Heuvel besloot om op kanotocht door Zweden te gaan. Hij had alles: een tent, een rugtas, een kano. Maar een geschikt mes kon hij niet vinden. Hij besloot er zelf een te maken. Met een handboek en een vijl. Er volgden al snel bestellingen van vrienden en bekenden. En nog geen twee jaar later gaat Frans met een koffertje op pad naar exclusieve winkels in Parijs, Londen, Bern en Brussel. Op het lemmet van de messen staat dan al ‘Hillknives Holland’ – de internationale ambitie van meneer Van den Heuvel moge duidelijk zijn.

Ronald Randolf Balakian staat al vijftig jaar op de markt. Het kruidenrecept voor zijn befaamde loempia’s en kroepia’s is net zo oud. Maar het geheim van zijn succes is een aantal jaren jonger.

Albert Barbosa staat gemiddeld vier dagen per week aan de deur bij Rotown. Daarvoor heeft hij als uitsmijter gewerkt bij de Skihut op het Stadhuisplein. Om het verschil tussen de zaken te beschrijven heeft Albert slechts drie woorden nodig: ‘Dag en nacht.’