Al om iets voor zevenen stap ik in de bus. Met twee laptoptassen en een volle tas waar 2 grote rollen uitsteken. “This is it”, denk ik nog. Goed voorbereid op stap en toch al drie dagen op van de zenuwen. (Ben meerdere malen 's nachts wakker geworden vol angstzweet of rillend van de kou). Ik begroet vriendelijk de buschauffeur. Zou hij in de gaten hebben dat ik iets spannends, bijzonders of belangrijks ga doen?

Geen regulier lokaal
Ondanks het missen van een tram sta ik toch iets voor 8en op de plek des onheils. Het studielandschap. Oorspronkelijk zou mijn presentatie plaatsvinden in een regulier lokaal, maar dat heb ik aangepast. De omgeving van het studielandschap is veel opener, groener en origineler. Dus waarom niet. Niet de weg van de minste weerstand want alle schermen moeten geregeld, stoelen en wat presentatietafels.

Minuten tikken weg
In een half uur tijd heb ik de meeste voorbereidingen getroffen. Nog even moet ik wachten op de aanwezigheid van de technische uitleenheld voor de sleutels van de schermen en kabels. (Bij het ophalen van de kabels begroet een medewerker me vriendelijk. “Ga je om 9 uur afstuderen, Manon? Alle formulieren zijn nog niet opgehaald namelijk” #AAH) Maar als dit eenmaal allemaal synchroom loopt is het zover. De laatste minuten tikken weg, langzaam druppelen studenten, docenten, vrienden en geïnteresseerden binnen en ik wiebel nog even wachtend op een startsignaal. (Wetende dat tien minuten presenteren heel weinig is en ik al snel moet praten om dat te gaan halen..)

Mond dicht voor de foto
Nog steeds op van de zenuwen begin ik mijn presentatie over de realisatie van een inzichtgedreven onderzoeksinstrument (Ben ik ooit zo zenuwachtig geweest?). Meestal verdwijnen de zenuwen na de eerste slides. Maar deze zenuwen zijn niet van plan te vertrekken. Aan mijn eigen zinnen merk ik dat de spanning het soms wint van de kennis en voorbereiding. Maar de zaal hoor ik niet mopperen. Belachelijk als je je achteraf realiseert hoeveel dingen je tijdens het praten in de gaten hebt. Zoals: het maken van foto's (“Even mijn mond dicht voor de foto”), enkele studenten die er nog bij komen zitten, een blik vanuit de tuin en de twijfel over de voortgang (“Zal ik dan toch de taart uitdelen tijdens de presentatie? Ja, nee. Toch wel. En nu dan? Oké.”)). Met een ambachtelijk (ja zelf!) gebakken appeltaart verduidelijkte ik de zes randvoorwaarden voor de realisatie van een inzichtgedreven onderzoeksinstrument (Waaronder authentiek!)).

Niet gerust
Dankzij een geanimeerd prototype heb ik twee minuten rust om wat water te drinken en bij te komen. Om vervolgens met een conclusie te eindigen. De zenuwen zijn niet weg als ik oproep tot het stellen van vragen. Ik mopper op mezelf als ik hoor wat mijn antwoorden zijn op de relatief makkelijke vragen. Maar instemmend geknik geeft aan dat het in ieder geval in de goede richting is.
De zaal krijgt niet de gelegenheid tot het stellen van vragen. Dus zodra de docenten en begeleiders in beraad zijn, komen verschillende geïnteresseerden naar me toe. Een intelligente inhoudelijke vraag, maar ook enthousiaste reacties. Ik wil dit instrument ook! Ik wil 'm. Goede presentatie! Goed verhaal. Duidelijk! En zo volgen er meer. Toch stemt het me niet geheel gerust. Wetende dat er zoveel dingen nog beter hadden gekund…

Een 9!
Na een ruim kwartier komen de docenten en begeleiders terug met het eindoordeel. Naast wat lovende woorden, wat verbeterpunten en wat vrije opmerkingen volgt het resultaat. Geslaagd met een 9! Wat een cijfer! Helemaal goed! Er bestaat immers geen perfect. Wouws.

Eerst genieten
Het duurt uren voordat het nieuws tot me doordringt. Geslaagd, en met een prachtig cijfer. Nog steeds is het een raar besef. Wellicht komt de vreugde als zometeen de flessen (ja meervoud, meerderen hadden een goede inschatting gemaakt) Prosecco opengaan. De prachtige bossen bloemen, de vlag die uithangt , smsjes, tweets en mails dragen daar al een beetje aan bij. Gaaf. Gewoon helemaal goed. (Wellicht dat de diploma uitreiking een echte beleving wordt. Hopelijk denken de belevingsexperts hier goed over na.. (Laatste indruk van de Hogeschool..) To be continued, maar nu eerst genieten!

Manon van der Sar