De tamelijk dikke scriptie van Manon van der Sar.

Het afstuderen duurt volgens de afstudeerhandleiding 80 dagen. Daar zit ik ondertussen iets overheen omdat ik niet elke week fulltime aan het afstuderen kan werken. Misschien zijn die 80 dagen wel het maximum, want al enkele dagen realiseer ik me: This it it. Veel meer kan ik er niet aan doen om het beter te maken.

Woensdag: verzenden
Op woensdagmiddag stuur ik mijn scriptie naar de drukker. Na de proefdruk van de week ervoor ben ik vol goede moed. Spannend is het wel, want stel je voor dat het toch mis gaat. Nu de drukker ermee bezig is ontwikkel ik zelf een digitale versie van mijn scriptie (die heeft namelijk een andere lay-out).

Donderdag: ophalen
Op donderdagochtend nog snel even cd’s branden en de scriptie ophalen. Langzaam dringt het tot me door…. Het is af!?

Vrijdag: afronden
Even alles doorlopen. Is alles aanwezig? Kopie paspoort: check. Drie scripties: check. CD-rom met materiaal: check. Bibliografische annotatie: check. Cijferlijst: check. Getuigschrift: nog doen. Toestemming Kennisbank: nog doen. Publicatie op web: nog doen.

Weekend: genieten
En dan genieten. Tenminste dat zou mogen. Maar ik moet nog een outfit kopen voor een bruiloft van twee vrienden. Dat lukt niet in de beperkte tijd, hopelijk volgende week. Dan vrijgezellenfeest, goed geslaagd en laat gemaakt. Wel een prettige manier om er even tussenuit te zijn. Het weer doet ons goed. En ook zondag is een dag om te genieten. Veelal bijslapen en bijpraten. Op weg naar maandag!

Maandag: inleveren
Volgens docenten is het moment van inleveren memorabel. Plotseling zie je iedereen weer tevoorschijn komen na maanden van individueel zwoegen. De een opgelucht, de ander verdwaald en nog een ander wat teleurgesteld. Een enkeling zie je niet. En inderdaad, het is bijzonder. Eén voor één druppelen studenten binnen. De sfeer zit er direct goed in. “Is het allemaal gelukt?” “Leef je nog?” “Heftig he?!” “Heb jij die-en-die al gezien?” “Moest je je cijferlijst uitprinten? Echt? Shit.”

De meeste studenten staan goed voorbereid bij de front-office. Met een brede grijns vol euforie. Het invullen van menig formulier maakt de beleving van het inleveren zelf wat statisch. Maar de ontmoeting die erop volgt is heerlijk. Met tientallen studenten verzamelen we ons in het studielandschap om daar de beste zitplaatsen te veroveren. Immers, Nederland gaat zo spelen tegen de Denen! Op verschillende schermen is de wedstrijd te volgen. Speakers staan aan, bier zwerft over de campus en toeters vullen het gebouw. En ook al valt de wedstrijd wat tegen, bijzonder is het wel. Samen, eventjes nog. Hoe lang nog? Hebben we ooit zo van de hogeschool genoten?

De dagen die volgen: voorbereiden
Volgende week zal ik mijn scriptie verdedigen. Ik heb dan nog geen idee wat het oordeel over mijn scriptie zal zijn. Alle moed verzamelen dus – en gaan. Want het zijn veelal goed bezochte presentaties. Vrienden, familie, kennissen en bekenden vragen zich af waarmee je vier jaar lang zo druk bezig bent geweest. En studenten en docenten willen eindelijk eens een moeilijke vraag terug stellen.

De opluchting van het inleveren van de scriptie is dus van korte duur. Want echt af is het afstuderen nog niet. Morgen eerst nog even naar de tandarts. Mooi om daar mijn afstuderen mee te beginnen en mee te eindigen… (Ben ik niet stiekem zenuwachtiger voor de behandeling van de tandarts dan voor mijn eindpresentatie? Help! We zullen zien…)