De meesten van ons hebben regelmatig goede voornemens, zeker zo rond de jaarwisseling. Voor studenten zijn er talloze momenten om goede voornemens te formuleren: aan het begin van de nieuwe studie, aan het begin van het nieuwe studiejaar, aan het begin van een nieuw blok, zelfs bij het openen van een nieuw schrift. Het slechte nieuws is dat uiteindelijk maar een kwart van de mensen erin slaagt die goede voornemens ook daadwerkelijk uit te voeren. De meesten lijden aan het valse-hoop-syndroom. Ze denken dat het nu echt gaat lukken om niet meer zoveel te snoepen, of om juist wel te sporten of aan hun relatie te gaan werken. Alle vorige keren lag het aan de omstandigheden dat ze moesten blijven roken, geen tijd hadden om goed te studeren of meer te bewegen. Of ze hadden het niet genoeg geprobeerd en dat gaan ze nu wel doen. En deze keer zal het natuurlijk wel lukken. Denken ze…

Het goede nieuws is dat goede voornemens best haalbaar zijn, als je tenminste een specifiek plan maakt. Vastbeslotenheid blijkt namelijk geen voorspeller van succes te zijn. Onbenulligheden zijn de ware oorzaak dat je de idealen die horen bij je nieuwe ik nog niet hebt bereikt. Mensen die goede voornemens systematisch inplannen, worden minder afgeleid door triviale hindernissen zoals geen tijd of sociale druk om er gezellig nog eentje te nemen. Met een schema waarin je opschrijft hoe, wanneer, met wie en waar je gaat doen wat je voor ogen hebt, krijg je het voor elkaar. Zo makkelijk kan het zijn. Mijn deadline voor deze column loopt over een paar minuten af. De volgende keer begin ik toch iets eerder met schrijven.

Anne-Marit Dannijs