‘Bij de derde- en vierdejaars zit ook boosheid. Onze opleiding werd tijdens de accreditatie te licht bevonden voor standaard 3 (toetsbeleid en eindniveau, red.). Het niveau moest omhoog en deze studenten staan nu voor de situatie dat ze eindscripties moeten schrijven op een manier waarvoor ze niet zijn opgeleid. Zij hebben het gevoel dat de spelregels tijdens het spel zijn veranderd en ik kan ze daar geen ongelijk in geven.’

‘Je kunt het vergelijken met een permanent’, vult directeur Hans van der Moolen aan. ‘Als je daarvanaf wilt, moet je je haar helemaal afknippen of laten uitgroeien. Wij kunnen onze opleiding natuurlijk niet “afscheren”, dus moet het uitgroeien en we zijn nu halverwege. Voor de hogerejaars zijn we met een inhaalslag bezig − natuurlijk doen we er alles aan om hen voldoende bij te spijkeren − maar de lagerejaars profiteren nu al van een curriculum waarin onderzoek vanaf het begin is ingebed. Zij worden beter voorbereid op het latere afstudeerwerk dan onze hogerejaars zijn geweest.

‘Klinisch redeneren is nu de backbone van de hele opleiding. Door het stellen van de juiste vragen – bijvoorbeeld: welke uiterlijke kenmerken heeft een patiënt? – leren de studenten te onderzoeken en onderbouwen wat er met hem of haar aan de hand zou kunnen zijn.’

Kaartje van EMC
Niet alleen is het curriculum inhoudelijk aangepast, het vertoont ook meer samenhang. ‘Daarnaast zijn wij in detail veel duidelijker geworden en ook veel strenger. Docenten werken nu in jaarteams waardoor zij veel meer dan voorheen hetzelfde geluid laten horen’, vertelt De Bock. ‘Er is minder ruimte voor willekeur in het toepassen en uitvoeren van de regels. Dat betekent overigens niet dat we de opleiding kleinschalig hebben kunnen inrichten. Het jaarteam van jaar 1 bestaat uit 25 docenten die werken voor 400 eerstejaars. Dat is meer dan onze hele opleiding logopedie bij elkaar.

‘Door te werken in die jaarteams is de lesuitval naar beneden gegaan. Binnen het team wordt in geval van ziekte voor vervanging gezorgd, en bovendien is het ziekteverzuim ook naar beneden gegaan. We hebben dit jaar 20 nieuwe docenten aangenomen. Dat heeft daar misschien wel mee te maken.

‘Wat ook nieuw is, is dat we nu één docent hebben die de contactpersoon is voor alle stagelopende studenten bij een instelling. Dat werkt veel beter. De kritiek vanuit de zorginstellingen op onze opleiding is gestopt en dat is geweldig fijn. Studenten namen die kritiek in het verleden over en brachten die mee terug de opleiding in. Dat droeg natuurlijk niet bij aan de tevredenheid. We kregen dit jaar zelfs een kaartje van het Erasmus Medisch Centrum (EMC) om ons te feliciteren met de scores van de Nationale Studentenenquête (NSE). Een echte opsteker!’

Toch scoort de opleiding nog steeds onvoldoende op de themascore ‘stage en opleiding’, een 2,8. Hoe kan dat?
‘Dat heeft vooral te maken met verwachtingen van de eerstejaars’, denkt Van der Moolen. ‘Hoezeer we hiertegen van tevoren ook waarschuwen, veel studenten komen hier toch naartoe met het beeld van populaire ziekenhuisseries als Grey’s Anatomy op hun netvlies. En zij kunnen in het eerste jaar nog onvoldoende om al stage te lopen in een ziekenhuis. Dat doen ze dus vooral in verpleeghuizen en dat vinden ze niet altijd even leuk. Veel studenten vinden een verpleeghuis een deprimerende omgeving.

‘Per 20 weken stage krijgen de 400 eerstejaars maar 4 uur stagebegeleiding. Dat is niet veel, nee, maar gezien de omvang van de groep kan dat niet anders. Ik knijp al in m’n handjes dat het ons gelukt is om elke student een stageplaats te bezorgen.

‘De ouderejaars hebben hun Grey’s Anatomy-verwachtingen al bijgesteld. Zij krijgen ook oog voor bijvoorbeeld de thuiszorg. Ontevredenheid over de stage is bij die groep minder.’

Reden genoeg om opgewekt te zijn, maar: ‘We zijn er nog niet’, waarschuwt Van der Moolen. Verpleegkunde is nog lang geen excellente opleiding. ‘Als we zo doorgaan, worden we een gewone opleiding. Maar dat is al iets om heel blij mee te zijn.’

Dorine van Namen