Vol blijde anticipatie op een lekkere pasta met zalmsnippers nam ik de stap hem mee te nemen. Ja, hij staat dan de hele dag op mijn kantoor niets te doen, maar aan het eind van de middag heb je dan ook wat, zo dacht ik.

Na mijn werkdag wandel ik, met zak en al, de lokale Aldi binnen voor wat schoonmaakmiddelen.

Na drie rondjes winkel kom ik er achter dat van alle spullen die ik nodig heb, alleen de dikke bleek aanwezig is. Deze zet ik daarom terug om koers te zetten richting AH. Alles gaat goed totdat de kassamedewerkster mij met tas, opgeheven boven mijn hoofd, voorbij ziet komen. ‘Meneer mag ik uw tas even inzien?’, zegt zij op meer dwingende dan vragende toon. ‘Maar natuurlijk’, lach ik haar toe, onwetend over de afkomst van de meeste producten in de tas. Het geluk loopt langzaam via mijn benen naar beneden als de medewerkster constateert dat veel artikelen in de tas van Aldi afkomstig zijn. Nare blikken van de mensen in de rij, dezelfde mensen die mij net zo vriendelijk lieten passeren. Er worden twee potige vakkenvullers en een beveiligingsman bij geroepen. Of ik even met ze meeloop.

Gedrieën lopen we door het laadruim van de winkel. Eenmaal in het personeelskantinetje, met karige lichtbalken verlicht, moet ik mijn verklaring afleggen. Ik verklaar mezelf helemaal kapot, maar de heren hebben er een hard hoofd in. ‘Dus jij wilt zeggen dat je die boodschappen al bijna vier maanden god-weet waar hebt staan en ze nu besluit mee te nemen?’ Ik stel voor de boodschappen te scannen, opdat dan misschien blijkt dat ze reeds, minstens vier maanden eerder, gescanned zijn en dus ook afgerekend. De heren hebben het betere idee om alle houdbaarheidsdata (of in ieder geval van de 3 (DRIE!!!) Aldi producten) te vergelijken met producten die al in de winkel aanwezig zijn. Deze komen dus mooi niet overeen, waaruit zij opmaken dat de producten inderdaad vier maanden geleden zijn gekocht.

Op dat ene blikje zalmsnippers na.

‘Waarom zou ik een blikje zalmsnippers stelen en in een tas vol oude boodschappen stoppen?’, wil ik weten. ‘Ja meneer, mensen stelen ook blikjes bier van twintig cent.’ Ik vind dit geen goede vergelijking. Ze besluiten mij voor een jaar tot Aldi-banneling te veroordelen. De potige vakkenvuller gaat een formuliertje halen, de beveiligingsbeambte gaat zitten en leest de Aldifolder door. Tevergeefs probeer ik een gesprek aan te knopen. ‘Hebben jullie hier pauze?’, vraag ik zo sympathiek mogelijk, antwoord blijft uit. Ik kijk een beetje om me heen en zie personeelskluisjes, karige tafels met stoelen die niet tot dezelfde set behoren, een magnetron en overal dozen van producten. Dit alles verlicht door een gelige lichtbalk, en omdat er geen ramen in de ruimte zijn lijkt de tijd er stil te staan. Een minuut of wat later komt de potige vakkenvuller van een koude kermis thuis: hij kan het formuliertje niet vinden. Na smiespelend overleg besluiten ze mij mondeling een winkelverbod op te leggen. In een notendop betekent dit dat als ik ooit besluit deze Aldi weer eens te bezoeken, en een van deze twee heren is toevallig aanwezig, ze me zullen herkennen en de politie inschakelen. ‘Daar hoeft u zich geen zorgen over te maken’, stel ik ze gerust. Na een goede vijfentwintig minuten wandel ik opnieuw met mijn tasje langs dezelfde kassamedewerkster, ditmaal onder begeleiding van de beveiligingsbeambte; de nodige aandacht wordt getrokken.

Buiten op het Eudokiaplein kan ik mijn lachen maar moeilijk bedwingen, Aldi ellende voor niks.

Demian Janssen is derdejaars illustratie aan de Willem de Kooning Academie. Zijn hart gaat uit naar het beeldverhaal en naar redactioneel werk. Dit is zijn eerste beeldcolumn voor Profielen.