De schilder in kwestie werkt op deze verdieping: Rob van Roon, senior beleidsmedewerker van de dienst OeO (onderwijs en onderzoek).

Waarom dat paard in die kantoorruimte?
‘Omdat ik op mijn schilderijen niet alleen de fysieke kantoorruimte wil laten zien maar ook iets van de machtsverhoudingen tussen mensen. Een symbool van macht is een paard, denk aan ridders, landheren en de bereden politie. Als berijder kijk je ook fysiek neer op de mensen die op de grond staan of zitten. Ik maak het wat surrealistischer, zo’n paard moet de mensen triggeren om het schilderij te gaan bekijken.’

En worden de mensen getriggerd?
‘Ja, ze praten erover en er is waardering voor. En soms vertellen mensen wat ze erin zien. Voor mij is overigens elk verhaal dat ze erbij hebben goed; mijn bedoeling is om iets bij mensen teweeg te brengen zonder echt te sturen.’

Waarom heeft de berijder van het paard maar een half hoofd?
‘Het gaat me niet om de persoon, maar om de rol die iemand vervult, de symbolische machtsverhoudingen. Zelf ben ik drie jaar manager geweest en dan merk je dat je anders benaderd wordt, sommige dingen krijg je bijvoorbeeld ineens niet meer te horen. Dat had dus niet met mij maar met mijn rol te maken.’

Bij deze werken, die deel uitmaken van je collectie ‘Kantoorkunst’, gaat het dus over een rollenspel?
‘Ja, en daarom is het hoofd expres maar half afgebeeld en zijn op andere schilderijen de gezichten niet zo duidelijk weergegeven. Ik wil graag tegenstellingen in beeld brengen. Op een van de schilderijen loopt er bijvoorbeeld een hond in een kantoor. Dat gebeurt tegenwoordig niet meer. Als docent fysiotherapie (Van Roon begon zijn carrière op de HR in 1981 als docent, red.) nam ik mijn hond trouwens ook weleens mee. Daar kraaide geen haan naar.’

Is er bij de schilderijen een duidelijke link met wat je op de HR meemaakt?
‘Enkele werken zijn gemaakt naar aanleiding van foto’s die ik op school heb gemaakt, maar het is niet zo dat ik zo nodig mijn eigen verhaal kwijt wil. Ik wil, mede gevoed door mijn ervaring en mijn fantasie, iets laten zien dat een beetje prikkelend is.’

Zoals een wolf op een bestuurstafel…
‘Ja. Collega Mariska vond dat wel iets zeggen over machtsuitoefening. Zij wilde dat schilderij graag op haar kamer.’

Je werk lijkt daarmee een soort pamflet gericht aan bijvoorbeeld het collegebestuur…
‘Nee, zo is het niet bedoeld. Ik zit ook in het IOD (Inspraak Orgaan van de Diensten) en dan maak je wel dingen mee die voor de man en vrouw op de werkvloer onzichtbaar zijn. Ik heb wel wat gezien als het gaat om spelletjes die worden gespeeld. Maar mijn schilderijen zijn geen letterlijke vertaling en ze moeten ook interessant zijn voor mensen die niet op de hogeschool werken. Maar zoals processen hier verlopen, gaat het volgens mij ook bij Inholland, Aegon, op het stadhuis of in welke grote organisatie dan ook.’

Hoe ben je ooit begonnen met schilderen?
‘Ongeveer in het jaar 2000, als hobby. Ik heb twee cursussen gedaan maar heb me vooral als autodidact ontwikkeld. Eerst schilderde ik alles wat los en vast zat en koos ik niet voor een thema.’

Nu dus wel…
‘Ik kreeg behoefte om het iets meer uit te diepen. Ruim twee jaar geleden dacht ik: ik werk nog twee à drie jaar in een kantooromgeving en steek daar de beste uren van de dag in. Ik kwam toen op het idee van Kantoorkunst. Daar ben ik me toen op gaan concentreren.’

Maar dan ga je dus bijna met pensioen?
‘Ja, in de zomer. Dat is wel leuk, maar ik zou op de HR daarna nog wel graag een leuk project begeleiden, parttime.’

En dan heb je nog meer tijd om te schilderen…
‘Ja, maar dan niet meer dit onderwerp, want dat is ook een soort afsluiting van mijn fulltime werk hier.’

Hoe lang hangen je schilderijen nog op de elfde verdieping?
‘Tot en met december. Wij hebben op deze verdieping een eigen kunstcommissie, vier man sterk, en hebben afgesproken dat we in de kamers werk ophangen van de collega’s. Vanaf januari is het de beurt aan fotograaf Hans Reitzema, en daarna komt Johan van Dijk, die maakt cartoons.’

Jos van Nierop