Het moment dat ik mijn 60 studenten tellende minorklas binnenstapte, moest ik gewoon even lachen. Hoe zagen de docenten dit precies voor zich? Een bomvolle klas in je eentje aanspreken, zelfs zonder microfoon. Dat wordt natuurlijk een complete chaos, voorspelde ik. Zelfs als we maar zachtjes tegen elkaar zouden fluisteren, levert dat met 60 mensen tegelijk een aardig rumoerige situatie op. Een situatie waarin luisteren en opletten onmogelijk is.

Maar niets is minder waar. Waar docenten in mijn vorige klasje met 20 studenten hun best moesten doen om er bovenuit te komen, is het tijdens de colleges van mijn minor muisstil. Echt waar. Iedereen zit aandachtig mee te luisteren, de hele ochtend lang. Het enige moment dat de stilte wordt doorbroken, is wanneer iemand met serieuze interesse een vraag stelt. En ook dat zijn niet zomaar vragen, daar is echt over nagedacht.

De achtjescultuur resulteert in ons geval ook in een soort competitie. Bij de minor werken 15 verschillende PR-bureaus bij iedere opdracht opnieuw hard voor de eerste, winnende plaats. Of wat zeg ik, werken? Strijden is een beter woord. Niemand zegt het, maar iedereen voelt het. In principe win je helemaal niets, maar toch wil ieder groepje niets liever dan dat. Waar het in de vorige jaren genoeg was om met de hakken over de sloot een opdracht te behalen, lijkt het alsof we nu pas tevreden zijn wanneer we een dikke acht binnenslepen.

Ik moet zeggen dat het mij persoonlijk ontzettend motiveert. Wanneer je ziet dat anderen hard hun best doen, ga je zelf nóg harder werken om ervoor te zorgen dat je toch echt de beste wordt. De magie van jaar vier zorgt voor een heel nieuwe, ambitieuze mindset. Wat mij betreft had de zesjescultuur tijdens mijn studie al veel eerder vervangen mogen worden door de ambitieuze achtjescultuur.