Laten we homoseksuelen (m/v) nou niet juist een aparte groep zijn door ze op deze manier te benaderen? Ik wil vooropstellen dat ik nul komma nul onderzoek heb gedaan hiernaar, maar ik kan me niet voorstellen dat er veel homo’s denken: ‘Ah, over twee weken is het kom-uit-de-kast dag. Kan ik het éindelijk vertellen!’ Voor zover ik weet, hebben ‘wij’, hetero’s, geen afspraken gemaakt over die dag. Er staat mij niks van bij dat we hebben afgesproken die dag extra coulant te zijn. Dat we alleen op die dag accepteren dat onze buurman/zoon/dochter/juffrouw/minister homoseksueel is.

Ik snap het allemaal wel. Wij doen ons best om het hen zo comfortabel mogelijk te maken. Wij roepen een dag in het leven zodat zij zich op hun gemak voelen. En wij moeten de regenboogvlag hijsen, zodat zij weten dat zij gelijk zijn aan ons. Je hoeft geen psycholoog in de dop te zijn om door te hebben wat er (in dit artikel en in de maatschappij) gebeurt: we gaan praten in wij – zij.

We doen zo erg ons best om de homo’s te laten weten dat ze bij ons horen, dat we ze linea recta in een aparte hoek stoppen. En daar doen ze zelf ook wel een beetje aan mee hoor. Laten wij nou niet alle schuld op onze hetero-schouders gaan dragen.

Het is maar je seksuele voorkeur. We zouden daar met z’n allen niet zo lang bij stil moeten staan. De vraag: ‘Ah, je bent homo?’ zou net zoveel impact moeten hebben op de relatie tussen twee personen als de vraag: ‘Ah, je hebt je rijbewijs nog niet?’ Meer aandacht zou er niet aan besteed moeten worden.

Maar de aandacht is wel nodig. Onlangs publiceerde Profielen nog dat homoseksuelen zich regelmatig niet veilig voelen op de Hogeschool Rotterdam. Ze durven niet volledig vrij te zijn. Deze week publiceerde Lieve Tosca een artikel waarin een student om hulp vroeg, omdat hij binnen de klas niet over zijn geaardheid durfde te spreken. Hier, op de Hogeschool Rotterdam. Een plek waar over het algemeen hoger opgeleide studenten en docenten zitten. En op zo’n plek is er nog steeds angst om ‘anders’ te zijn? Dan snap ik dat Tim Hofman een beetje #BOOS is.

Feit is: je gaat dat niet oplossen door een vlag op te hijsen. Een regenboogvlag planten in een gebied waar homoseksuelen zich niet vrij voelen om eerlijk over zichzelf te zijn, is als een witte vlag neerzetten in Syrië: als de omgeving niet veilig is, is het een leeg gebaar.

Wat we dan wel moeten doen? Geen idee.

Als we er geen aandacht aan besteden worden homoseksuelen niet geaccepteerd en nog steeds gediscrimineerd door een bepaalde groep. Als we er wél aandacht aan besteden, komen we op voor de homoseksuelen maar discrimineren we ze zelf door ze tot een aparte groep te verklaren.

Een lastige keuze en ik twijfel of een directielid, bestuurder, toezichthouder, docent of student met een oplossing gaat komen. In ieder geval niet zolang we los blijven werken van elkaar.

Tot er echter een onderzoek komt waaruit blijkt dat homo’s zich vrij genoeg voelen op de hogeschool om uit de kast te komen, daag ik de directie onder leiding van de heer Bormans uit om zich daarmee bezig te houden. Ga in gesprek met de onderzoekers, studenten en docenten en richt een werkgroep op die gaat nadenken over hoe we homoseksuelen zich binnen de muren van de Hogeschool goed kunnen laten voelen.

En als je toch bezig bent, beste heer Bormans, hijs dan gelijk even die regenboogvlag. Niet omdat het moet van Tim Hofman, niet omdat het ‘uit de kast kom dag’ is geworden, maar gewoon omdat homoseksuelen zich altijd welkom moeten voelen op de Hogeschool. En die laten we dan gewoon permanent hangen. Besparen we iedereen volgend jaar een hoop gedoe en media-aandacht.