Er was een moment van catharsis waarin ik besefte dat ik lopend meestal even lang onderweg ben naar mijn bestemming als wanneer ik met het openbaar vervoer reis. Een fiets heb ik nooit gehad en ik voel me in een tram een beetje alsof ik op urban safari ben, stilstaand in een bewegend object kijkend naar mensen die allemaal wél hun lichamen aan het benutten zijn en hierdoor direct doelbewuster overkomen.

Ik heb het over het algemeen prima naar mijn zin en luister naar muziek terwijl ik langzaam wakker word of de dag afsluit. Het is ook een hele fijne manier om de stad te leren kennen. Er is een wezenlijk verschil tussen een middag- en een avondwandeling van Zuidplein naar Liskwartier. In Rotterdam-Zuid is mij bijvoorbeeld nooit iets overkomen, terwijl ik in Rotterdam-Noord, waar ik woon, in de eerste maand al een wijnfles naar mijn hoofd gegooid kreeg toen ik onderweg was naar de coffeeshop. Mijn opvattingen over de stad spatten samen met de wijnfles enkele decimeters voor mij kapot op de stoep.

Zeker wanneer je vaak dezelfde straten bewandelt, kom je verhalen tegen. Van de meeste zal ik nooit weten hoe ze verder gaan, maar een enkele keer komt het voor dat een van die verhalen full-circle geraakt. Op een vrijdag wimpelde ik bijvoorbeeld een bedelaar af. Ik had die keer ook echt geen kleingeld, had een lange dag achter de rug en ik geef liever geen geld aan mensen met heroïnekorsten op hun arm. Hij vatte het persoonlijk op en begon te schreeuwen dat hij ‘ze pik welles in me reet’ zou stoppen, onder andere goddeloze handelingen. De week erna kwam ik hem op dezelfde plek tegen en was hij wat coherenter. In eerste instantie wilde ik hem vanwege gekwetste gevoelens wederom negeren, maar hij was al vol overtuiging aan zijn verhaal over het Leger des Heils begonnen. Toen ik hem onderbrak en uitlegde dat ik niet van plan was geld aan hem te geven omdat hij de week ervoor nog met sodomie dreigde, vatte hij dit sportief op, gaf toe dat dat wel eens zo zou kunnen zijn en vervolgde zijn eigen weg, waarmee een einde kwam aan dit tweedelig verhaal.

Ook kan ik trots zijn op het feit dat ik de mythische nachtbraker heb mogen aanschouwen, de eenhoorn van de afterparties. Voorheen slechts een kokhalzend keelgeluid dat zich na vier uur ’s nachts langzaam mijn straat door Dopplerde. Meerdere keren werd ik er wakker van: iets of iemand loopt buiten rond en lijkt om de halve minuut iets vanuit zijn tenen op te willen braken, en dankzij de echo blijft geen peristaltische keelreflex de oren bespaart. Er is tijdens het moment van voorbijgaan een monoloog gaande, maar het is nooit duidelijk geworden of de nachtbraker alleen handelt of dat hij een partner naast zich heeft lopen die tussentijds het brokkelen een gesprek probeert aan te gaan.

De partner is nooit bevestigd of ontkracht, maar op een nacht kwam ik thuis en terwijl ik de trap opliep en de deur achter mij dichtviel hoorde ik in de verte het kenmerkende geluid van volledige maar onvrijwillige overgave, gevolgd door (een zeldzaamheid voor de nachtbraker, anders had ik hem wel de nachtkotser genoemd) gekletter op de stoep. De nieuwsgierigheid won en ik ging weer naar buiten om in de verte een zeer middelmatige man moeizaam zijn pad te zien bewandelen, de stoep als zijn Mount Everest. Ik heb niet gewacht tot hij dichterbij was, ik wilde hem zijn magie niet ontnemen en was best wel moe.

Mocht je toevallig geen Disneyfiguur in je wijk hebben wonen maar toch een boeiend stukje willen lopen, dan raad ik je van harte aan om een bosje bloemen of een flinke mok koffie mee te nemen. De straat heeft vergelijkbare reacties op beide: vriendelijke knikjes, geïnteresseerde blikken, hier een daar een praatje en de toeristen doen net hun best om je nog even in het shot te krijgen. Een man die nauwelijks tegen de elementen is beschermd maar toch met een bosje bloemen onder de arm of stevige mok koffie in de hand de stad trotseert, is al meer een spektakel dan je zompige boeltje rozen ongemakkelijk op je schoot leggen terwijl je tas staat waar je voeten eigenlijk horen, bil aan bil met een wildvreemde die net als jij een roestig harnas draagt van stoïcisme.

Daar liep ik dan mijn werkplek binnen, nog steeds met een goed humeur uit het cinematische gevoel dat de koffiewandeling me had gegeven. In ieder geval tot ik uit betrouwbare bron vernam dat ik ‘wel een beetje een nichterige mok’ had uitgekozen.