Er is meer dan genoeg om depressief van te worden, maar tegelijkertijd kunnen we er ook onze schouders over ophalen. Deprimerend: de overheid spendeert honderden miljoenen aan onderwijs, maar keert al dat geld helaas niet rechtstreeks en onder haar eigen verantwoordelijkheid aan leraren uit, maar aan besturen die er liever dure gebouwen van laten neerzetten. We kunnen daar schouderophalend aan voorbijgaan, want kennelijk is er geld genoeg en zolang we het zelf niet hoeven te betalen, zal het ons jeuken. Uiteindelijk betalen we het natuurlijk wél via de belastingen, maar wie merkt dat nou?

De tijd die we moeten besteden aan gekmakende onzin zou ook reden voor een depressie kunnen zijn. Zowel studenten als docenten hebben daar last van en ik daag iedereen uit om zelf met voorbeelden te komen. Het schrijven van deze column staat al in de top tien, dus niet al te primair reageren alsjeblieft. Zelf vind ik het altijd leuk om een rekensommetje te maken van de obligate toespraakjes van managers. Een beetje directeur spreekt af en toe zijn man-/vrouwschappen toe. Als daar zo’n honderd mensen – gemiddelde loonkosten 50 euro per uur – naar moeten luisteren, dan kost een halfuurtje toch al gauw 2.500 euro. Daar kan een student een jaar lang collegegeld mét alle literatuur van betalen en een biertje toe nemen. Meestal krijg je niet veel meer te horen dan dat de leidinggevende heel trots is op de bereikte resultaten en dat er toch weer allerlei uitdagingen aankomen, maar het traject is ingezet en ga zo maar door… Maar ook hier kun je schouderophalend aan voorbijgaan, want even een halfuurtje verstand op nul in een collegezaal is best een aardige onderbreking van je echte werk.

’Ik weet niet wie die coup in Turkije bedacht heeft, maar ik weet wel zeker dat dat niet de pubers waren die hier wonen.’

Ik zou ook graag mijn schouders ophalen bij alles wat er in de wereld gebeurt, maar dat lukt me veel minder goed. In Turkije, ooit serieus kandidaat voor EU-lidmaatschap, berooft de Grote Leider met flinterdun bewijs tienduizenden mensen van hun baan en rechtszekerheid en laat zich daarbij helpen door kritiekloze volgelingen. Het gemak waarmee ogenschijnlijk heel redelijke en vriendelijke mensen zich door een Grote Leider laten opjutten om andere mensen te haten, is regelrecht angstaanjagend.

Ik weet niet wie die coup in Turkije bedacht heeft, maar ik weet wel zeker dat dat niet de pubers waren die in Nederland en Duitsland wonen, noch hun ouders. Toch worden Turken hier op bevel van de Grote Leider boos op elkaar, terwijl zij elkaar helemaal niets aangedaan hebben. Een bevel van hogerhand lijkt genoeg. Waar dat lukt, heb je reden voor zware depressiviteit.

Misschien dat studenten in Rotterdam zeggen: Recep Tayyip, los jij het lekker zelf op. Zolang ik niet zelf heb gezien dat mijn buurmeisje Emine met een kalasjnikov jouw paleis bestormd heeft, blijf ik haar net zo vriendelijk behandelen als ik zelf behandeld wil worden.

Depressies kunnen ook weer wegtrekken.