Denise Borman (21)
Tot juli 2017: verpleegkunde
Nu: verpleegkundige in Erasmus MC-Sophia

Als kind speelde Denise Borman al zustertje en de gezondheidszorg heeft haar altijd getrokken. Ze schreef zich in voor de studie verloskunde, maar werd uitgeloot. ‘Daar ben ik nu heel blij om. Na mijn eerste jaar verpleegkunde wilde ik niet meer anders.’ Tijdens haar opleiding heeft ze uiteenlopende stages gelopen. Van werken in een psychiatrisch centrum tot zorgen voor dementerende ouderen. ‘Dat vind ik zo mooi aan de opleiding en aan het vak: de diversiteit. Je kunt er zo veel kanten mee op.’

Geleerd op de HR: ‘Je moet als verpleegkundige kritisch blijven en jezelf continu ontwikkelen, want de gezondheidszorg vernieuwt met de dag’

 Scriptieprijs kwam ‘totaal onverwacht’

Tijdens haar stage bij Erasmus MC, op de afdeling transplantatiechirurgie, kwam zij op het idee voor haar afstudeerscriptie: de medicatie-inname van patiënten met een donornier. ‘Na een niertransplantatie is het van levensbelang dat de medicatie, die voorkomt dat je lichaam de nier afstoot, op de juiste manier wordt ingenomen. Er moet steeds exact twaalf uur tussen zitten. Wanneer de patiënten weer naar huis gaan, is het hun eigen verantwoordelijkheid. Ik kwam tot de conclusie dat er vooral na de opname goed contact moet worden gehouden voor een juiste begeleiding.’ Zij kreeg een acht voor deze scriptie en won er ook nog de Scriptieprijs HBO-V mee.

Borman kijkt positief terug op haar studieperiode en zegt dat dat vooral komt door haar liefde voor het vak. ‘Ik wil ervoor zorgen dat iemand die ziek is, zo min mogelijk last ervaart van het hele circus eromheen. Ik vind het prachtig als ik daar een schakelpunt in kan zijn. Persoonlijke aandacht vind ik heel belangrijk, gewoon even bij iemand gaan zitten en een praatje maken.’

Gemist op de HR: ‘In het eerste jaar werden we getoetst op verpleegkundig rekenen. Daarna heeft er niemand meer over gerept. Het lijkt mij beter om de toets ieder jaar te herhalen.’

 Mensenwerk

‘Het werk vraagt veel van je’, zegt Borman. ‘Je maakt heftige dingen mee, bijvoorbeeld wanneer een patiënt die jij lang hebt verzorgd overlijdt. Natuurlijk ga je daar met gepaste professionaliteit mee om, maar soms is het zwaar. Het is en blijft mensenwerk. Ik sta weleens met tranen in mijn ogen en ik vind dat dat moet kunnen. Dat is wat het werk menselijk maakt. Als het je niet meer raakt, moet je een andere baan gaan zoeken.’ Denise Borman hoeft dat niet te doen. Zij leeft inmiddels haar meisjesdroom: ze werkt als verpleegkundige in het Erasmus MC-Sophia. ‘Ik ben 21 en heb de mooiste baan van Nederland.’

Tekst: Zoë Cozijnsen
Foto’s: Levien Willemse