Het begon een paar weken geleden toen ik twee dagen ziek was. De eerste dag was mijn vriendin ook vrij en we waren halverwege een spannende Netflix-serie. Samen hebben we de hele dag in bed of op de bank gelegen. De dag erna moest zij echter voor haar studie weg. Ik was nog alleen thuis. De serie had nog maar drie afleveringen.

Ik heb me lang ingehouden. Echt waar. Ik heb de afwas gedaan, lang gedoucht en geprobeerd wat te lezen. Maar elke keer als ik langs de tv liep, leek de serie me harder te roepen. De eerste paar keren was mijn wilskracht sterker en keek ik ernaar uit om de laatste afleveringen met mijn vriendin te kijken. De tijd kroop zo ontzettend traag vooruit dat ik meermaals heb gecontroleerd of de klok niet gewoon stilstond. Op den duur riep de serie zo hard dat ik mezelf wel moest overgeven. Ik kon het voor mezelf ook makkelijk goed praten: mijn vriendin hield toch niet zo van het genre, ik vind het geen probleem om de afleveringen nogmaals te kijken en ze zou er nooit achter komen.

In slaap gewiegd door de loze beloften van het duiveltje op mijn schouder pakte ik chips, limonade en dook weer in bed. Televisie aan en binge-watchen maar. Nog drie uur aan afleveringen en nog vijf uur voordat mijn vriendin thuis zou zijn: kat in het bakkie. Tijd zat om de afleveringen te kijken, de serie weer op de juiste aflevering te zetten én nog even een klein tukje te doen. En wanneer ze thuis zou komen, zou ik langzaam wakker worden en met kleine ogen en met schorre stem zeggen dat ik niets heb gedaan, veel heb geslapen en natuurlijk niet heb verder gekeken. Hoe durft ze dat te insinueren!? Om vervolgens nogmaals alle drie de afleveringen te kijken.

Na anderhalf uur kijken zat ik zo in het verhaal dat ik de deur nooit heb horen opengaan. Het geluid van haar voetstappen door de woonkamer gaven mij het sein dat de televisie snel uit moest. Binnen een paar seconden was de tv uit en lag ik netjes op mijn plek (een vaardigheid die ik tijdens mijn tienerjaren had geleerd: bij het horen van voetstappen kon ik binnen tien seconden het licht uit hebben en doen alsof ik sliep). Maar het was al te laat, ze had de stemmen van de show allang herkend en met haar armen over elkaar en een wenkbrauw omhoog stond ze in de slaapkamer. Ontkennen had geen zin meer. De enige oplossing was heel schuldig kijken en hopen op het beste.

Dat werkte niet. Ik ben mijn Netflix-privileges kwijt. Ik mag (tijdelijk) niet meer kiezen wat we kijken. En ik geloof dat de afspraken over het hoe en wat met Netflix straks contractueel in onze samenlevingsovereenkomst komen te staan. Maar ik heb mijn lesje wel geleerd: voortaan kan ik alleen stiekem Netflix kijken op het gastaccount. En ik vermoed dat het op het kleine schermpje van mijn telefoon gaat worden mét oortjes. Laat haar me dan nog maar eens betrappen…