Behalve een onderzoek, wat zo ongeveer een derde is van wat ik de afgelopen maanden had moeten leveren. Ik moest naar aanleiding van de conclusies van dit onderzoek nog een visueel spektakel fabriceren, maar dat was, ondanks alle ideeën en suggesties, al lange tijd een probleem. De sporadische maar heftige stressmomenten die mijn studietijd kende, hadden plaatsgemaakt voor een constante staat van sombere lethargie en ik vroeg me af of de creatieve koektrommel misschien leeg was.

Ondanks dat ik ervan overtuigd was dat, wat ik ook zou doen, het waarschijnlijk niets ging uithalen, had ik nog een soort eergevoel over. Dit leidde er uiteindelijk toe dat ik me op maandagochtend toch ineens achter mijn laptop bevond. Ik tekende die dag als een dansende beer op een hete plaat, zonder doel, inconsistent en redelijk in paniek. Tussen de sigaretten en koffie op de tweede dag door kwam ik op het idee om een soort Tinderachtige app te ontwikkelen voor dagdromers, en op de een of andere manier vond ik ergens een bron van energie die werd gevoed door een onrealistisch optimisme. Misschien haalde ik het nog.

Ik tekende die dag als een dansende beer op een hete plaat.

Vrolijk gestemd en gedachten gestroomlijnd begon ik aan een tekenmarathon die een goede drie dagen zou duren. Het begin was goed, met mijn koffie, nootjes, goed gevulde provisiekast en free jazz om me scherp te houden. Ik vond zelfs de tijd om even te gaan stemmen. Maar die avond werd ik moe. Ik zat inmiddels al twee dagen tot zeer laat in de avond naar een scherm te staren en mijn ogen voelden droog en vermoeid. Door het verknipte slaap- waakritme had ik constante dorst en honger, maar vanwege de workflow had ik het nagelaten om naar de supermarkt te gaan. Koffie, hoe ongelofelijk lekker ik die ook zet, had al sinds dag twee geen effect meer, en van de snoepjes die ik nog had liggen, werd ik alleen maar heel zenuwachtig.

Het heeft iets romantisch, dat doorhalen. Op den duur is iedereen naar bed, is het overal donker en ben je helemaal alleen met je gedachten. Als ik voor het raam ging staan om de benen te strekken, voelde ik een onbevestigde band met wie ook nog meer zijn of haar licht aan had op dat uur.

Om ongeveer half vier begon het hallucineren. Door langgerekte hersenactiviteit werd het verwerken van visuele prikkels een zooitje, waardoor er bijna constant dingen gebeurden aan de randen van mijn blikveld. Het voelde een beetje alsof er continu iemand achter me kwam staan, of net wegdook als ik me omdraaide.
Ook het lineair denken werd moeilijker. Ik vergat vaak wat ik nou eigenlijk nog moest doen, of wat ik kwam halen wanneer ik de keuken binnenliep. En dan was er nog de risicoanalyse van tussendoor slapen. Zeker aan het begin van de avond was het scenario waarin ik tegen een uur of drie klaar zou zijn nog een optie. De vraag is dan of je wakker blijft om te voorkomen dat je je verslaapt, of nog een paar uur slaap pakt (ik moest het werk om half negen klaar gaan zetten in de beoordelingsruimte).

Ik besloot dat het hier te laat voor was en net zo goed gewoon door kon gaan. Ik had nog wat pasta, linzen en kipstukjes achtergehouden die ik om vier uur nog klaarmaakte, wat een aardige pauze en enige energie opleverde.

Om zeven uur in de ochtend was het klaar. Het stelde me ietwat teleur dat het product van drie dagen werk maar 26 MB groot was. Ik nam een lauwe douche om een beetje wakker te worden, poetste mijn tanden en deed wat ordentelijkere kleding aan om vervolgens naar de drukker te gaan.

Het was surrealistisch om in de tram te zitten na al die uren, en bij de drukker was het niet minder ongemakkelijk. Ik had zo veel tijd, moeite en energie geïnvesteerd dat ik 26 MB als een kind was gaan zien. Het duurde ongeveer een kwartier voordat het drukken klaar was; in de tussentijd stond ik dronken van vermoeidheid te wankelen voor de afhaalbalie, terwijl de personeelsleden hun PvdA en GroenLinks aan het verdedigen waren. Toen ik 26 MB voor de eerste keer op mijn laptop opende, was ik trots, maar nu het geprint was, kon ik er eigenlijk niet naar kijken en schoof hem zonder blikken of blozen in de kartonnen koker.

In de metro viel ik twee keer om, zogenaamd omdat de machinist een rotochtend had.

Eenmaal in de beoordelingsruimte aangekomen nam 26 MB, die redelijk groot had geleken bij de drukker, met zijn A1 formaat een zeer onderweldigende plek in op de muur. Tot dat moment had ik nog enige hoop op genade gekoesterd, maar nu het daar definitief en buiten mijn macht aan de muur hing, drong eindelijk tot me door dat ik trots was op en vertrouwen had in de hoeveelheid werk, en niet op het werk zelf.

Hierna was er niets meer dat me op de been hield. Er was niets meer dat ik kon doen behalve wachten op de beoordelaars. Toen zij mij na een paar uur naar binnen riepen voor het vraaggesprek, waren mijn benen van lood en vielen mijn ogen bijna dicht.