Ik kan maar moeilijk wennen aan mijn omgeving. Ik vind alles duur, kijk met schaamte naar mijn kledingkast en schoenenvoorraad, schud mijn hoofd in de supermarkt, verdwaal in mijn eigen huis en begrijp niet goed waarom ik zoveel spullen heb. Kortom: de cultuurschok is enorm.

Dan is de nieuwe stage alweer begonnen en die blijkt in het Erasmus MC te zijn. Een groter contrast met de ziekenhuizen in Tanzania is er volgens mij niet. Het is een enorm gebouw met een spiksplinternieuwe hal. De bibliotheek is een prachtige design-omgeving. Het nieuwe gebouw verrijst en binnen een paar jaar moet ook dat klaar zijn. State of the art, dat wel. Of het geld ook zo goed besteed wordt aan de zorg is de vraag, maar als ik naar de voorraadkasten kijk, duizelt het mij. Wat een hoeveelheden en wat een keus.

Hoe is het mogelijk dat er in het ziekenhuis in Tanzania geen geld was voor zeep en hand-alcohol? Waarom waren op de verlosafdeling de navelstrengklemmetjes wekenlang niet voorradig? Waarom was er regelmatig dagenlang geen water in het ziekenhuis en waarom viel de stroom steeds uit? Ook waren er geen CT-scanner, MRI, chemotherapie, nieuwe heupen en couveuses. Hoe is dat allemaal mogelijk als ik naar de gebouwen van het Erasmus MC kijk? Ik kan het niet bevatten.

Ik vind het dus best een klus om hier weer te zijn en niet van de ene verbazing in de andere te vallen. Dingen die voorheen zo gewoon waren, bekijk ik door een andere bril. Ik voel me schuldig om zoveel te hebben, terwijl daar maar zo weinig is. Ik prijs me gelukkig dat ik toevallig hier geboren ben en niet in een arm land.

Beste collega-studenten: trek de stoute schoenen aan en ga!

Dat is precies waarom ik iedereen aanraad om te reizen. Het verbreedt je blik, je krijgt een andere kijk op de wereld. Het leert je relativeren en het maakt dat je Nederland gaat waarderen om wat het ons kan bieden. Ook al valt er natuurlijk best wat te klagen, ik ben gelukkig met mijn opleiding, mogelijkheden en kansen. Ik vond mijn buitenlandstage absoluut de moeite waard.

Beste collega-studenten: trek de stoute schoenen aan en ga! Het is een kans. Grijp hem voordat je leven zich zo ontwikkelt dat je geen tijd of geld hebt of allerlei verplichtingen die het je moeilijk maken om voor een tijdje naar het buitenland te gaan.

Mocht je wat willen weten over de praktische invulling van een (verpleegkundige) stage in Tanzania, dan probeer ik met alle plezier je vragen te beantwoorden.

Wat mij betreft: ik ga zeker terug. Ik zal in een volgende blog schrijven over het project dat ik wil starten. De ideeën zijn nog pril, maar ik ben vastberaden ze te doen slagen. Het gaat erom lokale mensen werkgelegenheid en daarmee een toekomst te bieden. Zonder het idee te hebben Afrika te moeten redden kan ik wel proberen een paar Afrikanen te helpen.