Mijn ouders hielpen me met het overhevelen van de laatste spullen naar mijn nieuwe witte herenhuis op het Zuid. Bij aankomst opende ik de voordeur, waarbij mijn blik meteen op de deurmat in de gang viel. Er lag een gekleurde, geïllustreerde envelop met mijn naam en nieuwe adres erop.

Sinds een halfjaar schrijf ik brieven. Niet dat ik dat daarvoor niet deed, maar ik doe het nu vrij intensief. Ik schrijf de brieven als kunstproject, maar ook als nieuw (oud) communicatiemiddel tussen mij en de ander. Die ander varieert van docent, oma en vriendin tot vage kennis. De correspondentie is in sommige gevallen afgesproken werk, maar veel vaker spontaan ontstaan.

Ik opende de envelop en zag onderaan de drie kantjes tellende brief de naam van een klasgenote uit Rotterdam staan. Ze schreef over het schrijven ervan. De terugtrekking die nodig is, die zorgt voor ruimte om na te denken en tegelijkertijd een zekere mate van verstilling met zich meebrengt.

Woorden die we in het echt nooit met elkaar wisselden, komen wel op papier.

Die terugtrekking en verstilling is voor mij ook de reden om brieven te schrijven. Het proces is intensief en dwingt je ertoe alleen met het schrijven bezig te zijn. De brieven die ik schrijf, schrijf ik daarom ook altijd met de hand of met de typemachine. Alle elektronische apparaten in mijn omgeving gaan uit, waardoor er geen afleiding meer is en stilte ontstaat. Alleen dan kan ik alles goed onder woorden brengen voor de ander.
De wisselwerking vind ik interessant. Je bouwt een vertrouwensband en relatie op, omdat je aan de ander schrijft. Alleen die persoon leest de gedachten die je hebt opgeschreven, waarop hij of zij jou weer gedachten zendt. Bij sommigen merk ik dat, hoe langer we elkaar schrijven, hoe opener we naar elkaar toe worden. Woorden die we in het echt nooit met elkaar wisselden, komen wel op papier.

Ook zijn er mensen met wie ik alleen via brieven contact heb. Ik mail, app of bel hen niet. Alle informatie tussen ons wordt geschreven op papier. Dat is bijzonder, want brievenpost tussen België en Nederland kan al gauw vier dagen in beslag nemen, wat ervoor zorgt dat de informatie die je naar de ander hebt gestuurd dan al is verouderd.

Het schrijven, zenden en ontvangen van brieven is inmiddels een dagelijkse aangelegenheid geworden. Een routine haast. Ik schrijf de brief, stop hem in een brievenbus, vraag me af welke reis de brief aflegt en wanneer ie bij de ander aankomt en ontvang een aantal dagen of weken later een antwoord op mijn deurmat. De deurmat die ik elke dag met spanning check. De deurmat in Antwerpen waarop de gekleurde, geïllustreerde envelop met mijn naam en nieuwe adres lag. De deurmat die mij vanaf de eerste dag thuis heeft laten voelen.