Een paar weken na publicatie kreeg ik een mail: of ik op gesprek wilde komen bij twee heren van de facilitaire dienst. En daar zit je dan tegenover twee belangrijke personen die aandachtig luisteren en aantekeningen maken over alle dingen waar jij tegenaan loopt. Daar zit je dan, thee te drinken terwijl die heren je vertellen dat ze het nog nooit zo hadden bekeken. Mission accomplished.

In de weken na het gesprek ontving ik mailtjes van de facilitaire dienst: over hoe ze mijn punten aan het bespreken en doorspelen waren binnen de afdeling, over hoe ze de verschillende locaties aan een onderzoek onderworpen om zelf eens kritisch te kijken hoe het eigenlijk zit en over hoe er al plannen werden gemaakt om veranderingen door te voeren. En ja, dat geeft dan toch wel een tof gevoel. Want hé: ik heb mijn stem laten horen, mijn vingers over het toetsenbord laten gaan en er wordt geluisterd. Blijkbaar kun je ook als student het verschil maken!

Intussen ben ik weer begonnen met studeren en ben ik druk met de minor Passend Onderwijs. Een minor die me ook aan het denken heeft gezet over wat ‘inclusie’ eigenlijk inhoudt. Ik denk dat het onderwijs op de HR heel mooi laat zien wat de onderwijskundige kant ervan is: een toets maken met een laptop, met extra tijd, met vergroting én in een aparte ruimte? Allemaal prima. PowerPoint even sturen voor het college? Doen we. Schrijftolk mee? Van harte welkom. Langer doen over opdrachten of een aangepaste opdrachtvorm? Geen enkel probleem. Iedereen volgt gewoon onderwijs, op wat voor manier dan ook, en dat is prachtig.

Maar er is ook een andere kant. Inclusie gaat over het kunnen opzetten en afwisselen van verschillende brillen op het gebied van alle onderwijsbehoeften, dus ook de fysieke. En dan heb je niet altijd door dat sommige lift- of deursystemen niet handig zijn voor invaliden. Dat de collegezaal eigenlijk slechts in schijn rolstoeltoegankelijk is door hoogteverschillen en oncomfortabel lage tafels. Want je staat er niet bij stil dat je daar ook je ’is dit handig voor invaliden’-bril op moet zetten. En als we dan toch bezig zijn: die nieuwe inrichting in het Museumpark-paviljoen? Heel leuk, maar zó vol dat je er met een rolstoel nauwelijks meer doorheen kunt komen.

Ik vind het fantastisch dat er naar me geluisterd is en ik hoop dat de punten in plannen en de woorden in daden worden omgezet. Mijn studietijd zit er bijna op, maar misschien heb ik de weg wel wat vrijer gemaakt voor toekomstige studenten. Dus laten we vooral die verschillende brillen blijven opzetten.