Blog Vivian: Ik stop met m’n stage
Gepubliceerd: 7 March 2017 • Leestijd: 1 minuten en 57 seconden • Vivian Dit artikel is meer dan een jaar oud.Het ging allemaal lekker met Vivian en haar opleiding: ze haalde de ene voldoende na de andere en had veel plezier op haar stage. Toch heeft ze moeten besluiten te stoppen.
Ik herinner me de open dag van de Hogeschool Rotterdam nog goed. En dan herinner ik me vooral dat ik ben weggegaan uit de ruimte waar informatie werd gegeven over de lerarenopleidingen, ik zag mezelf totaal niet voor de klas staan met mijn gehoorbeperking. Toch koos ik uiteindelijk voor de lerarenopleiding Nederlands, omdat die het dichtst in de buurt kwam van de studie Nederlands die ik met een hbo-propedeuse wilde gaan doen.
Ik begon aan de studie met een ‘we gaan het gewoon proberen’-houding. Dat ik het zo ontzettend leuk zou gaan vinden, hadden ik en mijn ouders niet verwacht. Dat ik al mijn vakken in één keer zou halen ook niet. En dat ik het echt naar mijn zin zou hebben en zou opbloeien voor de klas? Dat was misschien nog wel het bijzonderste.
Hoewel het al snel moeilijk bleek goed les te geven, terwijl ik niet goed kon horen en zien én in een rolstoel zat, weerhield het me er niet van om mijn uiterste best te doen. Ik ging op zoek naar maniertjes en mogelijkheden om toch te kunnen doen wat ik moest doen, want dat diploma ging er komen. Die docentencarrière ging er komen. Ik wist het zeker.
Mijn studie gaat nog steeds goed, toch heb ik het diploma uit m’n hoofd moeten zetten. Ik moet accepteren dat ik te slecht hoor en zie om een goede docent te kunnen zijn. Dat er te veel kleine dingetjes zijn die ik niet oppik, dat er te gemakkelijk een loopje met me wordt genomen. Dat ik een klassenklimaat nooit veilig genoeg kan maken. Dat de oplossingen, ideeën, trucjes en maniertjes op zijn. Dat het aankomt op de kern van mijn beperkingen en die zijn zoals ze zijn.
Weten dat ik een goede docent kán zijn, maar het beroep niet goed uit kan voeren, is ontzettend moeilijk. Weten dat doorzettingsvermogen en wilskracht niet genoeg zijn om te bereiken wat ik zo graag wil, is pittig. Het echt accepteren en loslaten is nog toekomstmuziek, maar ik ben wel blij dat ik tot het besef ben gekomen dat het zo niet gaat. Nu kan ik met een schat aan ervaring en kennis voor een betere optie kiezen.
Inmiddels ben ik gestopt met mijn stage en richt ik me op het afronden van zo veel mogelijk vakken zodat ik over een tijdje met een mooie cijferlijst bij een andere studie kan aankloppen. Ondertussen onderzoek ik mijn mogelijkheden, want er is zoveel wat ik leuk vind en goed zou kunnen. Ik weet wat ik waard ben. Ik weet dat er ergens een baan is waarin ik tot mijn recht kan komen. Ik geloof erin dat ik hier later op zal terugkijken met een gevoel van ‘ah ja, dat heeft moeten gebeuren’. Het is niet leuk, maar het komt wel goed.
Ik heb Vivian sinds haar start als decaan mogen begeleiden en maak een diepe buiging voor haar mentaliteit en de prestaties die ze heeft geleverd. Daar kunnen veel studenten echt een voorbeeld aan hebben.
yes!
Met Yes! bedoel ik dat ik het met Serge eens ben en natuurlijk niet dat ik het leuk zou vinden dat Vivian moet stoppen met haar stage. Dit nog maar even voor de duidelijkheid…
Ik heb hier al een paar stukjes over gelezen, over deze teleurstelling en hoe je je daarmee aan het verzoenen bent, zo goed en zo kwaad als het kan. Ook hier, net als bij de vele andere stukjes van jouw hand en de vele andere dingen die je hebt doorstaan, spreekt je doorzettingsvermogen en je zelfreflectie ZO mooi door je stukjes heen.
Ik vind jou zo’n ongelooflijk inspirerend iemand en ik hoop dat je ondanks dit toch heel trots ben op wat je hebt neergezet, bij deze studie EN voor je klas.
ik weet zeker, dat deze ervaringen op de hogeschool en voor de klas, uiteindelijk gaan leiden tot iets tofs voor jou. Zoals Steve Jobs ooit in een speech zei: “eventually all the dots will connect.” Dit waren een paar puntjes die nu misschien niet meteen leidden tot wat je had verwacht/gehoopt, maar die puntjes gaan zeker nog van pas komen.
Liefs
Vivian, wat ongelofelijk moedig van je. Jij vindt vast je plekje wel. Vriendelijke groet van Karen (lerarenopleider)
Wat een nare tegenslag dit! Ik hoop dat je uiteindelijk toch je draai weet te vinden. Veel succes gewenst, Vivian! Vond het altijd leuk om je blogs te lezen.
Hallo Vivian, als partner van een docent met “slechts” een gehoorbeperking maak ik regelmatig mee hoe zwaar het werk voor haar kan zijn. Het veiligheidsklimaat in de klas is natuurlijk een voorwaarde voor het goed functioneren van de groep. Zij heeft inderdaad een heel arsenaal aan gereedschap en improvisatievermogen nodig, waar menig docent nooit over nadenkt.
Ik neem dan ook mijn hoed af voor jouw moed en daadkracht en wens je veel succes met het verleggen van je wissels.
Fons van Maldeghem
Je hebt zo ontzettend veel juist wel bereikt in de jaren bij ons op de lerarenopleiding. Ik hoop dat je die winst ziet en hem blijft inzetten. Als ik aan jou denk, denk ik aan een student met studiesucces en niet aan falen! en je weet het hè ‘wie schrijft, die blijft!’
Nelleke de Puit
(vakgroep Nederlands)
Wat ontzettend dapper dat je deze keuze hebt gemaakt. Ook ik vind het heel inspirerend hoe je er toch voor bent gegaan, ondanks dat je wist dat het niet makkelijk zou zijn. Veel succes met de rest van de opleiding, ik wens je alle geluk in de toekomst toe!
wauw je mag trots zijn!
Vivian, een leraar vanuit het hart die durft te beginnen, kan genieten en durft te stoppen. Daar kan ik van leren en met mij vele anderen. Jij geeft levenslessen door en dat komt over. Feitelijk is er geen begin en geen einde. Laat de bal die jouw leven is rollen en speel met de ruimte die er is. Put inspiratie uit anderen en blijf inspireren. Jij bent een leraar, GENIET en geef jouw energie door, zo blijft het stromen van en naar de bron. Leraar voor en in het leven!!!!!!!!