Docentenblog Roos: Waarom ik nog steeds op de HR werk
Gepubliceerd: 13 July 2017 • Leestijd: 1 minuten en 37 seconden • Roos Dit artikel is meer dan een jaar oud.Als gestructureerd en georganiseerd persoon voel me vaak een kip zonder kop op de HR. Als ik alles volgens protocol geregeld denk te hebben, blijkt er altijd iets niet te kloppen. Als ik op zoek ga naar informatie en eenduidigheid, verzand ik in documenten, meningen en ervaringen.
Soms raak ik gefrustreerd en ben ik alle energieverspilling helemaal zat. Het liefst zou ik dan iedere lange, inefficiënte Wat heeft het ons nu eigenlijk opgeleverd?-vergaderingen willen overslaan. Maar dat doe ik niet. En na een zomervakantie van bezinning, keer ik altijd weer met frisse zin terug. Maar waarom eigenlijk?
Het is een groot cliché, maar m’n studenten zijn mijn grootste drijfveer. De eerstejaars die als onbeschreven blaadjes binnendwarrelen en tegen het vierde kwartaal voorzichtig een tegengeluid laten horen. De vierdejaars die vol zin en goede moed het beroep willen vernieuwen en verbeteren. De fantastische aha-momenten die ze kunnen hebben. En de momenten waarop je door studenten op je menselijkheid gewezen wordt, dat je er als docent ook weleens naast kan zitten. Maar vooral het moment dat ze ‘t klaslokaal uitlopen en me bedanken voor de les. Dat maakt mijn hele dag goed
Mijn volgende drijfveer zijn mijn collega’s die af en toe een bakkie komen doen of mee gaan lunchen. Die ook geloven in de kracht van de studenten. Dat als ze iets niet kunnen, wij ze dat moeten leren. Collega’s die hart voor de zaak hebben. Die dingen loslaten als ze er geen invloed op hebben en dubbel zo hard strijden als het wel kan. Collega’s die met babystapjes het onderwijs studentvriendelijker maken en iedere werkdag een stukje vrolijker.
En tot slot de kern van een school: leren. Ik hou van leren. Jezelf continue ontwikkelen, verbeteren, accepteren en versterken. Niet alleen inhoudelijk, maar ook als mens. Iedere dag leer ik van mijn omgeving. Ik leer wat voor docent ik wil zijn, wat voor collega en wat voor persoon. Wat mij helpt om te leren en wat mij ervan weerhoudt. Soms voel ik me zelfs weer even student.
En ondanks dat ik me soms erger, vind ik steeds meer mijn plekje op deze school. Daarvoor wil ik mijn aankomende en huidige collega’s bedanken. En natuurlijk een fijne vakantie toewensen.
Ze is jullie allemaal gegund!
Niet alleen de leraren kunnen zich als een kip zonder kop voelen. Studenten (als ik voor mezelf spreek) voelen dit ook. En ondanks dat er daar weinig aangedaan wordt, weten studenten vaak ook niet waar ze moeten zijn en hoe ze iets kunnen regelen of veranderen.
Beste Roos,
Wat een geweldig stuk!
Ik kan me 100% herkennen in jouw schrijven…en wat ben ik blij dat er meer collega’s zijn die het opvalt.
Het lijkt soms alsof je alleen aan het vechten ben tegen de grote logge massa der bureaucratie en elkaar tegensprekende regels.
Tja Roos;toch zitten er op enig moment zo een gemiddelde van 70 collega docenten in een exit situatie bij de HR , collegas die langzaam zijn doodgestreden, niet meer mee kunnen met de zoveelste verandering, collegas die aan het vechten waren voor het gelijk van de opleiding en het gelijk niet konden loslaten tegenover management dat een ander gelijk wilde doordrukken, collegas die ongeschikt geworden waren of in het verleden nooit aangenomen hadden moeten worden. Het gros – ik heb met een onderzoek meegedaan – veelal niet direct werkgerelateerd maar uit botsing van persoonlijkheden tussen collegas dan wel docent – management – krijgt dan op enig moment een schorsing dan wel een ontslagprocedure voor zijn m/v kiezen. Ook dat is realiteit in het onderwijs ondanks je mooi beschreven motivatie – want die onderschrijven de docenten in een exit situatie ook –
om elke keer toch weer met volle moed aan te vangen in september. Ik heb de exit meegemaakt en ben heel blij die logge massa bureaucraten vaarwel te mogen hebben zeggen.
Bedankt voor jullie reacties! fijne vakantie:)
Elk jaar probeer ook ik met evenveel goede moed het nieuwe jaar te beginnen, maar ik merk dat het elk jaar steeds een beetje minder wordt. Jazeker, ik werk hier ook voor mijn studenten en inhoudelijk heb je veel vrijheid. Zodra je daar echter ook maar een klein beetje buiten komt, verbaast het me telkens weer hoeveel lange tenen, heilige huisjes en ivoren torens er naast de adders onder het gras staan.