Ze was in 2015 de viralqueen van Rotterdam: haar liedje waarin ze duidelijk maakt op zoek te zijn naar een kamer bereikt via Facebook meer dan een miljoen mensen. Toch hield ze hier geen kamer aan over. Het was het oude en vertrouwde Kamernet dat haar deze kamer bracht.

Ik neem plaats op de bank met een kop chai tea en voel me meteen thuis. Amy’s kamer straalt uit dat taal zeg maar echt haar ding is. Naast de boeken en de poëtische teksten aan de muur. valt de letterslinger valt me meteen op. ‘Ik had ooit een sticker gezien met de tekst ‘is dit kunst of kan het weg’, een knipoog naar de cultuurbezuinigingen, en dit is altijd blijven hangen’, vertelt Amy. ‘Dus besloot ik er een letterslinger van te maken, je kunt die lettersets kopen bij de Xenos.’

Ik vraag naar haar kamerliedje. ‘Ik vond Kamernet veel te duur en daarom besloot ik op mijn eigen manier te gaan zoeken: door het maken van een liedje en deze te uploaden op Facebook. Na het plaatsen van het filmpje ging het helemaal los. Vrienden van vrienden begonnen het te delen en ik werd benaderd door het AD, RTV Rijnmond en Qmusic. Ik werd overspoeld door berichten, maar  het grootste deel was onzin.’

‘Mensen denken dat je superwanhopig bent als je zo’n filmpje plaatst, en totaal geen eisen hebt’, legt ze uit. ‘Ik kreeg bijvoorbeeld aanbiedingen voor kamers van 7 m2 voor 500 euro per maand. Wanneer ik hiervoor bedankte, werden ze soms boos. Dan vonden ze me verwend omdat ik niet meteen volmondig ‘ja’ zei op ieder aanbod. Er werd zelfs gezegd dat ik helemaal geen kamer zocht en alleen maar aandacht wilde. Dat vond ik jammer. Daarom ben ik uiteindelijk teruggegaan naar Kamernet et voilà: nu zit ik hier en ik zit hier heel goed.’

Ze probeert haar stijl te omschrijven en komt uit op het volgende: ‘Ik hou van prulletjes. Het liefst in pasteltinten. Ik ga daarvoor naar de Hema, de Flying Tiger en de Ikea. Maar mooie dingen zijn niet altijd even praktisch. Ik heb een geel bankje en dat vind ik supermooi, maar hij zit echt vreselijk. Probeer daar maar eens een avondje op te Netflixen. Geen doen. Ik gebruik hem voornamelijk om kleren op te leggen.’

Ik kijk naar de lege gele bank. ‘Ik heb flink opgeruimd’, geeft ze toe. ‘Ik ben best wel een sloddervos, dus ik heb voordat je langskwam alles in laatjes gepropt. Je had het net eens moeten zien.’ Op de huishoudelijke taken na bevalt het op kamers wonen Amy heel goed: ‘Ik kan nu in mijn pyjama pasta eten op de bank wanneer ik daar zin in heb, zonder dat iemand zegt: moet jij je niet eens gaan aankleden?’

Tekst en beeld: Zoë Cozijnsen