Wanneer Nadine de deur voor me opent, stap ik binnen in een mintgroen geschilderde gang die volgehangt met polaroids. Ik volg Nadine naar de keuken voor een kop koffie. ‘Mijn grootste trots in huis is mijn bank,’ vertelt Nadine. ‘Ik heb in de serie Rundfunk gespeeld en het geld wat ik daarmee verdiende heb ik op een spaarrekening gezet en daar heb ik mijn eerste bank van gekocht.’

‘Ik speel een heel absurd personage die alleen maar op hele vieze manieren aan het eten is’, gaat ze verder. ‘Ik heb twee seizoenen met hen gedaan en verder een kleine rol gehad in seizoen twee van Nieuwe Buren. Ik was een caissière en Thijs Römer jatte geld uit m’n kassa.’ Ze vertelt dat het acteren voor haar slechts een bijbaan is. ‘Ik vind het heel leuk om te doen maar het is niet mijn ambitie. Ik wil graag werken met mensen met een beperking als down of autisme.’

De bank in kwestie is afkomstig van de welbekende Zweedse woonwarenketen. ‘Volgens mij hebben alle studenten bijna alles van de IKEA. Ik zou mijn huis omschrijven als een combinatie van de IKEA en de Action. Ik denk echt dat veel mensen dat onderschatten hoor, hoe goedkoop en kwalitatief goed de Action is. Dat kleed bijvoorbeeld, is van de Action. Niemand gelooft mij. Mijn wol haal ik trouwens ook bij de Action.’

‘Brei je veel?’, vraag ik. ‘Ja, heel veel. Die deken daar heb ik gemaakt, hij is echt enorm. En ik heb in totaal zo’n dertig sjaals gemaakt voor allerlei mensen. Ik brei gemiddeld zo’n twee uur per dag en vrij snel. Die sjaal daar heb ik in een dag gemaakt’, vertelt Nadine.

Naast acteren en breien kan ze ook nog eens schilderen. Nadine laat me een schilderij zien dat ze op de middelbare school maakte. ‘Nu moet jij eens raden welk cijfer ik hiervoor kreeg’, zegt ze. Ik ben best onder de indruk en besluit hoog in te zetten door ‘negen’ te zeggen. ‘Een 5,5’, zegt ze. ‘Mijn bamboe was niet realistisch genoeg.’

Ze vertelt me over haar andere trots in huis: de gang. ‘Daar verzamel ik allemaal foto’s van vrienden en familie. Het grappige is dat ik zelf nooit heel charmant op de foto sta en mijn vrienden wel. Het is een soort verzamelmuur geworden. Vooral de foto’s met mijn oma zijn leuk, ik heb echt een badass oma.’

Nadine neemt me mee naar haar tuin. ‘Ik zit hier niet echt vaak. Er zitten regelmatig vogels in die boom en ik ben een keer twee keer achter elkaar geraakt door vogelpoep, dus nu durf ik daar niet meer te gaan zitten.’

Tekst en beeld: Zoë Cozijnsen