Pensioen als ‘uitdaging’

Bart de Jong (65) (rechts)

Was: hoofddocent gezondheidszorgtechnologie

Op de HR sinds: 1986

Met pensioen sinds: januari 2017

‘Mijn hele leven heb ik gedacht: Als ik 65 ben, ga ik met pensioen. Daarom ben ik eind december gestopt, terwijl ik pas in augustus van dit jaar de AOW-leeftijd bereik.’

Tropenjaren: Natuurkundige Bart de Jong begon in 1986 bij de opleiding fysiotherapie en stapte kort daarna over naar logopedie waar hij zijn vrouw leerde kennen. ‘Later werd ik er coördinator, een rol die lijkt op die van onderwijsmanager. Het was de pittigste tijd van mijn loopbaan. Ik vond de managementtaken zwaar en het team had een hoge werkdruk. Na vijf jaar ben ik ermee gestopt. Gelukkig kon ik terug naar het docentschap en in 2003 ben ik gevraagd voor het opzetten van de nieuwe opleiding gezondheidszorgtechnologie. Daar ben ik mijn dienstverband als hoofddocent en onderzoeker geëindigd.’

Hoogtijdagen: ‘Het hoogtepunt van mijn carrière op de HR is toch wel de opmars van de technologie in het onderwijs geweest. Toen ik hier dertig jaar geleden begon, kregen we voor het eerst computers op school. We boden studenten toen nog cursussen Word en Excel aan; inmiddels zijn al onze studenten digital natives en hebben ze supersnel internet op hun mobiel. De impact van technologie op het onderwijs is enorm geweest, ook bij gezondheidszorgtechnologie waar het onze missie was om met de inzet van technologie de zorg te verbeteren.’

Nu: ‘Ik zie mijn pensioen als een nieuwe uitdaging in mijn leven. Eerst wil ik een halfjaar geen vaste afspraken. Natuurlijk heb ik plannen om te gaan fietsen, tijd met vrienden door te brengen en vrijwilligerswerk te doen. Dat zal allemaal gebeuren, maar eerst: niets.’

Persoonlijke groei

Gerard Neger (65) (links)

Was: adviseur kwaliteitsmanagement, onderwijsmanager pedagogiek en portefeuillehouder kwaliteitszorg

Op de HR sinds: 1978

Met pensioen sinds: augustus 2016

‘Gerard, jij bent toch socioloog? De Sociale Academie hangt aan de telefoon, ze zoeken een docent.’ Zo werd Gerard Neger op de toenmalige Katholieke Hogeschool Tilburg van de gang gehaald en gekoppeld aan een van de voorlopers van de HR: de roemruchte Sociale Academie. ‘Het was hartje jaren zeventig. Mijn deeltijdklas bestond enkel uit vrouwen en ze wilden geen les van een man. Zo’n tijd was het…’

Tropenjaren: Gerard Neger werd naast docent ook coördinator van de deeltijdopleiding maatschappelijk werk. ‘De opleiding werd verscheurd door tegenstrijdige opvattingen over wat maatschappelijk werk zou moeten zijn. Dat botste voortdurend. Na zeven jaar ging ik de zomervakantie in met een burn-out, al kende ik de term toen nog niet. Kort na mijn terugkeer ben ik naar een andere opleiding vertrokken. Dat had ik van mijn burn-out geleerd: dat je flexibel moet zijn. Als je steeds tegen dezelfde dingen aanloopt, vertrek dan. Dit heb ik meerdere keren op de HR gedaan. De winst daarvan is dat ik een groot netwerk heb opgebouwd en dat ik me persoonlijk heb kunnen ontwikkelen. Juist door die weerstand, stress en het ruzie moeten maken, ben ik gegroeid.’

Hoogtijdagen: ‘Bij mijn tweede opleiding, personeel & arbeid, raakte ik betrokken bij de visitatie. Zo begon mijn expertise op het terrein van visitaties en accreditaties. Ik heb meerdere accreditatietrajecten gedaan, de heftigste was bij mwd toen we erin slaagden een onvoldoende om te zetten in een voldoende. Ook heb ik mooie jaren doorgebracht als adviseur bij de dienst onderwijs & ontwikkeling. Daar kwam alles samen: inhoud, onderwijs, organisatie en communicatie. Bij ISO heb ik enorm genoten van het meeontwikkelen van het nieuwe profiel social work.’

Nu: ‘Ik heb vier uitnodigingen liggen voor vrijwilligerswerk, doe een eigen onderzoek in het gemeentearchief van Breda, onderhoud mijn HR-netwerk in Rotterdam en heb een loopgroepje. Gelukkig ben ik op een heel goede manier vertrokken bij de HR. Daardoor had ik een fijne start in mijn pensioen.’

Geen zwart gat

Anton de Rouw (64)

Was: contractbeheerder/adviseur

Op de HR sinds: 1971

Met pensioen sinds: oktober 2016

Hij was achttien toen hij begon als boekhoudkundig medewerker op de Sociale Academie en heeft met 45,5 jaar het grootste aantal dienstjaren van alle HR-medewerkers. Saai was het niet, want Anton heeft allerlei functies gehad: hoofd crediteuren, hoofd interne dienst, facilitair manager en contractbeheerder.

Tropenjaren: ‘Ik heb veel positieve uitdaging gehad in mijn werk. De moeilijkste tijd was denk ik in 1998 toen de faculteiten gingen fuseren en we Hogeschool Rotterdam werden. Het was spannend. We hielden allemaal onze baan, maar wisten niet waar we terecht gingen komen en dat gaf best wat onzekerheid.’

Hoogtijdagen: ‘Daarbij speelde mee dat ik een heel fijne tijd heb gehad op de Sociale Academie en de opvolger faculteit WAG. Misschien was dat wel de mooiste tijd van mijn werkende leven. Ik heb het altijd goed naar mijn zin gehad en ook heb ik als facilitair manager een paar grote projecten mogen doen. De bouw van het paviljoen bij Museumpark bijvoorbeeld, of de verbouwing van het Oceaanhuis tot een onderwijslocatie in zes weken tijd. Ik kijk daar met een goed gevoel op terug. Dat ik voor mijn 65ste met pensioen ben gegaan, heeft behalve met mijn dienstjaren ook te maken met mijn gezondheid. Sinds 2004 ben ik hartpatiënt. Aangezien ik de afgelopen periode toch regelmatig klachten bleef houden, besloot ik eerder te stoppen. Ik wil wel gezond blijven.’

Nu: ‘Het werk was mooi, maar nu heb ik het ook heel goed. Ik sta twee keer per week op de golfbaan en zit twee ochtenden in de week in de onderhoudsploeg van mijn voetbalclub Excelsior’20, lekker met de tractor het veld bijhouden. Op zaterdag fluit ik bij de jeugd en doordeweeks breng ik mijn kleinkind naar school. Voor mij geen zwart gat.’

Weer solliciteren

Yvonne Bernaards (65)

Was: beleidsondersteunend medewerker

Op de HR sinds: 2008

Met pensioen sinds: oktober 2016

Yvonne Bernaards kwam op haar 58^ste in dienst bij de HR. Een wonder, vond ze zelf. Natuurlijk bracht ze ervaring en expertise mee. Ze heeft jarenlang een administratiekantoor gehad en voor de overheid gewerkt, maar toch: een baan vinden als vijftigplusser valt niet mee.

Tropenjaren: ‘Ik was dus heel blij met deze baan en heb acht jaar lang met veel plezier op de HR gewerkt. Eerst bij de facilitaire dienst en daarna bij de dienst FIT. De begintijd was het moeilijkst. De verbouwing van RDM Campus zat in de afronding en ik werd verantwoordelijk voor het opzetten van een projectadministratie. De persoon met wie ik samenwerkte, dreigde mijn jaarcontract niet te verlengen. Ik heb toen een 360 graden feedback opgezet, waarbij ik verschillende collega’s om feedback op mijn functioneren vroeg. Dat pakte positief uit en mijn contract werd gewoon verlengd.’

Hoogtijdagen: ‘De leukste tijd heb ik doorgebracht bij de afdeling vastgoed waar ik samenwerkte met de manager vastgoedbeheer. Maar ook mijn werk bij de afdeling inkoop en contractmanagement was afwisselend. De laatste tien maanden van mijn dienstverband heb ik samen met mijn collega’s gewerkt aan de inkoop van een groot, nieuw softwarepakket. Ik vond het echt jammer dat ik door mijn pensioen de uitrol van het pakket niet heb meegemaakt.’

Nu: Met pensioen zijn is niet zo aan Yvonne besteed. ‘Ik mis het werk. Daarom ben ik zelfs alweer aan het solliciteren. Ik ben wel aan het fietsen en lezen.’ ‘En je man aan het commanderen’, vult de echtgenoot van Yvonne aan. ‘De hond vindt het heel leuk dat ik nu altijd thuis ben. Maar als het aan mij ligt, ga ik straks weer een paar dagen per week naar mijn werk.’

Betrokken

Elly Bronsveld (66)

Was: hogeschooldocent verpleegkunde

Op de HR sinds: 1997

Met pensioen sinds: oktober 2015

Elly Bronsveld gaf les op de inserviceopleiding van wat toen nog Dijkzigt heette en nu Erasmus MC is. In 1997 stopte het inserviceonderwijs voor verpleegkundigen en moesten Elly en haar collega’s naar de Hogeschool Rotterdam. ‘Omdat de laatste lichting de opleiding nog moest afmaken, ben ik tot 2000 in Dijkzigt gebleven en halverwege het jaar overgestapt naar de opleiding verpleegkunde op Museumpark. Voorafgaand aan de overstap had ik een maand sabbatical. Daardoor begon ik vrij in mijn hoofd aan de nieuwe fase.’

Tropenjaren: ‘Ik heb het vooral erg naar mijn zin gehad op de HR. Echte tropenjaren heb ik niet gekend. Wat ik wel moeilijk vond, was dat ik er als teamcoördinator voor wilde zorgen dat mijn collega’s tevreden waren over hun takenpakket. En dat was soms lastig vanwege de altijd hoge werkdruk. Ook kon ik me er moeilijk bij neerleggen dat er zo veel tijd en enthousiasme ging zitten in curriculumontwikkeling en dat we dan na vier jaar, of eerder, weer opnieuw begonnen.’

Hoogtijdagen: ‘Ik kan vanuit mijn hart zeggen dat ik alles heb kunnen doen wat ik leuk vond. Ik zat er nog maar net of ik mocht bijdragen aan het opzetten van pmg, projectgestuurd onderwijs. Ik heb in de introductiecommissie gezeten, wintersport en proefstuderen georganiseerd, en studenten met een beperking begeleid. Het feit dat er zo veel mogelijk was, zorgt dat ik met veel voldoening terugkijk.’

Nu: ‘Ik ben ruim een jaar weg. En nee, ik mis de HR niet. Ik voel me wel heel betrokken. Met een aantal collega’s heb ik daarom nog steeds contact. In totaal heb ik 44 jaar gewerkt. Ik was benieuwd hoe het was om minder structuur in mijn leven te hebben. En hoewel ik nu meer tijd besteed aan zang, piano en kunst, bevalt het me ook goed om de dagen soms gewoon over me heen te laten komen.’

Tekst: Esmé van der Molen
Fotografie: Bob van der Vlist