Het HR-team zit in een poule met een Deens, Canadees en een Amerikaans team en zal dus tenminste drie keer met een casus aan de slag gaan. Maandag verloren zij van de Denen. Op dinsdag streden zij tegen hun tweede tegenstander, het Canadese team van de Wilfrid Laurier University. Beide teams gingen hiervoor aan de slag met een casus over de toekomst van de centrale bibliotheek Rotterdam.

Het is dinsdag 14 november, iets na vieren, en we zitten weer in de Richard Krajicek kamer. Het HR-team, bestaande uit Lars Vonk, Tiana Schipper, Bart Scheffers en Ankie Lemmens, komt binnen. Ze zien er uitgeslapen uit, vol nieuwe energie. Ze schudden de vijftallige jury de hand. De host vertelt ons nog maar eens dat de kandidaten exact twintig minuten hebben. En dat die nu beginnen.

Not just about books anymore

Het HR-team staat er anders bij dan tijdens hun eerste presentatie. Relaxter, zelfverzekerder. Zo van: we gaan jullie eens laten zien dat jullie het mis hadden. Ze hebben een duidelijk verhaal. Ankie: ‘The library is not just for books anymore. It is a place to meet people.’ Het team heeft zelfs een nieuw logo bedacht. Door een haakje toe te voegen, wordt het opeens een poppetje met een dak boven zijn hoofd. Omdat de bibliotheek volgens hen een plek is waar iedereen samenkomt: jong en oud. Lars: ‘Lending books is not your core function anymore.’

Vervolgens leggen ze hun opties uit. Ze zijn net aangekomen bij de decision matrix als onze host met zijn papiertje wappert: nog tien minuten.

Tiana is aan de beurt. Ze vertelt zo snel als ze kan hoe de gekozen optie er in de praktijk uit gaat zien. Lars doet het financiële plaatje en met nog maar een minuut te gaan sluit Ankie af met de risico’s. De spanning is om te snijden. Wanneer Ankie haar laatste zin afrondt, klinkt het piepje. Dan is het tijd voor de vragen van de jury. Moet de bibliotheek haar naam niet veranderen, nu ze meer dan alleen boeken gaan aanbieden? ‘The purpose of the library hasn’t changed. Also, why change a winning name?’, antwoordt Ankie.

Na het juryberaad is het tijd voor de uitslag. De teams trekken zich met hun coaches terug in het kleine lokaaltje. Op de gang wachten vrijwilligers en andere toeschouwers in spanning af.

Wederom vijf-acht

De Canadezen komen als eerste uit het lokaal. Een van de teamleden zegt deze uitslag echt niet te hebben verwacht. Later blijken ze daar niet de enige in te zijn. Ze worden gevolgd door Lars, Ankie, Bart en Tiana. Lars schudt met zijn hoofd om de wachtende mensen te vertellen dat ze hebben verloren.

Er heerst een onrustige sfeer in het gangetje waar iedereen perplex staat te wezen. Net als maandag verliest het team met een puntenverdeling van 5-8. Dit betekent dat ze in hun ronde tegen de Amerikanen met tien-drie moeten winnen om de kwartfinales te halen. Een vrijwilligster zegt: ‘Dat jullie gisteren met 5-8 verloren was al een schok, en nu weer. Ik snap niks van het grote puntenverschil.’

Toch tevreden met eigen prestatie

Toch is de teleurstelling minder dan gisteren. Het team is tevreden met wat ze hebben neergezet. Blijkbaar is het niet waar de jury naar op zoek is. Maar het belangrijkste is dat ze trouw aan zichzelf zijn gebleven.

Lars: ‘Natuurlijk zijn we met z’n allen teleurgesteld, maar we hebben echt goed ons best gedaan.’
Ankie sluit aan: ‘Ik denk dat we niet ontevreden waren over onze presentatie en de kwaliteit daarvan, want we hebben echt goede dingen neergezet. Zeker als je het gaat vergelijken met hoe het ooit geweest is. Maar het blijkt gewoon niet goed genoeg te zijn…’
Lars: ‘…En niet wat de jury wil horen.’
Ankie: ‘Dat nemen we mee voor vervolgcompetities. Dus het is gewoon adapt, overcome and move on.’
Lars: ‘Morgen weer een dag. Als we met 10-3 winnen gaan we alsnog door naar de kwartfinales, dus dan wordt het feest.’
Ankie: ‘Morgen gaan we gewoon doen waar we ons goed bij voelen. Het is onze afsluiting van het toernooi, so better make it a good one.’

Zoë Cozijnsen