Vijf-en-veertig jaar!

‘Ja, december 2018 gaat mijn pensioen pas officieel in, ik maak nu gebruik van een levensloopregeling. Begin jaren zeventig heb ik eerst nog anderhalf jaar in het bedrijfsleven gewerkt als kantoormachinemonteur, maar daarna kwam ik op de Sociale Akademie (een van de voorgangers van de HR) op de dependance aan de St. Jobshaven. Daar hadden ze iets heel moderns: een video-installatie, dat was een heel grote kist. Ik moest ‘m installeren en bedienen. Later in de nieuwbouw van de Sociale Akademie deed ik daar ook het beheer en onderhoud van het gebouw en de repro-afdeling en ook de inkoop.’

Computers waren er niet…

‘Nee. Op een gegeven moment begon ik thuis met een kastje dat je kon aansluiten op het scherm van een zwart-wit-tv. Er kwam later op school één computer en die werd gebruikt door de directiesecretaresse; als zij ziek was, kon ik erachter gaan zitten. Ik was verder de enige die ermee overweg kon. Later kwam er een netwerk en het secretariaat van elke studierichting kreeg een computer; dat was wel genoeg dachten ze. Weer later werd ik fulltime ICT’er en ging ik voor alle personeelsleden die er kwamen de directory’s en menu’s maken; allemaal handmatig.’

Nog later kwamen er heel veel printers. De namen van die printers komen toch van jou?

‘Het idee om de printers op de HR de naam van een meer te geven kwam niet van mij, maar ik heb het wel uitgevoerd. We hebben er een puzzelwoordenboek bij gepakt waarin heel veel namen van meren staan. Er was op een gegeven moment ook een Leomeer; dat is een verzonnen meer, door iemand anders bedacht. Die printer is inmiddels versleten en bestaat niet meer…’

Al die internationale meren hebben dus niets met je reislust te maken…

‘Nee. Maar reizen doe ik wel heel graag. Al m’n vrije uren spaarde ik op zodat ik in de winter extra lang op vakantie kon. Ik ben in Afrika, Midden-Amerika en heel vaak in Azië geweest. Met een klein rolkoffertje, en zonder vooraf hotels te boeken. Zaterdag ga ik weer, ik ga negen weken door India trekken. Twee of drie dagen op één plek en dan heb ik het wel weer gezien en ga ik verder. Tempels bekijken, bijzondere musea. En als je alleen rondreist, kom je ook vaak mensen tegen die hun huis of bedrijf willen laten zien of tips geven waar je naartoe moet gaan.’

En na die negen weken?

‘Dan wil ik een campertje kopen waarmee ik door Europa ga rijden, een paar maanden of zo. En in de winter zal ik weer de zon opzoeken; ik hou niet van regen en kou.’

Ben je blij dat het werken erop zit?

‘Ja. Maar het is wel een vreemde gewaarwording. Ik word ’s ochtends om dezelfde tijd wakker als eind vorig jaar toen ik nog wel werkte. Maar nu hoef ik niets meer. In m’n hoofd zitten trouwens nog wel de klussen op de HR die nog niet opgelost zijn, maar dat zal wel slijten. Het was ook raar toen we eind vorig jaar met collega’s spraken over wat er deze zomer qua interne verhuizingen allemaal moet gebeuren. Daar zit je dan over mee te praten, terwijl je er komende zomer niet meer bij bent. Tja, dan wil je je er toch niet meer echt mee bemoeien; zo word je langzamerhand een beetje een buitenstaander…’

Jos van Nierop