In Tropicana zitten nu meerdere duurzame start-ups gevestigd, waaronder Polderdak dat een dak een bestuurbare waterberging maakt. Op deze manier kan het systeem alle regen die op het dak valt opslaan en op een rustig moment afvoeren. Vervolgens dient het dak als basis van een groendak, daktuin of dakpark.

Bob doet onderzoek naar het gebruik van zonnepanelen op het Polderdak. ‘De planten op het dak verdampen water, waardoor de zonnepanelen afkoelen en het rendement van de panelen toeneemt. Als je dat op een slimme manier kunt combineren, kunnen die aspecten elkaar versterken’, vertelt Bob.

‘Ik heb mijn derdejaarsstage gedaan bij een waterschap. Daar heerst een heel andere sfeer dan bij zo’n klein bedrijfje als Polderdak. Dat was wel even wennen. Bij het waterschap is tijd niet zozeer geld, hier wel. Ik heb hier ook meer zelfstandigheid, want we werken maar met zes mensen. Ik ben echt op mezelf aangewezen en dat is heel leerzaam.’

‘Door regen af te voeren, maken we het tot afval’

Bob: ‘Ik ben langzaamaan de daken-business ingerold. Binnen de opleiding komen waterbergingen op daken vaker terug. Voor het project prototyping moesten we een concept nemen en dat vijf keer verbeteren. Onze gedachte was: waarom gebruik je een dak ook niet in tijden van droogte? We werkten dit uit in een idee om douchewater op je dak op te slaan en daar bijvoorbeeld de planten mee te wateren. Ik kwam erachter dat Polderdak dit ook doet en zo ben ik hier terechtgekomen.

‘Polderdak zegt ‘regenwater is een grondstof, geen afval’ en daar ben ik het mee eens. Door regen in een buis af te voeren, maken we het tot afval. Terwijl we het voor zoveel dingen kunnen en zouden moeten gebruiken. Bijvoorbeeld om de wc door te spoelen of om planten water te geven in tijden van droogte. Afgelopen zomer hebben we bijvoorbeeld te maken gehad met een watertekort. Het is niet zo dat mensen moeten stoppen met douchen, zo erg is het niet, maar zo erg zou het wel kunnen worden in de toekomst. Daarom moeten we slimmer met water omspringen.’

‘De watermarge van elk slootje is vastgelegd’

‘Inmiddels ben ik heel erg water-ingesteld’, vertelt Bob. ‘Maar dat komt echt door mijn opleiding. Tijdens mijn eerste college vertelde de docent dat het water in elk slootje in Nederland met een watermarge van twee centimeter is vastgelegd. Dat staat allemaal ergens opgeschreven en dat wordt ook consequent gecontroleerd. Dat vond ik zo bizar. Ik dacht eerst: daar ligt gewoon een sloot en als het gaat regenen wordt ie wat hoger, maar nee.’

Bob is nog altijd blij met zijn studiekeuze. ‘Je kunt als watermanager veel kanten op. Je kan bij een waterschap werken en nadenken over het waterbeheer van de stad. Je kunt bij de gemeente gaan werken en je bezighouden met de riolering. Bij een adviesbureau kun je de gemeente adviseren. Maar je kunt ook bij een ingenieursbureau gaan werken, ruimtelijke ordening gaan doen of deltamanagement. Het mooiste aan watermanagement vind ik dat er een probleem is dat je moet oplossen. Als dat lukt, heb je echt iets fysieks bijgedragen.’

Brug tussen werkvelden

‘Watermanagement is zo breed dat je eigenlijk een beetje alles en tegelijkertijd niks kan’, vertelt Bob. ‘Dat maakt het ook wel weer heel interessant. Wij worden opgeleid om de brug te zijn tussen de verschillende werkvelden, want die beleidsmakers en mensen uit de civiele techniek kunnen niet echt met elkaar communiceren. Als watermanagers zijn wij als het ware die brug.’

Volgens Bob kan er ook door gemeenten onderling beter gecommuniceerd worden als het gaat om watermanagement. ‘Nu worden overal oplossingen bedacht. Dan hebben ze bijvoorbeeld in Rotterdam een bepaald probleem dat ze gaan onderzoeken en komen ze bijvoorbeeld met een greppel als oplossing. Vervolgens heeft Den Haag exact hetzelfde probleem en wordt er nóg een keer een ton geïnvesteerd om tot ongeveer dezelfde oplossing te komen.

‘Kennis delen is belangrijk. De vooruitgang zou een stuk vlotter gaan als er beter werd gecommuniceerd. Dat mag ik als student misschien eigenlijk niet zeggen, maar een beetje tegen het systeem trappen is juist wel gezond, denk ik.’

Tekst en foto: Zoë Cozijnsen