Wat er nou precies gedaan moet worden om het kwartaal te halen, is voor de meesten volstrekt onduidelijk. Maar niemand zit op een herkansing te wachten. Gewoon wat proberen dan maar, al zijn er ook studenten die vroegtijdig beseffen dat het voor hun geen zin meer heeft om aandacht te schenken aan de eindpresentatie. Er is in de afgelopen weken te weinig gedaan om er nu nog pap te kunnen maken. Ze besluiten daarom zich terug te trekken in hun holletjes en te wachten tot het kwartaal voorbij is.

De overgebleven studenten zijn te verdelen in drie categorieën: de strebers, de praktische en de romantische kandidaten. De strebers zijn schaars. Zoals gewoonlijk heeft deze groep alles redelijk op orde. Al ruim voor het ‘paniek-startschot’ hebben de strebers bedacht wat er nou eigenlijk gedaan moet worden.

Terwijl de rest huilend over de grond rolt op zoek naar een idee, zijn de strebers de laatste puntjes op de i aan het zetten. De projecten zijn ook echt van goede kwaliteit. Let wel, wil je bij deze groep behoren, dan moet je ruim van tevoren je sociale leven op een laag pitje zetten.

De praktische kandidaten halen het project zonder al te veel moeite. Ze zijn zich ervan bewust dat ze zich beter hadden kunnen voorbereiden, maar weten ook dat er in deze korte tijd een prima project gemaakt kan worden. Daardoor nemen ze simpele maar correcte beslissingen en komen ze totaal uitgerust bij de presentatie aan. Het werk is niet altijd enorm interessant, maar het niveau is stabiel.

De romantische kandidaten zorgen voor een spannende en heftige periode. Deze groep heeft het gevoel te moeten lijden voor de kunst en pas iets interessants te kunnen neerzetten als ze vijf keer door een dal zijn gegaan. Ze zijn op vele plekken in het gebouw te vinden: scheldend bij de printer, huilend bij hun vrienden, uitgeput bij het koffieapparaat of buiten met een sigaretje (ook al roken ze eigenlijk niet). Ze kunnen een storende factor zijn voor de andere studenten, omdat ze hun emoties niet altijd onder controle hebben en sfeerbepalend kunnen zijn.

Met mijn mbo-opleiding meegeteld zit ik momenteel in mijn achtste studiejaar. Je zou zeggen dat ik een ervaren speler ben en dus begrijp hoe ik mij door deze wedstrijd heen moet werken. Helaas, niks is minder waar. Op tijd keuzes maken, je bestanden op vijf plekken opslaan, jezelf niet te emotioneel binden aan je project. Ook dit semester is het me prima gelukt om toch weer tot de romantische spelers te behoren.

Ongeacht tot welke categorie je behoort, het deelnemen aan de deadlineweken zorgt voor een enorme saamhorigheid. Niemand hoeft uit te leggen wat er nou precies aan de hand is, want dat is duidelijk. Tot de laatste presentatie is gegeven, is het chaos op de Willem de Kooning Academie en daar kan je niks aan veranderen. Na alle presentaties besef je dat je niet in de tussentijd gestorven bent en dat het eigenlijk allemaal zo erg nog niet was. Je hebt weer veel geleerd over jezelf en je werk is met een beetje geluk een presentabele Instagramfoto waard.

Je bent weer een stap dichter bij je ware aard en hebt opnieuw ervaren dat het leven van een kunstenaar geen kattenpis is. Tenminste, kunstenaar? Durf je jezelf echt zo te noemen? Je zou eerder zeggen: een professionele hobbyist, een creatieveling of een normale burger die toevallig aan de kunstacademie studeert.

Mocht bovengenoemd scenario je bekend voorkomen, dan is de kans groot dat jouw toekomst allesbehalve saai gaat zijn. Je hebt niet gekozen voor de makkelijke route, waarom zou je? Er zijn honderden andere gekken die jou zijn voorgegaan en de meesten zijn op hun pootjes terechtgekomen. Ik wil jullie allen feliciteren met de gewaagde keuze en sterkte wensen in de toekomst.

Tekst & beeld: Evi Penders