Waarom heb je voor Australië gekozen?

‘Mijn opleiding had samenwerkingsverbanden met scholen in België, Finland, Duitsland en ook Australië. Ik werd meteen enthousiast van het idee om in Australië te gaan studeren. Ik dacht: als ik dan toch naar het buitenland ga, laat ik het dan goed doen en naar de andere kant van de wereld gaan.’

Wat doe je precies daar in Lauceston, Tasmanië?

‘Ik studeer hier aan de University of Tasmania. Ik volg een minor aan de opleiding maritime and logistics management. Om mijn studiepunten te halen moet ik drie assignments – discussie, quiz, essay – en uiteindelijk ook een examen doen. De quiz is redelijk makkelijk, maar toen ik hoorde dat ik een essay moet schrijven van 2.500 woorden met minimaal twaalf referenties, krabde ik mezelf wel even achter de oren. Het is lastig, omdat de opdrachten steeds groter worden. Je doet het niet alleen in een andere taal, maar ook nog op een universiteit dus dat is best wel een uitdaging.

‘In het weekend ga ik er vaak op uit. Samen met een aantal andere uitwisselingsstudenten probeer ik zo veel mogelijk van de natuur en omgeving te zien. Tasmanië is anderhalf keer zo groot als Nederland en bestaat voor ongeveer twee derde uit natuur. Het komt voor dat ik in een weekend meer dan 600 kilometer afleg.

‘Daarnaast voetbal ik ook. Ik scoorde in mijn eerste wedstrijd, maar in de laatste minuten kregen we een doelpunt tegen waardoor we gelijkspeelden. Wat mij verraste, was dat de meiden na de wedstrijd ondanks die teleurstelling ontzettend aardig tegen elkaar waren.’

Hoe is je contact met de lokale bevolking?

‘Ik heb ervoor gekozen om niet op de campus te wonen, maar in de stad Launceston. Ik deel mijn huis met twee lokale meisjes en dankzij hen ben ik snel aan de cultuur gewend. Alles wat ik niet weet, kan ik aan ze vragen. En omdat ik hier in mijn eentje naartoe ben gegaan, moet ik er wel op uit om dingen te ontdekken. Ik ontmoet dus ook ontzettend veel mensen.’

Wat was de grootste cultuurshock?

‘Alles is hier anders en tegelijkertijd hetzelfde, omdat het wel westers is. Een shock is het niet, maar als je hier over straat loopt dan zegt iedereen “Hey, how ya goin?” of “G’day mate”. In het begin raakte ik daar een beetje van in de war. Als je in Rotterdam iemand te lang aankijkt, krijg je meteen een boze blik terug.’

Wat viel je het meest op?

‘Hoe relaxed en down to earth iedereen hier is. Ik ben daardoor zelf ook meer zo geworden. Het leven hoeft niet alleen maar werken, werken, werken te zijn. Je kan ook werken én genieten. Mijn perspectief op het leven verandert daardoor echt.’

Wat valt je tegen?

‘Niets eigenlijk. Ik ging met zo’n open blik hiernaartoe dat alles goed is. Wel moest ik flink slikken toen ik hoorde dat de vriend van mijn oma was overleden. Ik was net terug van een supermooie trip naar Maria Island. Op dat moment keek ik naar de heldere hemel vol sterren en hoorde ik het suizen van de zee. En dan krijg je zulk verschrikkelijk nieuws te horen. Ik realiseerde me toen hoe dicht geluk en ongeluk bij elkaar liggen. Kijk eens wat ik hier allemaal mag meemaken, dacht ik, en kijk eens naar wat er op datzelfde moment gebeurt.
Ik had het wel lastig, want ik merkte pas toen dat ik letterlijk aan de andere kant van de wereld zit. Ik heb een kaarsje aangestoken om hem te herdenken. Ik besefte dat het leven écht te kort is en hoe gezegend ik ben met wat ik heb. Daar moet ik dankbaar voor zijn. Ik denk dat we daar nog te weinig bij stilstaan met zijn allen. Zeg eens tegen de mensen van wie je houdt dat je ook echt van ze houdt.’

Zou je andere studenten aanraden om in het buitenland te gaan studeren?

‘Zeker weten. Het is nu al de meest bijzondere ervaring van mijn leven. Ik ben voor het eerst uit huis gegaan en dan ook nog in een ander land gaan wonen, met een andere taal. Helemaal uit mijn vertrouwde omgeving. Iedereen die het overweegt, zou ik aanraden om die stap te maken. Je leert zoveel in zo’n korte tijd. Niet alleen op school, maar ook over het leven zelf.’

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Mariëlle Agatowksi