Gert-Jan Verboom is na achttien jaar werken aan zijn master pedagogiek begonnen en zet zich in voor jongeren met een gelaagde identiteit. ‘Ik zie intersectionaliteit niet als een probleem. Het is er en instituten moeten er beter op ingespeeld raken.’

Luister. Ik ben 24, heb nog geen diploma en eet teveel. Waarschijnlijk is het niet verstandig om mij te vragen om levensadvies. Toch denk ik dat ik sinds kort een advies kan geven waar iedereen wat aan heeft: laat minstens één goed verhaal achter voordat je gaat.

De studentengeleding van de centrale medezeggenschapsraad (cmr) van de Hogeschool Rotterdam bestaat komend jaar uit tien mannen. De vrouwelijke studenten die zich verkiesbaar stelden zijn niet verkozen, werd duidelijk tijdens de Election Night.

Er moest een makkelijkere overstap komen voor mbo’ers die wilden doorstromen naar het hbo en die kwam er: de associate degree (Ad). De populariteit van Ad’s groeit met sprongen en de Ad lijkt een blijvende brug te worden tussen mbo en hbo. Doet de Ad waarvoor ie bedacht is: opleiden voor werk op niveau?

Het aantal hbo-opleidingen met een numerus fixus neemt volgend studiejaar af van 39 naar 37. De Hogeschool Rotterdam ging van 6 naar 5 ‘begrensde’ opleidingen. Tegen de verwachting in geldt er nog steeds een numerus fixus bij de voltijdopleiding medische hulpverlening.

Vraag een scholier hoe het op school was en je krijgt bijna altijd te horen dat het ‘goed’ ging. Meer niet. Je zou verwachten dat school meer los zou maken, want dat is toch de plaats waar we aan het leren zijn? Toch lopen we na een dagje school blijkbaar niet over van de nieuwe inzichten. Hoe kan dat?

Op de HR zijn deze week medezeggenschapsraadverkiezingen, onder andere voor de opleidingscommissies (oc’s). Maar niet bij de oc’s van het Rotterdam Mainport Institute (RMI) waar de eerder benoemde studentleden in de oc blijven.

Iedereen op locatie Museumpark kent ze: de vrouwen en mannen in rode shirts met op de rug het woord ‘Crew’. Als clienten van Pameijer voeren ze verschillende taken uit. Dat doen ze deze maand vijf jaar en vandaag wordt dat gevierd.

Lieve Tosca,

Als docent op de Hogeschool Rotterdam zie ik jaarlijks klassen vol studenten. Het overgrote deel van hen woont thuis, net als mijn dochters. Wij wonen heerlijk centraal in Rotterdam en de dames kunnen zich geen betere plek wensen om te wonen. Vandaar dat ze totaal geen aanstalten maken om uit huis te gaan. We hebben het gezellig met elkaar en daar ben ik trots op, maar stiekem hoop ik dat ze binnenkort aan een nieuwe fase van hun leven beginnen. Ik zou ze verschrikkelijk missen, maar ik gun hen (en mijn man en mij) een meer zelfstandig leven. Ik ben me bewust van de krappe en dure huizenmarkt en alle andere beren op de weg, en wil ze ook niet kwetsen. Hoe pak ik het aan?

Liefs,
Ganoueensopkamers