Lieve Tosca, ik denk dat m’n huisgenoot homo is
Lieve Tosca,
Ik woon in een nieuw studentenhuis en een van de medebewoners, een jongen, betrapte ik zaterdagnacht zoenend met een andere jongen in de keuken. Ik was een beetje verbaasd, omdat hij ook met meisjes datet en met vrienden en mannelijke huisgenoten altijd over ‘lekkere wijven’ praat. Ik denk dat hij homo is, maar dat niet durft te vertellen. Moet ik hem vragen hoe het zit en vertellen dat het oké is om uit de kast te komen? Misschien helpt dat hem zichzelf te accepteren.
Liefs, Bemoeibuur
Lieve Bemoeibuur,
Wat lief dat je je bekommert om je huisgenoot. Dat kan hij vast waarderen. Als je hem spreekt, is het helemaal niet raar om het nachtelijke voorval even ter sprake te brengen. Je kunt hem vertellen wat je hebt gezien en of hij het vervelend vindt dat je het hebt gezien. Met de antwoorden op die vragen, weet je denk ik genoeg.
Dat jullie huisgenoten zijn en veel zicht hebben op elkaars leven, maakt jullie trouwens niet automatisch goede vrienden. Duw dus niet door wanneer hij dit onderwerp niet met je wil bespreken.
Seksualiteit is iets persoonlijks en lang niet altijd zo zwart-wit als vaak wordt gedacht. Niet iedereen die in een heteroseksuele relatie zit, valt uitsluitend op het andere geslacht. En dat iemand een homoseksuele relatie heeft, maakt hem/haar niet per definitie homo. Ook is het niet zo dat iemand die zichzelf momenteel identificeert als hetero/homo/lesbi/bi/pan dat per se tot de dood blijft.
Voor sommige mensen zijn seksualiteit en aantrekkingskracht meer vloeibaar dan voor anderen en blijft het een ontdekkingstocht. Je huisgenoot dwingen zichzelf te labelen zodat zijn seksualiteit voor jou duidelijker wordt, is niet oké. Misschien is hij nog voor zichzelf aan het ontdekken wie hij aantrekkelijk vindt en waarom. Geef hem daar vooral de ruimte voor.
Als je er voor hem wilt zijn, zeg dan dat je altijd naar hem wilt luisteren en dat je hem waardeert om wie hij is, niet om op wie hij valt. Maak duidelijk dat je al z’n partners (mits het leuke mensen zijn) zal accepteren. Dan ben je een goede buur en een goede vriend.
Lfs, Tosca
Dit is totaal geen verwijt wat betreft woordkeus richting Bemoeibuur, maar eigenlijk vind ik het jammer/onnodig dat er zoiets is als ‘uit de kast komen’, omdat het dan nog steeds een soort ‘lading’ heeft die hetero zijn niet heeft (ik bedoel geen negatieve lading).
Naar mijn mening zou dit net zo normaal gevonden moeten kunnen worden als hetero zijn. Gelukkig wordt de acceptatie in Nederland (en in de rest van de wereld) stukje bij beetje steeds beter. En dan bedoel ik niet per se achter LGBT als idee staan, maar wel iemand die LGBT is als persoon accepteren.
Wat ik dan niet kan en wil begrijpen is dat je je eigen kind af zou vallen wanneer je hoort dat het LGBT is en bijvoorbeeld je geloof dat niet toelaat. Daar kan ik absoluut niet bij met mijn gedachten,
Ikzelf ben geen homo, maar heb wel familie en vrienden die LGBT zijn. Toen ik dat van deze personen hoorde, dacht ik alleen ‘ah, oké, prima’, maar ik wil het net zo normaal vinden als wanneer je zou zeggen dat je hetero bent (ook al klink dat misschien raar omdat dat toch de standaard is waar je een beetje vanuit gaat).
Ik probeer dan ook steeds meer bij personen waarvan ik het niet weet er niet meteen vanuit dat ze per se hetero zijn, maar het open te laten totdat ik het hoor van diegene. Waarom zoú je er tegenwoordig meteen vanuit gaan dat diegene hetero is?
“Je huisgenoot dwingen zichzelf te labelen zodat zijn seksualiteit voor jou duidelijker wordt, is niet oké.” Deze zin zegt het, had het niet beter kunnen verwoorden. Kudos.
Of bemoei je gewoon met je eigen zaken.
hoi bemoeibuur,
stop met een bemoeibuur zijn. lekker boeiend wat zijn geaardheid is en dat jij hier zo erg mee zit dat je erover gaat mailen naar tosca vind ik….een beetje treurig.
Beste Bemoeibuur,
Uit de kast komen is een ingewikkeld persoonlijk proces waar een ‘persoon als jij’ – iemand die duidelijk nog niet heel ervaring heeft met sexualiteit – zich beter niet in kan mengen. Laat het lekker gaan zoals het nu is, de persoon in kwestie zal het waarschijnlijk waarderen als je nog op dezelfde manier met hem omgaat als voorheen. Het benoemen en/of anders behandelen is juist wat het voor hem zal doen lijken als ‘ik ben anders’. Als hij naar jou toe komt over het voorval is het natuurlijk een ander verhaal.