‘Toen de aanslagen plaatsvonden, zaten we in de trein’, vertelt Lieke Blom, een van de zes. ‘We hadden allemaal een internetbundel voor het land en konden dus op internet. Ik zag het eerst op de telefoon van iemand anders, in het Engels. We zijn toen zelf de site van de NOS gaan raadplegen.’ Zo druppelde het nieuws over de aanslagen langzaam binnen. ‘Onwerkelijk’, zegt Floor de Visser. ‘Pas later kwam het bij mij heftig binnen’, valt Jantienne Molenaar bij.

Vier weken vrijwilligerswerk

De drie tweedejaars maken deel uit van de groep ergotherapiestudenten die vier weken vrijwilligerswerk zouden doen in Prithipura Communities, een tehuis voor kinderen en volwassenen met een beperking. Ze gingen daar kinderen met behulp van speltherapie helpen zich verder te ontwikkelen. Daar leefden ze bijna een jaar naartoe. ‘In het eerste jaar krijg je hierover voorlichting’, zegt Jantienne. ‘In het tweede jaar kun je solliciteren en als je aangenomen bent meteen starten met het regelen van praktische zaken zoals visum en vaccinaties en met voorbereiden op het land en het werk.’

Dat gaf veel voorpret, want met de Lonely Planet bij de hand maakten de studenten mooie plannen om in de weekenden het land te ontdekken. De trein waar ze in zaten, bracht ze naar het natuurgebied Hatton voor zo’n tripje. Maar hun uitstapje liep anders. ‘Je komt in een soort survivalmodus’, zegt Jantienne. ‘Je denkt aan zaken die je moet regelen’. ‘We hebben meteen onze ouders geappt dat wij veilig waren’, vult Floor aan. ‘En we hebben contact opgenomen met onze docent met de vraag: wat moeten we doen?’, zegt Jantienne.

Ze moesten in elk geval door naar Hatton waar hun vaste driver – die het tehuis had geregeld om te zorgen dat de meiden veilig door het land konden reizen – zou wachten. Hij zei dat het niet veilig was terug te keren naar Colombo en bracht hen onder in een hotel in Hatton. ‘Het was heel fijn dat hij rustig bleef en ook bij ons bleef’, zegt Lieke. Ze namen hun intrek in het hotel en deden spelletjes om wat afleiding te zoeken.

Sociale media geblokt

Ondertussen werd communiceren met het thuisfront lastiger, de sociale media werden grotendeels geblokt door de overheid om verspreiding van nep- en haatberichten, en grotere onrust in het land, te voorkomen. Lieke: ‘Gelukkig hadden we dat al gezien op de liveblog van NOS, dus we konden onze familie erop voorbereiden. Mailen en snapchatten kon nog wel.’ Ze waren blij dat ze met hun zessen waren. ‘Afwisselend konden we elkaar steun bieden en instorten’, vat Floor met een glimlach samen.

Eenmaal in het hotel gesetteld, drong het door wat er gebeurd was. ‘Welk stelletje idioten doet zoiets? Het is zo’n mooi land’, zegt Floor. ‘In mei of juni van dit jaar zou er tien jaar vrede zijn in Sri Lanka, en nu gebeurt dit’, constateert Lieke spijtig. ‘In het tehuis voelden we ons juist heel beschermd. We merkten ook buiten het terrein niets van spanningen, zagen overal kerken, Boeddhabeelden én moskeeën. En wat ook heel mooi was: op het terrein van de stichting stond een huisje met vier kanten, voor elk geloof een kant waar mensen hun gebeden konden opzeggen.’

Besloten toch te blijven

Toen het weer veilig leek, keerden de zes studenten op maandagochtend terug naar het tehuis waar ze hun vrijwilligerswerk deden. De chauffeur vermeed de steden, zocht routes binnendoor. Terug bij het tehuis werden ze liefdevol verwelkomd. Gelukkig was er niemand van de medewerkers persoonlijk geraakt door de aanslagen, familie en vrienden waren veilig voor zover ze – ondanks de taalbarrière – konden navragen.

De sfeer was goed, het voelde veilig. Dat leidde ertoe dat ze gezamenlijk besloten te blijven. ‘We hadden net boodschappen gedaan, geld gepind en onze kleren gewassen, toen onze docent belde met de mededeling dat we teruggehaald werden. Degene van ons die de telefoon opnam, begon te huilen en uiteindelijk zaten we allemaal te janken’, zegt Floor.

Niet echt afscheid genomen

Daarna ging het snel. De kinderen lagen al op bed dus de studenten konden niet echt afscheid van hen nemen. Om 22.00 uur gingen ze richting vliegveld, om 4.30 uur zouden ze vliegen. ‘Ik voelde me daar wel onveilig’, zegt Floor, ‘want het vliegveld leek me dé plek voor een nieuwe aanslag, met al die toeristen die massaal naar huis wilden. Ik wilde daar zo snel mogelijk weg, al wilde ik nog liever mijn vlucht cancellen en gewoon blijven…’

En zo landden ze dinsdagmiddag in Nederland. Koud, vonden ze het, en aan alle kanten zuur. Ze snappen ondanks hun teleurstelling de beslissing van de hogeschool en vinden dat er goed gehandeld is. ‘Stel dat groepen tegen elkaar gaan strijden, dat er burgeroorlog uitbreekt’, zegt Lieke. ‘Dat is echt een risico. Voor je het weet, is het code oranje en kom je niet meer weg. Het is ook nog eens een eiland.’ ‘Het liefst zat ik daar nog, maar school heeft de verantwoordelijkheid genomen. Ze hebben goed opgetreden. Toen we thuis waren, stuurden ze ook nog bloemen, heel attent’, aldus Floor.

De komende weken strekken zich blanco voor hen uit, door hun onverwachte terugkeer hebben ze niets gepland. Eerst vakantie en alles laten bezinken. De beelden op het journaal komen hard binnen: ‘Je herkent het land, de omgeving, de mensen en hun manier van doen en praten. Het heeft daardoor een andere impact.’ Het liefst krijgen ze een tweede kans op een buitenlandavontuur. ‘Maar als het opnieuw Sri Lanka wordt, moet het daar wel echt stabiel zijn’, zegt Jantienne.

Lees hier over de repatriëringsactie van de hogeschool:

Studenten op advies van de HR terug uit Sri Lanka