‘Nu de meeste collega’s thuis werken, blijven de kunstwerken van de Hogeschool grotendeels ongezien’, zegt commissielid Helen Hulspas spijtig. ‘Je kunt de collectie wel online bezoeken en op die pagina ook meer lezen over de werken en de kunstenaars, maar die website biedt niet dezelfde beleving als het echte werk. En dat is jammer, want kunst kan inspiratie of troost bieden, vooral in moeilijke tijden.’

Kunst op reis

Om de kunst toch naar de mensen toe te brengen, stuurt de kunstcommissie de kunstcollectie op reis. Een selectie van tien werken (welke dat zijn, zie je onderaan dit bericht) wordt drie maanden uitgeleend aan medewerkers. Als er veel belangstelling is voor een bepaald werk, kan er geloot worden.

Het werk wordt bij de uitverkoren collega opgehangen of geplaatst, eventueel met hulp van de facilitaire dienst. Na de afgesproken periode gaat het werk door naar een volgende medewerker.

De reden voor de tour is drieledig. Hulspas: ‘We krijgen we meer inzicht in de betekenis van de kunstcollectie voor de medewerkers, doordat we hen vragen te motiveren waarom ze een bepaald werk als loge willen ontvangen. Daarnaast kunnen we de “belevenis” met elkaar delen en geven we de kunstenaars wat extra aandacht.’

Bij jou boven de bank?

Wie interesse heeft in een van de tien onderstaande werken kan zich via kunstcollectie@hr.nl melden bij de kunstcommissie. Schrijf in de mail welk werk je wilt ontvangen en motiveer ook waarom. Profielen doet verslag van de reizende kunstcollectie en stuurt (in overleg) een fotograaf langs om het werk op de nieuwe plek vast te leggen en neemt contact op voor een interview. De kunstcommissie wil de werken in december afleveren bij de geïnteresseerden.

Deze werken zijn geselecteerd om op reis te gaan

168  – Willem Besselink (1980, Venray) – Opleiding: Willem de Kooning Academie, 2006 – Titel: Slapen/waken juni, juli en augustus 2015 – Aankoop: 3 december 2015 – Formaat: 190 x 139 cm – Techniek: Lichtbak, berkentriplex, perspex – Locatie: Museumpark, tijdelijk in archief

Meten, tellen, wegen, ordenen… Willem Besselink brengt in kaart. Passen, stappen, menselijke handelingen: zich herhalende structuren en patronen die komen bovendrijven uit dagelijks gebeurtenissen fascineren hem. Zijn werk is altijd site specific:  gerelateerd aan of reagerend op zijn directe omgeving, de plaats waar hij zich bevindt.

In het verleden verdiepte hij zich in scenografie en wiskunde; beide disciplines vind je direct terug in zijn werk.

Zijn werk, van kleine tekeningen en ruimtelijke sculpturen tot enorme installaties in verlaten fabrieken maakt zichtbaar wat onzichtbaar is, legt patronen bloot waar je wel weet van hebt maar die je niet ziet. Als kijker wordt je je bewust van wat zich afspeelt in zijn (en jouw) dagelijkse omgeving.

Zo zet Besselink zijn eigen slaappatroon om in een sculptuur en vertaalt hij het aantal en het soort bezoekers van een plek om in een kleurrijk patroon. Als je niet beter wist, zou je kunnen denken dat die abstractie ontstaat in zijn hoofd en niet ontleend is aan de werkelijkheid.

89 – Burgert Koonijnendijk (1947, Rotterdam)  – Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten Rotterdam, 1970 – Titel: z.t., 1968 – Formaat: 60 x 71 cm – Techniek: olieverf op doek – Locatie: Willem de Kooning Academie, tijdelijk in archief

De schilderijen en fotowerken van Burgert Koonijnendijk zijn de neerslag van een jarenlange omgang met de naïviteit van de kijker. Het werk maakt een toegankelijke indruk. De afbeeldingen zijn helder en herkenbaar. Burgert Koonijnendijk kent zijn klassieken. Hij loodst de toeschouwer een wereld binnen waarin matrozen nog zeebonken waren, boksers prijsvechters, coureurs snelheidsduivels en piloten aviateurs. Met speels gemak nemen zij de kijker voor zich in. Kijkt deze nauwkeuriger, dan doorziet hij de subtiele manipulatie. De ensembles van Burgert Koonijnendijk zijn allesbehalve naïef. Hij heeft het boek op de juiste bladzijde opgeslagen: ‘Hier stuiten we wellicht op de wortels van de gedachte dat de perspectief niets anders is dan een conventie en dus de wereld niet afbeeldt zoals zij is.’ Een behartenswaardige opmerking.

54 – Barbara Helmer (1966, Eindhoven) – Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten Rotterdam, 1990 – Titel: 3x z.t. #9,  z.t. #13 en z.t. #14 uit 2010 – Aankoop: 2010 – Formaat: 30 x 42 cm – Techniek: Tekeningen – Locatie: Blaak, Willem de Kooning Academie, lerarenkamer

Barbara Helmer tekent onnatuurlijke natuur. Zij werkt naar uitvergrotingen van eigen foto’s: opnames in het voorbijgaan, van landschappen met terloopse sporen van menselijke activiteit. De potloodtekeningen zijn gestapeld; eerst kleur, dan grafiet. Die grijze deklaag tempert het gamma, zoals de avondnevel het late daglicht omfloerst. Onnatuurlijke natuur is het post-romantische Arcadië ergens ter hoogte van een pleisterplaats aan de snelweg langs de Veluwezoom. Het panorama past mooi in het frame van de voorruit. Maar in de versie van Barbara Helmer verenigen dag en nacht zich opnieuw tot een elegie. De sensitieve nuancering van de tekening orkestreert gevoelens van vervreemding en bevreemding. De invallende schemering stemt ondefinieerbaar weemoedig. Dit kunstige landschap is een welkome stand-in van ongerepte natuur.

73  – Kim Hospers (1982, Enschede) – Opleiding: Willem de Kooning Academie Rotterdam, 2004 – Titel: “PICT0045.jpg”, 1/7 – Aankoop: 2010 – Formaat: 45 x 35 cm – Techniek: Diverse etstechnieken – Locatie: Kralingse Zoom,  KZ.D05.130

De etsen en tekeningen van Kim Hospers nemen de multimediale manipulatie van kijklust als de maat. Daar is tegenwoordig alle reden toe. Onze beeldschermcultuur is van infotainment vergeven. Zetbazen van mondiale vermaaksindustrieën hebben hun visuele producties toegesneden op dramatisering, versimpeling en prikkeling. Met een immens aanbod van spektakel jagen de beeldenkramers op aandacht. Spektakels dienen de kijkers met ‘gefictionaliseerde belevenissen’ te paaien. Of het nu gaat om hongersnood, een tsunami, dierenleed, een elfstedentocht of het weer, personality, seks, spanning en sensatie staan borg voor reuring. Bij Kim Hospers krijgt de imagineerder zijn trekken thuis. Met een treffende repliek in die ene ets of tekening weet hij zelfs nog de meest gelikte montages van geweld en verleiding te fnuiken.

40 – Peter Otto (1955, Rotterdam, † 2017) – Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten Rotterdam, 1978 /AKI Enschede opleiding, 1982 – Titel: 2 werken  Compound I, 2006 en Legs, 2006 – Aankoop: 2008 – Formaat: 26,5 x 31,5 cm en 33 x 40 cm – Techniek: Tekening aquarelverf op papier – oostindische inkt, multiple, oplage 4/15 – Locatie: Museumpark Paviljoen 2e etage MP.P02.050

Peter Otto schildert zijn schilderingen als beelden waar je tegenop kunt lopen en hij beeldhouwt zijn beelden als schilderingen waar je omheen kunt lopen. Ze zijn de fysieke reacties op zintuiglijke impressies en als zodanig roepen ze een ambivalente wereld op. Ze paren tegenstelling aan tegenstelling: duister en raadselachtig versus helder en delicaat, welbehagen versus ongemak, hoop versus vertwijfeling, tintelend genoegen versus hartgrondige afkeer. In weerwil van de wrijving zijn de elementen innig met elkaar verstrengeld. Niets heeft de overhand. De ambivalentie krijgt vaste vorm in verf, gips, brons en keramiek. Elke uitvoering is een tot de verbeelding sprekende mix van eigenschappen, variërend van de ruwe bewerking tot de gepolijste verfijning – een fremdkörper dat aanzet tot bewondering of verguizing.

196 – Peter Dijkshoorn – Titel: 03, 2019, 75 x 60 cm – Aankoop: mei 2020

Peter Dijkshoorn ordent. Niet in een strak schema, maar in een schijnbaar eigen ruimte, waar iedere vorm een eigen plaats inneemt.  Cirkels dwalen in rasters van lijnen. Hij verschuift dezelfde vormen tot ze een ritme vormen, een patroon. Soms alleen in een omtrek, een contour, soms in verdichte kleuren.

De vormen liggen op een achtergrond;  soms gaan ze gezamenlijk de diepte in, lijken ze te zweven op verschillende niveaus zoals je wel eens verschillende lagen wolken boven je hoofd voorbij ziet schuiven. Vaak passen ze niet bij elkaar, staan ze niet ‘onder elkaar’, de ondergrond met de vormen. Toch liggen ze op de goede plaats, in balans. Je zou kunnen zeggen dat in het verstoorde ritme een nieuw evenwicht is gevonden. In de zich herhalende identieke vormen heeft niets voorrang boven iets anders, alles is even belangrijk. Dat maakt dat je als kijker niets vindt waar je blik automatisch aan blijft hangen. Hooguit wanneer je zelf iets herkent dat alleen jij kunt weten.

184 – Geert Baas – Opleiding: Willem de Kooning Academie (20-20) – Titel: Zonder titel 2018 – Aankoop: 12 oktober 2018 – Formaat: 83 x 27 cm – Techniek: acrylverf, linnen, gevonden materiaal – Locatie: Museumpark, tijdelijk in archief

Geert Baas maakt contrastrijke werken die uit meerdere delen ontstaan, meestal twee of drie. Elk onderdeel kent een andere techniek: verf op doek, tekeningen, foto’s, scans van foto’s, gevonden voorwerpen. Van alles en nog wat wordt samengevoegd en geordend tot een samenhangend beeld dat intrigeert. Op het onderste gedeelte staat doorgaans een losse lijntekening die soms een letter lijkt, rechtstreeks uit de verftube. Baas ‘smeert’ de verf direct vanuit de spuitmond op het doek.

Die tags en kalligrafische tekens, betekenen ze iets en zo ja wat? Is er een reden waarom ze altijd op de onderkant van het werk staan? Is er een connectie tussen het teken en het andere gedeelte?

De gevonden voorwerpen die hij gebruikt zijn vaak gereedschappen: een zaag, een hamer, een schaaf. Samen met het betekende deel ontstaat een nieuwe vorm die niets van meer doen heeft met de oorspronkelijke functie. Waar hij fotografie gebruikt lijkt dat vrij ongericht; onscherpe beelden van objecten of vage beelden zonder focus.

De manier waarop Baas de verschillende delen samenvoegt brengt een nieuwe lading. De schijnbare samenhang is vaak toeval. Baas zoekt naar het moment, het beeld dat het enige juiste is en combineert de verschillende delen tot het klopt. Ze houden elkaar in evenwicht en lijken naar elkaar te verwijzen, maar er moet altijd ook spanning tussen de vormen en objecten zijn. Het totale beeld beweegt zich tussen herkenbaar en abstract.

165 – Hans Wilschut (1966, Ridderkerk) – Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten Rotterdam, 1986 – Titel: Limited Edition, Centraal 2014, editie 11/30 – Aankoop: december 2014 – Formaat: 40 x 50 cm – Techniek: exclusieve print Briljant museum silver gloss white paper op dibond – Locatie: Museumpark, tijdelijk in archief

Hans Wilschut fotografeert stadsgezichten, vaak badend in kunstlicht bij het vallen van de avond. Het zijn urbane stills. Ze vertonen geen spoor van bedrijvigheid. Het grootstedelijk decor wacht in cineastische gloed op actie, maar de set ligt er verlaten bij. De onwezenlijke stilte krijgt extra gewicht doordat Hans Wilschut de stad op afstand monstert. Om scherper waar te nemen doet hij telkens een stap terug; en dit versterkt de totaalindruk. Hij is de outsider die het overbekende met nieuwe ogen opneemt. Dat is een bijzondere benadering, want juist omdat mensen in hun omgeving opgaan, ontbreekt het hen doorgaans aan overzicht. Hans Wilschut is gedistantieerder en zodoende kritischer: kijk, dit hebben jullie ervan gemaakt – in knooppunten, torenflats, shopping malls en emplacementen zien jullie uiteindelijk jezelf.

62 – Gerco de Ruijter (1961, Vianen) – Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten Rotterdam, 1993 – Titel: 3 werken   z.t., editie 3/5, 2003/ z.t. editie 2/5, 2007 en z.t., editie 2/5, 2008 – Aankoop: 2010 – Formaat: 80 x 80 cm – Techniek: Ultrachrome foto print geplakt op aluminium – Locatie: Kralingse Zoom, KZ.D03.210

Gerco de Ruijter fotografeert Nederlandse landschappen met een camera aan een vlieger of heliumballon op een hoogte van 20 tot 100 meter. De camera brengt het terrein als de uitsnede van een abstracte compositie in beeld. Omlijsting en dieptescherpte geven de foto’s een geometrisch aanzien. Gerco de Ruijter licht zijn landschappen uit hun natuurlijke inbedding om des te nadrukkelijker te kunnen inzoomen op hun formele structuur. Herkenbare elementen ondergaan een metamorfose. Ze worden gedesentimentaliseerd. Ze verliezen hun anekdotische lading en ontpoppen zich tot nuchtere data van een schouw. Geen wonder dat de fotograaf zich voor hun kadrering laat inspireren door het standaard areaal dat de veldbioloog voor zijn periodieke inventarisatie van de flora uitzet: het Permanent Kwadraat.

Tekst: Tosca Sel/Kunstcommissie (begeleidende teksten bij de werken)
Beeld: Kunstcommissie

Volg ons op Instagram