Lieve Tosca, vanaf welk bedrag mag ik m’n vrienden een Tikkie sturen?
Lieve Tosca,
Ik schiet vaak dingetjes voor. Soms is het een kop koffie of een koek voor een klasgenoot in de kantine, de andere keer zijn het grote cadeaus voor gemeenschappelijke vrienden. Als het om kleine bedragen gaat, krijg ik lang niet altijd m’n geld terug. En het is ook niet vanzelfsprekend dat die ene klasgenoot de volgende keer wat voor mij voorschiet. Vanaf welk bedrag mag ik m’n klasgenoten en vrienden een Tikkie sturen?
Liefs,
Krent
Lieve Krent,
Jij mag natuurlijk helemaal zelf weten vanaf welk bedrag je een betaalverzoek stuurt. Volgens mij kan dat al vanaf 1 cent, dus doe waar je je goed bij voelt. Op NOS.nl lees ik: ‘Uit cijfers van banken blijkt dat er dagelijks meer dan tienduizend betaalverzoeken worden gedaan voor bedragen van minder dan 2 euro.’ Je bent dus duidelijk niet de enige die ook kleine bedragen terugvraagt.
Toch voelt het sturen van een betaalverzoek voor een klein bedrag soms een beetje gierig. En dat voel jij ook, anders zou je me deze vraag niet voorleggen. Of het gierig is, weet ik overigens niet. Ik denk dat het goed is om wat zelfonderzoek te doen en te ontdekken waarom jij weerstand voelt bij het terugvragen van kleine bedragen.
Laten we hier beginnen: hoeveel geld voor jou waard is, hangt af van jouw relatie met geld. Hetzelfde geldt overigens voor je vrienden en klasgenoten. Als jij zelf goed op de centen let omdat je niet veel geld hebt of niet veel geld uit wilt geven, zal je een euro misschien een grote uitgave vinden. Terwijl het voor klasgenoten of vrienden misschien voelt als wisselgeld, een bedrag dat ze uitgeven zonder er ook maar een seconde over nadenken.
Als jij een euro voorschiet, kan dit dus voor jou een groot bedrag zijn, terwijl dit voor een ander peanuts is.
Het is denk ik goed om – als je dit nog niet hebt – inzicht te krijgen in je geldzaken. In dit artikel hebben we een handige spreadsheet gestopt waar je je inkomsten en uitgaven op in kunt vullen. Zo weet je hoeveel geld je iedere maand te besteden hebt en of je geld hebt om uit te lenen of dat je al je centen nodig hebt om je vaste lasten te betalen.
Als je weet hoe je er financieel voorstaat, kun je je keuzes maken gebaseerd op feiten in plaats van onderbuikgevoel. Wanneer je weer eens met een klasgenoot bij de koffiemachine staat en de ander geen pasje bij zich heeft, kun je nu twee dingen doen:
1 Zeggen dat je de koffie voorschiet, maar dat je het geld graag terug wil. Duidelijkheid over de voorwaarden is hier nodig, zo kan de ander beslissen of hij deze overeenkomst met jou aan wil gaan. Het is goed om dit klein te oefenen, met een kopje koffie zodat het later makkelijker wordt met grotere cadeaus voor vrienden.
2 Het kopje koffie cadeau doen om welke reden dan ook.
Voel je dus vrij om ieder bedrag terug te vragen, maar geef voordat je het uitleent aan dat je het bedrag terug wilt krijgen en eventueel binnen welke tijd. Daar hoef je je geen gierige krent om te voelen, het zijn immers jouw centen en jij bepaalt wat je daarmee doet.
En tot slot: Je kunt ook de stelregel aanhouden dat je nooit iets voorschiet. Ook daar is niets mis mee. Als een ander iets voorschiet, heb jij de controle. Betaal dan wel meteen terug. Dan sta je niet bekend als krent maar als degene die altijd zo lekker snel terugbetaalt.
Lfs,
Tosca
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. 
Het is mij te vaak opgevallen dat degenen die vinden dat een euro voorschieten voor koffie “peanuts” is, steevast de mensen zijn die nooit geld meebrengen voor hun koffie. Het zijn zelden de mensen die iedere dag op koffie trakteren. Als het peanuts is, heb het dan ook eens in je portemonnee?
Ik denk dat hier een artikel over inzenden al genoeg teken is dat dit gedrag de schrijver aardig de keel uit hangt. Voldoende reden om duidelijke afspraken te maken over deze peanuts. Voorschieten en trakteren zijn andere dingen, daar mag je best duidelijk over zijn. Er zijn helaas mensen die, als je niet oplet, een paar tientjes per maand uit iemand anders’ portemonnee opslurpen. Dit doen ze allicht niet bewust of met kwade wil, maar er is niets mis met iemand er op wijzen dat ze steevast een beroep doen op jouw portemonnee.
Twee euro voorschieten mag dan misschien wisselgeld lijken (je koopt echt niks meer voor een euro), als je dat twintig keer doet in een maand is dat het niet meer. En als jij degene bent die dat altijd doet is het misschien tijd om eens te zeggen dat het leuk zou zijn als iemand eens iets voor je terugdoet.
Net als anderen zich kennelijk gerechtvaardigd voelen om niet terug te betalen (en als jij er nooit iets van zegt maak je het hen wel heel makkelijk) heb jij er alle recht toe om aan te geven dat je niet terugbetalen niet tof vindt. Natuurlijk is niet alles per se quid pro quo en is het leuk om soms te trakteren, maar als het altijd gaat om ‘voorschieten’ dan zou de intentie moeten zijn om terug te betalen en niet dat een schuld meteen automatisch is kwijtgescholden. Als het echt vrienden of goeie kennissen zijn moet je dat gewoon eerlijk kunnen zeggen en zijn het daarna nog steeds je vrienden.
Ik schiet alleen geld voor als ik of 1. De persoon vertrouw dat ik terug krijg, of 2. Ik het kan missen als de ander me niet terug betaald (en als diegene niet terugbetaald, dan is dat ook gelijk de laatste keer).
Trakteren doe ik wanneer ik door heb dat die persoon me toch wel terug trakteert. En aan het begin van een vriendschap ging dat nog heel braaf van “oh maar dan ben ik twee euro schuldig…” En dan maakte je dat nog even over. Ondertussen weten we niet wie er meer aan traktaties heeft uitgegeven en het maakt ook niets meer uit. De ene keer betaal je, de andere keer niet, en die andere keer is gewoon van “ja ik heb m’n pinpas al dus stop met zoeken naar je portemonnee.” Maarja, dat kan dan ook alleen maar met die mensen van wie je toch al zoveel terug krijgt in vriendschap dat het je niet meer boeit. 🙂