‘Ik was pas 17 toen ik ging studeren, en vond het daardoor extra moeilijk een soort permanente keuze te maken. Ik wilde wel iets met film maar was ook wel realistisch: je moest er ook iets mee kunnen verdienen. Ik ben naar allerlei open dagen geweest.

‘Ik dacht bij mezelf: ‘Als jullie er zo in staan, laat dan maar.’

Op de filmacademie zeiden ze dat ik te weinig levenservaring had en ik dacht bij mezelf: ‘Als jullie er zo in staan, laat dan maar.’ Op andere kunstacademies bleek dat je vooral veel moest tekenen en daar ben ik echt ontzettend slecht in. Van het toelatingsexamen voor Sint Joost werd ik al zo ongelukkig dat ik dacht: dit ga ik nog geen jaar volhouden.

‘Ik hoefde niet te knutselen’

‘Toen bedacht ik dat ik psychologie ging studeren. Ik wilde tenslotte iets met scenario doen en psychologie leek me nuttig voor karakterontwikkeling. Film is ook een soort manipulatie van de kijker. Ik schreef me in. Klaar.

‘Tot onze verrassing werden we allebei aangenomen.’

‘Een vriend van me ging naar de Willem de Kooning Academie en zei: Je kunt daar in het derde jaar op exchange naar Canada. Dat leek wel interessant en ik hoefde niet te knutselen – om het maar oneerbiedig te zeggen. De open dagen waren al geweest dus we gingen maar gewoon toelatingsexamen doen. Tot onze verrassing werden we allebei aangenomen.

‘Ik werd gedwongen uit mijn comfort zone te komen’

‘Ik kon daar direct In het eerste jaar audiovisueel gaan doen, dus dat was mooi. Mijn hele idee was om speelfilms te gaan maken maar bij de Academie werd ik gedwongen om een bredere blik te krijgen; van video-installaties tot documentaires, ik werd gedwongen uit mijn comfort zone te komen. Dat was voor mij heel goed. Ik had mijn plek gevonden

‘Ik was te laat met inschrijven en dit was de enige minor waar nog plek was: hacken.’

‘Aan het einde van de tweede jaar dacht ik: heb ik alles er wel uitgehaald? Het antwoord was nee. Ik heb toen veel keuzevakken gedaan: virtual reality, en ook een vak in de psychologie. Ik had de drive en de motivatie om door te pakken dat heeft me veel gebracht aan kennis die ik nu toepas. Vooral de minor die ik volgde. Noodgedwongen, want ik was te laat met inschrijven voor psychologie en dit was de enige waar nog plek was: hacken. Ik was allang blij dat het niet per se met computers was maar meer ging over de hackermentaliteit, die gedachtegang gebruiken bij het maken van iets nieuws. Maar het was vet interessant! Infiltreren bijvoorbeeld. Ik ontdekte: Je kunt film ook heel anders gebruiken, bijvoorbeeld om iemand of iets te volgen. Of: een telefoon te volgen. Dat bedacht ik toen mijn eigen telefoon werd gejat. Zo kwam ik op het idee voor mijn afstudeerfilm, Find my phone.

‘Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt’

‘De uitdrukking ‘het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt’ is bij mij constant aan de hand. Wat mij hielp is veel experimenteren. Weten wat je niet wilt kan ook al helpen. Ik was echt niet zo goed in ict en experimenterend voor Find my Phone kwam ik In de cybercrimehoek. Ik wilde een loktelefoon maken terwijl experts zeiden dat dat niet kon. Toen heb ik de donkere kant van het internet opgezocht en bleek er veel meer mogelijk.

‘Ik vind het lastig om de snelle jongen uit te hangen maar dacht: hé, dit is goed om je social skills te ontwikkelen.’

‘Durf en een open blik heb ik bewust ontwikkeld. Bijvoorbeeld: ik zou met mijn toenmalige vriendin op vakantie gaan maar net daarvoor maakte ze het uit. Ik wilde toch een soort feestvakantie dus ik solliciteerde als propper. Iets dat helemaal niet bij me past: ik vind het lastig om de snelle jongen uit te hangen maar dacht: hé, dit is goed om je social skills te ontwikkelen. Ik kon ook niet programmeren maar moest het toch leren om een VR-game te maken.

‘Reflecteren en anticiperen is ook supernuttig in de rest van je leven’

‘Ik ben de journalistieke kant op gegaan en in mijn producties ben ik ook transparant over mijn journalistieke werkwijze, hoe kom je tot bepaalde conclusies? Ik leerde tijdens de studie Brenno de Winter (onderzoeksjournalist, red.) kennen en van hem leerde ik veel over journalistiek. Ik vind het interessant om dingen te onderzoeken met een maatschappelijk belang. Daarbij moet ik heel duidelijk de ethische grenzen bewaken. Je onderzoeken moeten honderd procent waterdicht zijn want je wilt ook niet worden aangeklaagd.

‘Je onderzoeken moeten honderd procent waterdicht zijn want je wil ook niet worden aangeklaagd.’

‘Op school heb ik het meest gehad van aan de mensen die nog in de praktijk werken en zelf films maken. Ik merkte dat docenten op de Academie allemaal superveel respect hadden voor de maker. Dat is prettig maar je kunt je er ook makkelijk vanaf maken door hun feedback links te laten liggen en je er met een goeie babbel uit te redden. De belangrijkste les van de Willem de Kooning was steeds moeten nadenken: Waarom maak ik de keuzes die ik maak? Waarom kies ik voor dit shot? Waarom kies ik voor deze wending? Reflecteren en anticiperen. Dat is ook supernuttig in de rest van je leven. De tijd die ik nu heb tussen twee documentaires gebruik ik ook voor reflectie. Dat heeft zeker wel zin – in tegenstelling tot wat we op school wel eens dachten – maar je moet wel de ruimte in je hoofd hebben om uit te zoomen.’

We spraken ook ‘serial ondernemer’ Wesley dos Santos over zijn studententijd op de Hogeschool Rotterdam. Dat interview lees je hier:

Afgestudeerde ondernemer Wesley: ‘Om jezelf te overtreffen, moet je jezelf eerst treffen’

Tekst: Edith van Gameren
Foto: Rosa Schous

Volg ons op Instagram