Wat maakte het afgelopen jaar voor jou bijzonder?

‘Ik heb op veel verschillende manieren kennisgemaakt met mijn vak. Ik hou heel erg van diversiteit in mijn werk en die was er zeker. Diversiteit in doelgroepen, handelingen en diversiteit in wat je als ergotherapeut kan betekenen voor iemand. Kleine dingen kunnen vaak heel betekenisvol zijn, en de geluksmomenten die daarbij ontstaan vind ik heel gaaf om mee te maken.

Heb je daar een voorbeeld van?

Er was vrouw met een eenzijdige verlamming die een nieuwe schouder had gekregen voor haar goede arm. Ze kon daardoor minder goed bewegen en haar veters niet meer strikken. Ze wilde dit heel graag weer kunnen en dat heb ik haar geleerd. Er zijn talloze YouTube-filmpjes waarin wordt uitgelegd hoe je met een hand je veters strikt, maar die manieren werkten vanwege haar specifieke beperking niet dus moest ik zelf iets bedenken. Dat lukte en we hebben samen net zo lang geoefend totdat ze haar veters helemaal zelf kon strikken. Aan de twinkeling in haar ogen kon ik zien hoeveel het haar deed. Ze had weer een stukje zelfstandigheid terug. Dat betekende veel voor haar, maar ook voor mij.’

Je hebt je nominatie vooral te danken aan project VRiend. Wat heb je precies gedaan?

‘VRiend is een kleine robot met een 360-gradencamera die verbinding maakt met een VR-bril. De robot kun je meenemen naar een plek waar iemand graag naartoe wil maar waar-ie door omstandigheden niet kan komen, bijvoorbeeld omdat degene in het ziekenhuis ligt. Een instelling met verstandelijk gehandicapte personen vroeg of we VRiend bij hen konden inzetten.

We hebben eerst goed onderzocht hoe VRiend werkte, vervolgens zijn we gaan kijken hoe en waarvoor we hem het beste konden gebruiken. Binnen de instelling voelden veel cliënten zich eenzaam en vanwege corona werd dit alleen maar erger. Daar wilden we wat mee doen. We hebben verschillende situaties onderzocht en de optimale omgeving voor VRiend bleek de dierentuin, die vanwege corona gesloten was voor publiek. Verstandelijk gehandicapte personen vinden dieren hartstikke leuk en worden daar rustig van. Dus door goed te kijken wat er speelde en waar behoefte aan was, wisten we de juiste vertaalslag te maken. Dit vroeg veel betrokkenheid van zowel de makers als de cliënt en dat was de sleutel van het succes.’

Volgens de nominatie had je een voortrekkersrol in het project

‘Het was een heel uitgebreid proces. We werkten met heel veel mensen samen: studenten business innovation, T-Mobile die de verbinding verzorgde, de maker van het VRiendje – Horus, studenten ergotherapie, docenten, zorgpersoneel, zorginstelling S&L en de ergotherapeut en cliënten daar. Er moest veel geregeld en afgestemd worden. Ik was daarbij de spin in het web. We maakten duidelijke afspraken en een planning met voldoende speling voor het geval er ergens vertraging zou zijn.

Mijn voortrekkersrol zat vooral in het regelen van al die dingen. Ik probeerde ervoor te zorgen dat alle lijntjes kort waren en de afspraken werden nagekomen. Iedereen was heel betrokken en daardoor werd het voor ons allemaal een prettige ervaring. Uiteindelijk was het natuurlijk ook een superleuk project en heeft iedereen, zowel de cliënten als wij, er hartstikke van genoten. Heel belangrijk: je moet het met plezier doen!’

Wat voor effect had het uiteindelijk op de cliënten, hoe meet je eenzaamheid?

‘Met de zorgprofessionals hadden we afgesproken om de cliënten extra in de gaten te houden om te ontdekken wat het met hen deed. Wij kwamen wekelijks langs maar waren er alleen op bepaalde momenten, wat er daarna gebeurde zagen wij niet. We hebben gevraagd of ze hun stemming in de gaten wilden houden en hoe ze reageerden op bepaalde dingen. We kregen te horen dat ze veel blijer waren en het er veel over hadden. Ze waren blij als we waren geweest. De geluksmomenten waren groter en ze leefden er ook naartoe om wat leuks te gaan doen. Ze zaten beter in hun vel en waren daardoor ook liever voor elkaar.

Ik vind het bijzonder dat zo’n kleine robot een andere wending in het dagelijks leven van iemand kan brengen en voor een betere gemoedstoestand kan zorgen. Mensen vinden het fijn als er aan ze wordt gedacht, dat ze ertoe doen, dat merkten we hiermee heel duidelijk. Het geeft hen het gevoel dat ze erbij horen.’

Hoe waren de reacties vanuit het werkveld?

‘Ik heb mijn netwerk gebruikt om dit project te promoten en te laten zien dat ik er supertrots op ben. Dit heeft de belangstelling voor ergotherapie aangewakkerd merk ik aan de reacties. De instelling waar we dit project hebben gedaan, heeft aangegeven dat ze meer met ergotherapeuten willen gaan werken in de toekomst. Ze hebben meer inzicht gekregen wat een ergotherapeut doet en wat die kan betekenen binnen de organisatie. Ik ben ook benaderd voor onderzoek en gevraagd of ik wat kan doen qua ergotherapie binnen een bedrijf. Ik vind het leuk om op die manier de bekendheid van ergotherapie te vergroten, want wij doen veel meer dan mensen soms denken.’

Tekst & beeld: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram