Wat vragen wij eigenlijk van de studenten in deze moeilijke tijden?
Gepubliceerd: 16 February 2021 • Leestijd: 3 minuten en 18 seconden • IngezondenEmel Aktan, docent aan de opleiding international business for Asia van de Rotterdam Business School, scrollt langs wanhopige berichten van studenten op Instagram en herkent de zorgen die ze zich maakt over haar eigen studenten. Ze schreef er dit ingezonden stuk over.
#lieveHugo
Ik zag net een hashtag voorbij komen op Instagram, #lieveHugo. Een hashtag in het leven geroepen door het account @tering.teef, Milou. In haar post schrijft ze dat ze ‘op’ is… Dat zij, samen met het merendeel van de jongeren, haar leven momenteel een dikke onvoldoende geeft. Doemdenkend geeft zij aan dat zij de eerste generatie zijn die het slechter zal hebben dan de voorgaande generatie. Een verloren generatie met weinig hoop op de toekomst. In de hoop minister De Jonge te bereiken, slingert zij deze hashtag de online wereld in. En met succes. Want heel veel studenten en scholieren grijpen deze kans aan om hun verhaal de wijde wereld in te sturen.
Vanmiddag heb ik lesgegeven aan mijn klas 202. Ik zeg ‘mijn’ klas omdat ik ook hun mentor ben. Doodleuk herinner ik ze aan alle deadlines die er staan voor volgende week. ‘The resit of the procurement plan needs to be handed in. Also do not forget to hand in the HR report. And please finish the business report before upcoming Monday’. En ze doen het allemaal. Zonder te zeuren. Nou ja, een student zeurt, maar die zet ik weg als ‘die heeft altijd wat te zeuren’. Want stilstaan bij wat zij door moeten maken, is te confronterend voor mij.
Ik scrol verder op Insta en dan lees ik de tekst van een ander account, @soofdevos. Ze schrijft: ‘’s Ochtends word ik wakker, ik heb net geslapen maar ondanks dat ben ik moe. Ik pak mijn iPad of laptop en kijk vervolgens 7,5 uur naar mijn scherm. Is dit dan genoeg? Nee hoor, daarna maak ik nog 3 uur huiswerk… Ik val tijdens het eten bijna in slaap, tussen 18:00 en 20:00 lig ik te slapen, om vervolgens van 20:00 – 22:00 nog huiswerk te maken. Daarna ga ik weer naar bed, maar in slaap komen lukt niet. In mijn hoofd is het veel te druk.’
Mijn ogen schieten vol, Soof raakt mij. Ze raakt mij omdat ik in het verhaal van Soof ook mijn eigen studenten terug zie. Wat vragen wij eigenlijk van de studenten in deze moeilijke tijden? Heel veel studenten kampen met financiële onzekerheid. Met teleurstellingen. Verwachtingen die niet worden waargemaakt. Sociale interacties die niet worden aangegaan. De internationale studenten die een prachtige exchange periode in Rotterdam voor ogen hadden, zijn allemaal terug naar hun home country. De internationale stages waar onze studenten al jaren naartoe werkten en over droomden… just vanished. Niks is meer zeker. Wat de toekomst zal brengen is onzeker.
Dan zie ik tussen de hashtags een foto van een prachtig meisje, intens verdrietig kijkend, met uitgelopen mascara van het huilen. @Elinodedino heet haar account en vol emotie schrijft ze: ‘Ik ben mijn baan in de horeca verloren en krijg geen compensatie van de overheid. Er wordt verwacht dat we de lening maar omhoog gooien en meer schulden opbouwen, al hebben we er al zoveel. Ik ben bang nooit een huis te kunnen kopen’.
En dan heb ik het nog niet eens over de onveilige thuissituaties die sommigen van onze scholieren en studenten ervaren. @blauwefristi zegt daarover: ‘We zijn thuis en voor veel mensen die ik ken is dat vreselijk. Hun huis is namelijk geen thuis voor hen. En school was de enige plek die ze hadden om te vluchten.’
Geen vertrouwen hebben in de toekomst. Onveiligheid. Een van de psychologische en evolutionaire voordelen van vertrouwen hebben is dat het ons in staat stelt om ons instinct tijdelijk uit te schakelen. Als er vertrouwen is, is er geen plek voor zelfverdediging, onzekerheid en angst. Er bestaan maar weinig dingen die meer emotionele ellende veroorzaken dan altijd een defensieve houding aannemen, bang om op elk moment gekwetst of verraden te worden.
Wat doet dit met deze generatie, als ze geen vertrouwen hebben in de regering, in de maatregelen, in de toekomst? Zoals de instagrammer xe.lisex het verwoordt: ‘Wij zien elke keer weer hoe het wordt opgenomen voor de ouderen (wat natuurlijk erg goed is) maar helaas hoor ik nergens aandacht voor de mentale gesteldheid van onze jongeren.’
Ik als docent maak mij zorgen om deze studenten, om deze generatie. De ondernemers, de mensen in de zorg, de ouderen.. Zoveel groepen worden centraal gesteld, maar what about onze jongeren? Zij moeten straks de boel, de economie draaiende houden, hoe gaan ze dat doen? Zij krijgen de rekening gepresenteerd van alle financiële verliezen die wij nu lijden. We moeten echt meer investeren in deze groep. Compenseer collegegeld/studiekosten, verhoog de studiefinanciering, zorg voor kortere wachttijden bij de psychiatrie en wellicht dat we zelfs iets kunnen doen tegen de eenzaamheid.
Zoals tering.teef haar brandbrief afsluit: ‘Doe het voor de twintiger die schulden heeft omdat zijn bijbaan wegviel. Doe het voor Pepijn van 14 die overleed in een zoektocht naar spanning. Doe het voor de net afgestudeerde studente die in een gat valt nu ze niet meer studeert. Doe het voor een hele generatie.’
Beeld: Demian Janssen
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. 
Het middel is schadelijker geworden dan de kwaal.
Mooi beschreven, herkenbaar ook. Voor zowel mijn studenten, maar ook voor mijzelf. De rek is eruit.
Eindelijk een sprankje hoop dat de problemen onder de studenten zichtbaar worden. Wat een mooi geschreven stuk, zeer herkenbaar als student.