Heerlijk hoor, die vijf, zes weken vrij, maar niet iedereen kijkt ernaar uit. Het is ook niet vreemd dat je je eenzaam voelt als je vaste routine van school of werk tijdelijk weg is, je vrienden en buren op vakantie zijn en je al die vrolijke reclames ziet van barbecueënde vriendengroepen of gezinnetjes op vakantie in een zonnig oord. Zo las ik laatst dat geluiden van tuinfeestjes bij de buren een extra eenzaam gevoel kunnen geven, als je zelf moederziel alleen bent.

Zelf heb ik ook eens voor een eenzame zomer gestaan. Nog uithijgend van de rollercoaster van dat voorjaar waarin ik scheidde, verhuisde, dealde met een scala aan emoties van anderen en van mijzelf, was het ineens zomervakantie. Mijn hele sociale leven (of wat er nog van over was) ging op vakantie en na de uitputtingsslag van die lente zag ik het niet zitten om in mijn eentje te gaan.

De Kunsthal had ik na twee keer wel gezien en alleen naar de film vond ik ook drie keer leuk. Op bezoek bij m’n vader, nog eens een muurtje verven, een rondje hardlopen, meer had ik eigenlijk niet te doen. Klinkt best lekker als ik er nu naar kijk, maar toen zag ik die vijf weken als een soort omgekeerd vacuüm op me af komen. En aangezien ik opeens met één inkomen een veel hogere huur had dan met zijn tweeën de hypotheek bedroeg, leek het me een prima idee een beetje bij te klussen.

Als verpleegkundige diensten doen in het ziekenhuis? Ik denk dat ze heel blij met me waren geweest. Helaas nee: ik had echt behoefte aan iets simpelers, dus toog ik naar een groot uitzendbureau op de Coolsingel om een baantje in de horeca te vinden. Maar het uitzendbureau had nog iets veel leukers voor me: gastvrouw in het Maritiem Museum Rotterdam.

Dus ik erop af. ‘Gastvrouw’ bleek een brede term te zijn voor kinderentertainer, kaartjescontroleur en uitleggever over knooptechnieken, stoommotoren en graanelevatoren in het buitenmuseum aan de Leuvehaven. Dit zowel in het Nederlands en Engels, of via een spraakcomputer in het Chinees, onder de stralende zon in een zomer die wel warm was, maar niet uitputtend heet. Mijn collega’s waren van verschillende pluimage en de toeristen waren minstens zo divers. De hele dag mocht ik praten over schepen, knutselwerkjes, de stad Rotterdam en het weer: heerlijk!

Als ik er nu weer aan terugdenk word ik weer helemaal blij; ik heb zo’n énorm leuke tijd gehad met de hele dynamiek van werken in een museum, gasten te woord staan, collega’s leren kennen (ja ik werk in een rokje, ook op die steile trappen ja, en inderdaad je had gelijk dat die sleehakken niet handig waren). Überhaupt mogen rondlopen in en op zulke historische schepen (geen boot zeggen!) was een mooie kans.

De zomer daarna was ik wat meer tot rust gekomen. Ik ging op vakantie naar Kreta met mijn dochter, deed van alles samen met mijn nieuwe liefde, maar ik heb toch nog een paar weken in het museum gewerkt, gewoon, omdat het zo leuk was. En nog steeds als ik er nu voorbij fiets denk ik: Dag museum, bedankt dat je toen van mijn zomereenzaamheid een zomerzotheid hebt gemaakt.  

Volg ons op Instagram