Op de vierde plek in de Student van het Jaar-verkiezing vinden we Shiven Ramsaran. Hij is tweedejaars automotive, een opleiding waarvoor hij uit Suriname naar Rotterdam is gekomen. Dat was even wennen, maar met nieuwsgierigheid en doorzettingsvermogen weet hij van zijn opleiding een succes te maken.

Wat vond je van je nominatie, was je verrast?

‘Ja ik was zeker wel verrast, ik wist überhaupt niet dat er zoiets als Student van het Jaar bestond, dus toen ik het mailtje kreeg was ik echt verbaasd. Ik heb het uiteraard doorgestuurd naar mijn ouders, en die waren heel trots.’

Hoe pak jij je studie aan, wat kenmerkt jou als student?

‘Ik ben serieus, ik weet waarvoor ik hier ben, 9000 kilometer van huis, ik wil niet de indruk wekken dat ik hier ben om grappen te maken. Als docenten zien dat je geïnteresseerd bent is dat voor hen ook weer motiverend. Ik heb vanaf de eerste dag alles gevraagd wat ik niet wist of begreep, en zo heb ik ook echt een band opgebouwd met de docenten. Voor een deel zit die houding in me, en ik kreeg van mijn broer die hier eerder studeerde ook het advies: je gaat alleen zijn, stel zo veel mogelijk vragen, probeer op te vallen.’

Wat voor rol heb jij in je klas?

‘Op de eerste schooldag heb ik geprobeerd kennis te maken met iedereen. En het is zeker gezellig, dat is een van de redenen dat ik niet gestopt ben met de opleiding. In jaar 1 heb je natuurlijk uitdagingen maar ik werd er altijd bij betrokken door degenen die nu ook door zijn gegaan.

Tijdens de opdrachten probeer ik anderen een handje te helpen, ik ben niet in alles goed natuurlijk maar ik houd van samenwerken, communiceren. Of het nou een boutje schroeven is of hulp bij een verslagje schrijven, ik doe het met alle plezier. Er komt ook weer een dag dat ik zelf hulp nodig heb en dan werkt het andersom.’

Heb je hindernissen ondervonden in je opleiding?

‘In het begin was ik natuurlijk het Surinaamse onderwijs gewend: de docent schrijft het op het bord, jij neemt het over. Hier ging het heel rap, met de Powerpoints. Het duurde een paar weken voor ik het goed onder de knie had, ook het hele gebeuren met Cum Laude, dat lessen online komen. In het begin was het natuurlijk ook wennen met alle Nederlandse accenten, docenten uit bijvoorbeeld Vlaanderen of Limburg kon ik soms niet zo goed verstaan.’

Hoe kwam je op de Hogeschool Rotterdam terecht, bij automotive?

‘Mijn broer studeerde hier op de Kralingse Zoom; van kinds af aan kwam ik hier regelmatig en dat zorgde ervoor dat ik ook in Nederland wilde studeren. Ik ben gaan kijken: wat wil ik en wat kan ik? Ik had altijd al een passie voor auto’s, dus zo kwam ik hier terecht.

Ik hou ervan om als ik een idee heb, dat ook daadwerkelijk te realiseren. We moeten bijvoorbeeld nu een voertuig ontwerpen dat zo zuinig mogelijk rijdt. We hebben met onze groep gekozen voor een brandstof-auto, daar zit meer uitdaging in. Als we een goede prestatie leveren kunnen we meedoen aan de Formule Student in de Shell eco-marathon. In Suriname wil ik gaan werken aan een eigen buggy-autootje, en dat dan uitproberen.’

Wat zijn je toekomstplannen met de opleiding?

‘Eerst nog zo’n tien jaar hier werken en ervaring opdoen, maar uiteindelijk is mijn doel om mijn land verder te brengen, het ook aantrekkelijker maken voor toeristen. Ik heb gezien hoe het ov in Nederland is geregeld, hoe je per minuut kunt plannen en kunt zien hoe laat welk voertuig komt. Dat zou ik in Suriname ook willen bereiken. Mijn uiteindelijke doel is om de infrastructuur beter te maken, daar een steentje aan bij te dragen. Vooral in het stadsgebied kan het een stuk beter. Alles wat ik nu leer en van toepassing is op Suriname zet ik in een apart bestandje.’

Waar ben je trots op?

‘Ik ben de enige van mijn familie die niet in een A-richting studeert; ik kan er echt trots op zijn dat ik het risico heb genomen om een andere kant op te gaan. Mijn passie voor auto’s kon ik echt niet laten. Ze hebben me de vrije keuze gegeven maar ik moest het natuurlijk wel goed onderbouwen. Gelukkig kan ik straks met kerst terug naar huis gaan en zeggen: hey pa, ik stel je niet teleur, haha.

Ik ben ook gewoon trots dat ik hier kan zijn, de gelegenheid heb om hier te studeren. Ik was bang om mijn kans te verspillen maar ik heb hem gegrepen. Ik wil andere Surinamers, andere internationals in het algemeen, motiveren om te gaan studeren en te laten zien hoe je dat voor elkaar krijgt.

En als je hier komt, vooral als je alleen bent: laat je niet te snel demotiveren. Natuurlijk ga je dagen hebben dat je wat aan de depressieve kant bent. Anderen bellen me soms op als ze zich zo voelen en dan probeer ik ze te motiveren om door te zetten.’

Lees hier het interview met finalist #5:

Tekst: Edith van Gameren
Foto: Darice de Cuba

Volg ons op Instagram