Op huizenjacht met Floren #1: Parijs, het woonparadijs
Gepubliceerd: 11 April 2024 • Leestijd: 3 minuten en 11 seconden • NieuwsMaanden zoeken, uren scrollen op tientallen websites en reageren op honderden appartementen, allemaal zonder resultaat. Een huurwoning vinden lijkt gewoonweg onmogelijk voor een student. In deze serie neem ik je mee in mijn zoektocht naar woonruimte. Mijn verhaal begint, gek genoeg, in Parijs.
Voor mijn vierdejaars minor van de studie communicatie, ben ik op uitwisseling geweest naar het buitenland. Parijs was voor mij dé droomstad om te wonen en studeren. Lucky me dat ik ook nog eens samen met mijn vriend dit avontuur mocht beleven. Samen verhuizen naar een wereldstad. De eerste keer dat ik ging samenwonen en zelfs de eerste keer dat ik uit huis ging, weg van de bemoeienis en regels van mijn ouders, op naar vrijheid en zelfstandigheid.
Voor het uitkiezen
Voor mij ook de eerste keer dat ik op zoek ging naar woonruimte. Om me heen had ik al opgepikt dat dit geen pretje was; mensen vertelden me dat iets vinden in Parijs heel moeilijk en duur ging zijn. Daarom begon ik ruim van tevoren met zoeken. Al snel kwam ik erachter dat het helemaal niet zo uitdagend was. Sterker nog, ik had het voor het uitkiezen. Tientallen leuk ingerichte appartementen stonden open in mijn tabbladen. Inderdaad, deze appartementen waren niet goedkoop, maar ik zou beurzen krijgen vanuit school en een grote plus was dat ik de huurprijs kon delen door twee: mijn vriend verhuisde immers mee.
De websites boden me alles wat ik nodig had, met uitgebreide informatie over wat er aanwezig was in het appartement, informatie over inkomenseisen en zelfs een virtuele tour door de appartementen. De woonruimtes hadden inderdaad een inkomenseis, maar elke verhuurder bood de optie om iemand garant voor je te laten staan. In Frankrijk bestaat er zelfs een organisatie die garant kan staan voor jouw huurwoning tegen een kleine betaling, dus die inkomenseis was geen probleem.
Zelfs uitzicht op de Eiffeltoren
Aangezien ik zoveel opties had en elk bedrijf dezelfde procedure en regels had, ging ik afwegen welk appartement ik het liefste wilde. Waar ligt het? Hoeveel vierkante meter is het? Is er een wasmachine in het appartement? Na wat overleggen was de keuze snel gemaakt. Ik reageerde op de woning en binnen een paar dagen was het contract getekend. We hebben tijdens onze stedentrip vooraf zelfs het appartement bezichtigd en het was nog mooier dan op de foto’s. En dus, voor € 750 per maand (per persoon, inclusief servicekosten en gas/water/licht) had ik een fantastisch appartement in Montmartre met alles erop en eraan, zelfs uitzicht op de Eiffeltoren.
Tegen het einde van mijn verblijf begon te bezinken dat ik binnenkort weer terug moest naar Nederland, terug naar mijn ouders in dat ellendig saaie dorp. Dat wil je niet meer na zes maanden samenwonen met je vriend in een wereldstad. Dus begonnen we driftig te zoeken naar een appartement in Rotterdam. Dat was helaas een hele andere ervaring dan in Parijs.
Hoe kan de wachtlijst nou zo lang zijn?
Ik stond op aanraden van mijn ouders al sinds het begin van mijn studie – meer dan 3,5 jaar inmiddels, ingeschreven bij Stadswonen, dus ik begon daar met reageren op studio’s en appartementen. Met mijn lange inschrijftijd was ik best hoopvol, maar toen ik na een paar maanden zonder succes de positielijst opvroeg van appartementen waarop ik had gereageerd, bleek ik nummer 68 te staan voor een woning op ‘s Gravendijkwal 8C. Met zo’n ‘ranking’ kom ik bij geen enkel appartement in de buurt om uitgenodigd te worden. Hoe kan de wachtlijst nou zo lang zijn dat het binnen je studietijd niet mogelijk is om in een studentenwoning terecht te komen?
In hetzelfde mailgesprek kwam ik achter een andere hindernis: als ik met twee personen het appartement wilde bewonen, moest de oppervlakte minstens 30 vierkante meter zijn. Zou wel fijn zijn geweest als dit ergens vermeld stond. Bovendien een erg rare regel, aangezien 29 vierkante meter in Parijs meer dan genoeg ruimte voor mij en mijn vriend was, maar in Nederland mag dat dus blijkbaar ook al niet.
Een jaar wachten op antikraak
Ondertussen bleef ik ook iedereen die ik kende stalken in de hoop via via aan een huurwoning te komen, maar tevergeefs. Facebookgroepen die me aangeraden werden bleken vaak volledig overgenomen door bedrijven die advertenties plaatsten voor huurwoningen of schilderklussen. Anti-kraak was ook geen optie, na een paar telefoontjes was duidelijk dat de wachtlijst hiervoor ook minstens een jaar is.
Misschien biedt de particulieren verhuurmarkt wél mogelijkheden. Dat wordt m’n nieuwe zoekgebied… daarover meer in deel 2!
Student-redacteur Floren Bout is laatstejaars communicatie op de HR. Na een stageperiode in Parijs is ze hard op zoek naar een woning in Rotterdam om samen te gaan wonen met haar vriend.
Tekst: Floren Bout
Illustratie: Demian Janssen
Mijn versie uit 2007 ging bijna op dezelfde manier. Online heb ik mijn gemeubileerde droom studio gevonden, in een zijstraat van de Rue Rambuteau, het 2e arrondissement. Meteen gebeld en afgesproken dat ik in het weekend kon komen kijken, en zelfs al kon tekenen en betalen. Verhuurder was akkoord en het zou geen probleem zijn, ik mocht zelfs gelijk intrekken indien mijn documenten in orde waren. In mijn perfectionisme en enthousiasme had ik al een mooie map klaarliggen met alle documenten, en deze telefonisch langs gegaan met haar. Parfait, ik boek een enkeltje TGV en vertrek als 17 jarige naar Parijs op een mooie zonnige dag, en dagdromend over mijn perfecte nieuwe plek. Het werd voor mij ook de eerste keer uit huis gaan, en dan gelijk in het mooie Paris. Een droom die werkelijkheid werd. In mijn zelfverzekerdheid vanuit Gare du Nord de metro genomen, ik kende mijn weg al aardig omdat ik er vaker kwam. Een paar maanden terug tijdens een studiereis, had ik zelfs al kennis gemaakt met mijn nieuwe universiteit waar ik op uitwisseling zou gaan.
Braaf op tijd aangekomen bij de zolderstudio zonder lift, liep ik bezweet de trappen op, ik moest nog even om op de 5e verdieping aan te komen. Ik rook wel wat zweet en muffigheid op de verdieping, maar in mijn eentje produceer ik dit echt niet, vreemd maar goed ik loop door.
De deur naar de studio was open, maar wel al aardig gevuld met mensen?? Red flag alert, bestond toen nog niet voor mij, maar goed- l’espoir fait vivre. Ik ga naar binnen, alle gordijnen waren dicht, en zag iemand die op de makelaar leek. Zij was druk in gesprek met een persoon, en ik ving op uit het gesprek dat de bewoner nog niet was vertrokken, maar dat dit wel nog vandaag ging gebeuren. Ah vandaar de koffers die op het bed lagen en dat de gordijnen nog dicht waren. De oude huurder is even gaan “déjeuner” vertelde ze. Ok, dat verklaart de muffe geur en extra zweet, er woont hier dus nog iemand…. In mijn beleefdheid en nu opkomende onzekerheid, stapte ik op de makelaar af, en gaf aan dat ik de dame was met wie zij aan de telefoon had gesproken.
We hadden afgesproken dat de studio toch eigenlijk al van mij was, en ik niet begreep waarom er andere bezoekers aanwezig zijn. Ze keek verbaasd, en moest even nadenken. Ze vertelde dat het normaal was dat er altijd alsnog mensen worden uitgenodigd, want alleen de meest snelle persoon die zijn documenten compleet inlevert krijgt de studio. Het kwam namelijk wel eens voor, dat dat er altijd wel iets ontbrak bij de ingeleverde documenten, en ze daarom voor de zekerheid nog mensen had uitgenodigd voor een visite. Op het moment dat ze dit vertelde, keek ze mij zo verbaasd aan, en leek ze iets niet te begrijpen. Ik vertelde haar beleefd op mijn beurt, dat ik haar wel kon begrijpen, en haar garandeer dat ik alles in orde heb zoals ik al aan de telefoon vertelde. Het was toch de bedoeling dat ik gelijk kon intrekken? Ah Oui, oui, je me souviens de vous maintenant, dit hadden we inderdaad afgesproken, ik wachtte namelijk nog op jou.
Maar als ik je zo zie, dan zie jij er toch echt niet Frans uit, aan de telefoon sprak ik met een Française, en alleen zij zou alles in orde kunnen hebben. Deze opmerking zie ik maar als een compliment…. Ja, je hebt zeker met mij gesproken, mijn Frans is inderdaad heel goed, omdat deze taal onderdeel van mijn studie is, en er in mijn familie veel Frans wordt gesproken. Ah bon, je comprends maintenant, d’accord. Heb jij wel een “garantie” vroeg ze. Ja natuurlijk heb ik die, kijk maar, ik heb alles meegenomen van de lijst die wij telefonisch hadden besproken. Ze bekeek alles, en mij, weer van top tot teen. Zijn jouw ouders dan Frans, vroeg ze, kijkend in mijn mapje? Nee, maar mijn moeder is wel tweetalig opgevoed. Mais, non ça va pas, je suis désolée. Zie je, jouw “garantie” is net als jij ook niet Frans, wij accepteren alleen Franse garantstellers. Helaas kan ik niks voor je doen, en ze keek zo over mij heen naar een andere potentiële huurder. Mijn mapje kreeg ik terug in mijn handen gedrukt, en ze wenste mij nog kleine succesje toe.
Met het lood in mijn schoenen, liep ik die trappen weer af richting het Gare du Nord, om daar alleen achter te komen dat de eerst volgende trein vol zat, en ik een 1e klas ticket moest kopen voor de trein die in pas in de avond vertrok. Had ik nou maar geweten van deze regel over garant staan. Enfin, een aantal weken later had ik alsnog een kamer kunnen huren, en dan zelfs zonder garantsteller.