‘Ze zet zichzelf niet snel op de voorgrond, daarom doen wij het nu’, schreven docenten van Kayleigh van Harselaar in haar nominatie voor Student van het Jaar. Empathie, nieuwsgierigheid en een serieuze houding typeren Kayleigh volgens haar docenten. Bovendien is ze een echte strijder: ze overwon haar gezondheidsklachten en stortte zich vol overgave op haar studie. Ze werd dit jaar Student van het Jaar.

Wat motiveert jou voor je studie?

‘Ik heb eerst geprobeerd psychologie te studeren, maar daar kon ik mijn plekje niet vinden. Toen ik vanwege een medische reden – ik kreeg te maken met klaplongen – daar moest stoppen, merkte ik dat ik daarna ook niet meer terug wilde. In de tussentijd had mijn moeder een hersentumor gehad, waarbij ik van heel dichtbij de zorg zag. En omdat ik ook zelf in het ziekenhuis heb gelegen, inspireerde dat mij om verpleegkunde te gaan doen.

Het was een heftige periode die ik liever niet had meegemaakt, maar het heeft me uiteindelijk wel iets moois gebracht. Het toffe van deze opleiding is dat de eerste twee jaar heel erg zijn gevuld met theorie en de overige jaren zijn gebaseerd op stages. Juist die praktijkervaring zocht ik echt. De hogeschool doet het ook heel goed om zo in de loop van je studie steeds iets meer van je eigen zelfstandigheid te vragen.’

Hoe zie jij jezelf als student?

‘Ik ben serieus en secuur, maar ook nieuwsgierig naar alles buiten de kaders, zoals de innovatieve kant van de zorg. De docenten vinden mij vast vrij kalm en rustig, maar dat komt omdat ik tijdens lessen vooral bezig ben met alle informatie in mij opnemen. Ik zit nu in mijn laatste jaar en qua resultaten gaat het heel goed. Als ik zo door blijf gaan kan ik nog summa cum laude slagen, dus dat zou leuk zijn. Maar ik vind het dus vooral belangrijker dat ik mijn plek heb gevonden op de opleiding.’

Wat doe je naast je opleiding?

‘Naast mijn opleiding, ben ik student-assistent bij het kenniscentrum. In die functie werk ik interviews uit en doe ik mee aan onderzoeken.’

Waar liggen jouw uitdagingen?

‘Ik werk er de laatste tijd hard aan om wat meer leiderschap te tonen. Mezelf laten horen vind ik lastig, terwijl dat als verpleegkundige natuurlijk wel belangrijk is. De opleiding probeert daar mensen echt in te stimuleren. De stages zijn ook goede plekken om leiderschap steeds meer naar voren te laten komen. Ik houd er daarnaast nogal van om teveel hooi op mijn vork te nemen, maar ik denk dat heel veel studenten daar wel een handje van hebben. Ik probeer nu wat vaker nee te zeggen, ondanks dat ik dat moeilijk vind. Dan creëer ik voor mezelf wat meer ruimte door te zeggen: “Nu even niet, maar over een weekje ofzo”. Dat helpt wel.’

Waar ben je het meest trots op?

‘Dat ik dus echt mijn plek heb weten te vinden. Het is best een lastige weg geweest daar naartoe met mijn moeder en eigen fysieke- en mentale gezondheid. Toen ik achttien was twijfelde ik echt of ik mijn plaats wel kon vinden binnen de opleiding en dacht ik er zelfs aan om te stoppen met studeren. Dat ik dat nu toch nog doe en zelfs summa cum laude kan slagen, had ik nooit gedacht. Ik ben er trots op dat ik die weg door ben gegaan.

Naast het serieuze werk in de opleiding en mijn empathische houding naar de patiënten waar ik mee werk, kan ik ook nog kijken naar innovaties en meedenken met onderzoeken. Ik denk dat ik zo wel een ruim palet heb om iets te kunnen betekenen in de samenleving.’

Tekst: John den Braber
Foto’s: Darice de Cuba