Ik was al een beetje chagrijnig, die dinsdagochtend. Op de koop toe had ik mijn meest stemmingsgevoelige jas aangedaan: een soort van bruinlederen wambuis met franjes en een indianenmotief. Een prima jas verder, maar hij trekt wel de aandacht.

Lieve oktober, wat ging je toch snel voorbij. 32 dagen geleden zagen we elkaar weer voor het eerst in een jaar tijd, en wat hebben we veel meegemaakt.

Stoptober… Wat een onzin. Al die treurige junks die met een 3FM-achtige gezelligheid de volksgezondheid een leveltje trachten te doen stijgen. Stelletje moraalridders.

Ik zit al een tijdje scheef. In deze houding zou, als het goed is, die ene spier aan de binnenkant van mijn rechter schouderblad een beetje rek krijgen; hij zit al sinds het eind van de ochtend vast. Als ik ga staan om te zien of het heeft gewerkt blijkt dat de spanning juist is toegenomen en het voelt alsof er een strak gespannen kabel door mijn rug loopt die ergens hoog in mijn nek een kloppend epicentrum bereikt.

Oké fuckit. Na anderhalve week heen en weer geslingerd te zijn tussen wel en wee, besloot ik toch nog een eindsprint te wagen. Over drie dagen moest mijn project zijn afgerond en ik had nog steeds heu-le-maal niets.

Ik begin het te voelen. Inclusief mijn mbo-studie ben ik inmiddels achtenhalf jaar aan het studeren. Toen ik begon, had ik een vlassig baardje dat nog nauwelijks voorbij mijn kin groeide, tegenwoordig sta ik mij een keer in de week ongemakkelijk bij te knippen met een schaar.

Het is een beetje een saai eind, van mijn huis naar werk. Van mijn huis naar school eigenlijk ook. Dat komt waarschijnlijk omdat ik deze afstanden al drie jaar meerdere keren per week afleg.

Een aantal weken geleden was ik bijzonder chagrijnig. Ik had net erg slecht nieuws ontvangen over mijn vader en fietste naar een vriend om stoom af te blazen. Mijn gezichtsuitdrukking was voor een jolig, mij tegemoet rijdend, duo reden om mij het advies ‘kijk eens niet zo boos’ te geven.

Het afgelopen jaar heb ik last gehad van een milde depressie, de quarterlife crisis. Alhoewel dagdromen altijd al een groot deel van mijn leven zijn geweest, betrapte ik mezelf erop dat het nu wel treurige vormen begon aan te nemen.