Ons is beloofd dat we zelf mogen bepalen wie of wat we zullen zijn. Het stond groot op de poster van de Kinderboekenweek: Worden wat je wil. Maar het is een zoete leugen.

De politieke wereld kent de linkervleugel als een versplinterde hoop idealisten die het nooit ergens over eens kunnen zijn. Dat terwijl wij ons als linkse mensen hebben toegewijd aan de verbetering van de wereld en de bestrijding van ongelijkheid.

Toen de QR-codecheck een feit werd, kwam het kennelijk als een shock voor vele ongevaccineerden dat hun keuze gevolgen heeft. Dat maak ik tenminste op uit de verhitte reacties. Reacties die totaal niet op hun plek zijn volgens mij.

‘Ik heb ADHD, depressie, faalangst en trekken van borderline maar niet genoeg voor de diagnose.’ Zo begint regelmatig een gesprek dat een student met me aan gaat. Wat volgt is een hoopvolle blik. Zo van: ‘Kies maar, en zeg…

That’s it. Ik ben vanmorgen op de fiets gestapt, in de regen zodat ik in de bibliotheek kon gaan werken. Thuis werken is me nog nooit echt gelukt en ik heb na anderhalf jaar geforceerd thuis zitten de hoop…

Stel je eens voor: Een wijk met betaalbare, ruime woningen in een groene oase, omgeven door rust. Daar wil iedereen wel wonen toch? Klinkt als een geweldig plan!

Ze fronste haar wenkbrauwen, wat onheil voorspelde. En ja hoor, ze kwam met een vraag die mijn uitleg van zojuist helemaal onderuit haalde. Hakkelend moest ik een nuance aanbrengen in mijn betoog aan de klas. Ik voelde me een…

Ik spreek veel jonge studenten en ik merk vaak dat zij nog niet helemaal scherp hebben wat zij precies willen in het leven. Maar ook bij vierdejaars studenten komt het voor.

De maan gaat uit, de zon gaat uit en het zuurstofgehalte daalt steeds meer. Hoe zou het voelen om ineens geen lucht meer te hebben?