Het is twee weken voor de zomervakantie en het was de bedoeling om lekker met zijn allen te gaan borrelen in de stad. Ik rijd voorop met mijn ouders in m’n kielzog. Op mijn bagagedrager zit een Italiaanse jongen; ik ken hem nog niet zo goed, want hij is het vriendje van mijn jongere zusje. Ik ben halverwege een bocht rechtsaf, wanneer ik besef dat ik de verkeerde afslag neem. Ik probeer bij te sturen, maar dat gaat op een of andere manier verkeerd.

Vanuit zo goed als stilstand sla ik over mijn stuur heen. Tijdens de landing komt mijn volle gewicht plus dat van de fiets en de Italiaanse jongen op mijn voet terecht, waardoor deze met een luide knak dubbel slaat en negentig graden gedraaid ten opzichte van mijn enkel blijft staan.

Als ik onder de fiets vandaan kruip en een blik op mijn voet werp, stel ik vast dat dit nog wel een tijdje gaat duren.
Een kleine minuut pure paniek zet in, waarin ik het blijkbaar nodig vind om de zin ‘Dit is niet goed!’ meerdere malen te herhalen. Mijn ouders hebben de fiets aan de kant gegooid en mijn moeder vraagt of ik zeker weet dat het gebroken is. Ik zeg dat ik zeker weet dat het gebroken is. De eerste stoot adrenaline komt tot bedaren en ik besluit een stukje verder te gaan liggen.
Een omstander wordt aangemoedigd een ambulance te bellen.

De andere kant vraagt of ik niet zelf naar het ziekenhuis kan komen, maar wanneer de dislocatie van mijn voet ter sprake komt, volgt de belofte dat de ambulance zo snel mogelijk zal verschijnen.

De Italiaanse jongen heeft de nobele taak op zich genomen mijn been stabiel te houden en zit al tien minuten lang op zijn knieën mijn been te ondersteunen. Hij ziet een beetje bleekjes en vraagt of het goed gaat. Ik vertel hem dat het wel goed komt en dat ik door de adrenaline niet zo veel voel. Het lijkt alsof ik in een soort vacuüm zit en alles wat er om me heen gebeurt in een stroomversnelling plaatsvindt.

Tot mijn verbazing is de brandweer als eerste ter plaatse. ‘We waren toevallig in de buurt en zagen u liggen.’ Ik zeg dat ik het waardeer, maar dat ik hun expertise waarschijnlijk niet kan gebruiken.
Vervolgens komt de politie mijn gegevens opnemen en kijken of er meer mensen betrokken zijn geweest bij het ongeluk. Ik zeg van niet en zij zijn hier verbaasd over. De ambulance is verkeerd gereden en laat inmiddels een goede twintig minuten op zich wachten.

Tegen de tijd dat ze aankomen, is de adrenaline uitgewerkt en heeft een kloppende pijn zich van mij meester gemaakt. Het ambulancepersoneel, toevallig broer en zus, brengt een infuus aan om ketamine toe te dienen. Ik was altijd wel benieuwd naar ketamine en laat het in blijde verwachting haar werk doen.
‘Sorry meneer, we zullen uw voet eerst recht moeten zetten voor we u kunnen vervoeren.’ Ik ben inmiddels al behoorlijk van de wereld en vind het allemaal wel best.

Een van de agenten zit naast me op de grond en probeert me af te leiden door te vragen ‘waar ik ergens zit’. Ik zeg dat ik werkelijk geen idee heb, maar dat ik in Rotterdam maar eens op zoek moet gaan naar iemand die ketamine verkoopt. De agent zegt dat ik dat vooral moet doen, maar wel even contact met hem moet opnemen als ik zo iemand gevonden heb. Op dat moment snokken broer en zus van de ambulance mijn voet terug op zijn plaats en leggen ze mij op de brancard. In de ambulance geven ze me morfine.

Mijn moeder zit naast de chauffeur de meest verschrikkelijke gevallen uit zijn carrière aan te horen, terwijl ik met zijn zus praat over psychedelische planten waarmee men in vroeger tijden pijn bestreed. Ik vertel haar dat Nederland ooit een rijke variatie aan psychedelische flora had, maar dat door de afgravingen en overstromingen de bodem zo zout is geworden dat de meeste oerbeplanting in Nederland is uitgestorven.

Eenmaal in het ziekenhuis worden er foto’s genomen en word ik naar de gipskamer gereden. Het blijkt een nogal complexe breuk te zijn, want mijn kuitbeen is op drie plekken verbrijzeld. Na nog wat meer morfine probeert de gipsmeester het bot te zetten. Een pijnlijke aangelegenheid die zich nog twee keer herhaalt, want ze krijgen het allemaal maar niet op zijn plek. Bij de derde keer besluiten ze de hulp in te roepen van een chirurg, die mij met tegenzin vertelt dat hij daarvoor eerst het spierweefsel in de enkel moet oprekken.

Vervolgens hangt hij met zijn volle gewicht aan mijn voet en voel ik het bot in losse stukken bewegen.

Enkele meters bij mij vandaan, achter een gordijn, ligt een zevenjarig jongetje met zijn arm uit de kom. Hij is nogal bang en ik besluit omwille van zijn gemoedstoestand zo min mogelijk te laten blijken dat ik erg veel pijn heb.
Nutteloos, zo bleek achteraf, want ze hadden het arme ventje een roesje gegeven en hij wist nauwelijks waar hij was.

‘Als het nou nog niet lukt, zullen we je als spoedgeval moeten opnemen, en word je morgenochtend geopereerd’, zegt de chirurg. Ik lig met volledig aangespannen lichaam en ingehouden briesen en gnuiven te hopen dat ie het verpest zodat ik na de volgende morgen klaar ben met deze ongein. Maar nee. Na nog een laatste foto wordt een operatie ingepland en mag ik naar huis.

 

Wordt vervolgd.

Demian Janssen