‘Vorige week zag ik op Facebook dat de mensen naar Maassluis zouden komen. Ik zag ook allerlei negatieve reacties daarop.’ “Alle 200 de zaal in en de vlammen erin”, zulk soort berichten. Daar schrok ik heel erg van. Ik dacht: in plaats van op Facebook de vluchtelingen verdedigen – ze vluchten met een reden – kan ik ook wat doen voor de mensen.’

Medische verzorging
De vierdejaars verpleegkunde bood zaterdagochtend bij de sporthal haar hulp aan, en dacht vooral een rol te kunnen spelen bij de medische verzorging. ‘Maar dat was niet echt nodig en vooral ook al goed geregeld door het Rode Kruis en de EHBO’, vertelt Sanne die in de hal doet wat nodig is.

In de nacht van maandag op dinsdag was ze met een aantal andere vrijwilligers ingeroosterd om op te letten. ‘We waren zeg maar de nachtdienst. Als er dan een kind gaat huilen, ga je kijken of de ouders wat nodig hebben.’

Kinderjasje
Een van de kleinere kinderen, Ritaj, een Syrisch baby’tje van vier maanden oud, maakte dinsdag veel indruk op Sanne. ‘Via onder andere de voedselbank was er allerlei kleding voor de mensen beschikbaar, maar een jasje voor dit meisje was er niet. Ik kon het toen niet nalaten om voor die kleine een jasje te gaan kopen. De ouders waren sprakeloos en kregen tranen in hun ogen; ze bedankten me met twee dikke zoenen. En ze wilden heel graag met me op de foto. De mensen vinden het sowieso bijzonder dat wij dit vrijwillig doen.’

En dat geldt ook voor de kinderen. Sanne: ‘Gisteravond na de activiteiten kwamen er drie kindjes naar me toe om mij een speelgoedkettinkje te geven. Ik wilde het bij een meisje omdoen, maar ze stonden er op dat ik het zou houden. Ze hebben zo weinig, maar delen alles. Dat ontroert me echt.’

Tellen met Dora
Sanne is een van de personen die zich ontfermt over de jongste kinderen, van 0 tot 6 jaar. Zodat ook de ouders wat rust hebben. ‘Gisteravond hebben we op tv het kinderprogramma Dora aangezet. Daar was een item over tellen. Er werd tot drie geteld en ik deed het dan voor met mijn vingers. Bij drie mochten ze heel hard gillen. Je zag dat dat wel een beetje een uitlaatklep was. En zo leerden we ze meteen in het Nederlands tot drie te tellen…’ De kinderen bij naam noemen vindt Sanne vanwege de moeilijke namen overigens wat lastig. ‘Ik noem ze allemaal habibi, dat betekent zoiets als lieverd of schatje.’
Dát de studente besloot om te gaan helpen ligt niet per se in het verlengde van haar opleiding. ‘Het heeft meer met je persoonlijkheid te maken, dat je mensen wilt helpen. Maar ja, zorgen en helpen, dat is natuurlijk wel wat je doet bij verpleegkunde.’

Lieve en dankbare mensen
In Maassluis zijn er nu voldoende vrijwilligers maar Sanne wil dit werk graag aanbevelen bij andere studenten. ‘Het zijn lieve en dankbare mensen die de hulp écht nodig hebben. Je kunt je bijvoorbeeld melden bij het Rode Kruis of Vluchtelingenwerk. Helpen kan natuurlijk ook door spullen te geven.’

Dit interview begon met de negatieve reacties op Facebook, daar waar vaak ook wordt gezegd dat ‘we’ eerst maar eens goed voor de ouderen in Nederland moeten zorgen. ‘Ja, natuurlijk’, reageert Sanne. ‘In de ouderenzorg zijn ook problemen. Verpleegkundigen lopen zich de benen uit het lijf, weet ik. En het zijn ook daar vaak de vrijwilligers, bijvoorbeeld die van de Stichting Zonnebloem, die de leuke dingen voor de mensen doen. Maar ik vind de problemen in de ouderenzorg van een heel andere orde. Deze mensen hier in de sporthal hebben op dit moment helemaal niks.’

Jos van Nierop
Fotografie: Privéfoto’s Sanne

UPDATE: De foto, die in de hal door een vrijwilliger is gemaakt, is aangepast. Dit op nadrukkelijk verzoek van de gemeente Maassluis. Om de privacy te waarborgen mochten vluchtelingen en vrijwilligers geen foto’s die in de hal zijn gemaakt (laten) publiceren, was de afspraak. Dit ondanks dat het gezin van de baby er toestemming voor had gegeven.